1. All
Them Witches – Sleeping Through The War
2.
Iguana Death Cult – The First Stirrings Of Hideous Insect Life
3. The
Black Angels – Death Song
4. Protomartyr
– Relatives In Descent
5. Jason
Isbell & The 400 Unit – Nashville Sound
6. Mavis
Staples – If All I Was Was Black
7. Peter
Perrett – How The West Was Won
8. Hallo
Venray – Where Is The Funky Party?
9. Chuck
Prophet – Bobby Fuller Died For Our Sins
10.
Eilen Jewel – Down Hearted Blues
De
ontdekking van 2017 was All Them Witches. Dus inmiddels staan, behalve deze
vierde plaat ook alle voorgangers in de platenkast. De band uit Nashville Tennessee maakt een
soort stonerrock, maar met alleen dat label er op te plakken doe je de band
tekort. Sleeping Through The War is het tot nu meest afwisselende album waar de
voorgaande drie op samen komen en de band ook nog een stap vooruit zet. Het
Nederlandse Iguana Death Cult staat met haar debuut op de tweede plaats.
Lekkere uptempo rock die nog het meest aan The Cramps doet denken. Het
speelplezier spat er van af.
Death Song is alweer de vijfde lp van het Texaanse
The Black Angels. Als je de titel van de plaat achter de bandnaam zet heb je
direct de belangrijkste invloed van de band te pakken. Na het enigszins
teleurstellende Indigo Meadow van vier jaar geleden, pakken ze met Death Song
de draad weer op. De plaat bevat met I Dreamt bovendien een dansvloerkraker en
ook het daarna komende Medicine swingt de pan uit. Komend voorjaar komt
Protomartyr dan eindelijk weer eens naar Amsterdam. Met Relatives in Descent
maakt de band uit Detroit de belofte van The Agent Intellect volkomen waar. De
songs zitten allemaal degelijk in elkaar en muzikaal is de plaat gevarieerder
dan zijn voorganger.
Ook bij Jason Isbell is een duidelijke opwaartse lijn
herkenbaar. Waren de voorgangers meestal nogal vrij uniform, of rustig of
uptempo, op Nashville Sound zijn alle stijlen die Isbell beheerst
vertegenwoordigd. Het is dan ook zonder twijfel zijn beste plaat tot nu toe.
Dat hij een goede songsmid was, bleek al uit de nummers die hij aan het oeuvre
van de Drive By Truckers bijdroeg. Waar die band is blijven hangen in een
herhaling van zetten, ontwikkelt Isbell zich nog steeds.
En dan volgen er twee
oudjes. Mavis Staples riep de hulp van Jeff Tweedy weer in. De samenwerking
levert net als de voorgaande op You Are Not Alone en One True Vine een prachtig
resultaat op. Tweedy schikt zich in zijn rol als songschrijver, gitarist en producer
volkomen naar Mavis. Dat levert prachtige nummers op, met heerlijke sturende
gitaarriedeltjes. Waar Mavis Staples met enige regelmaat een nieuwe plaat
uitbrengt, duurde het bij Only Ones-zanger Peter Perrett wat langer. Zijn
laatste studioplaat is uit 1996. Met twee zoons in zijn band, maakte hij afgelopen
jaar een prachtplaat die gekenmerkt wordt door zijn unieke, zeurende stem. In
de teksten komt zijn voorliefde voor de Verenigde Staten terug, maar viert
vooral de liefde voor zijn vrouw hoogtij. Getuige de nieuwe nummers tijdens de
tour in november, komt de opvolger er wat sneller aan dan we van hem gewend
zijn.
Op 8 nog een band die al wat jaren meegaat, maar ook nog steeds in
ontwikkeling is, Hallo Venray. Where’s The Funky Party? begint met het
gelijknamige nogal onverwachte nummer om daarna terug te vallen in de meer
herkenbare sound van deze Mark II van Hallo Venray. Op kant 2 gaan Koorn,
Jonkers en Koning nog een versnellinkje lager, wat prachtige meanderende,
hypnotiserende nummers oplevert. Ook tekstueel blijkt Koorn nog steeds
onverwacht en komisch uit de hoek te kunnen komen. Luister naar Drink, waar hij
je aanvankelijk met I Don’t Drink op het verkeerde been zet. Chuck Prophet was
ik een tijdje uit het oog verloren. Dat kwam met name door zijn geforceerd komische
act op het podium bij een optreden zo’n tien jaar terug. In februari ben ik er
toch maar weer eens naar toe gegaan en dat bleek een schot in de roos. Dat hij
gitaartechnisch zowat alle genres beheerst was bekend, maar het lijkt alsof hij
beter zijn draai heeft gevonden, zowel op het podium als op de plaat. Daar is
met terugwerkende kracht dus ook het een en ander van aangeschaft.
De lijst
wordt afgesloten met Eilen Jewel die ik tegenkwam in de jaarlijst van de
Groningse platenzaak Elpee. Een lijst die me in december meermalen op de fiets
deed stappen richting platenzaak. Altijd fijn als je zo op iemands smaak kunt
varen. Jewel covert op Down Hearted Blues een aantal onbekende bluessongs en
zet die volkomen naar hand, waarbij de heerlijke twanggitaar van Jerry Miller
een hoofdrol vervult. Bubbling under: The Homesick met Youth Hunt, Dool met
Here Now, There Then en The Chris Robinson Brotherhood met Barefoot In The
Head. Grootste tegenvaller van het jaar Father John Misty met Pure Comedy (ik
kom er niet doorheen, in tegenstelling tot de eerste twee platen). Peace Trail
van Neil Young is zeker niet onaardig en bevat zelfs weer een aantal pareltjes,
maar wordt ontsierd door de herontdekking van de Vocoder, die hij vast
tegenkwam bij het rommelen in zijn archieven.
Reissues
1. Link
Wray – Link Wray
2.
Jacqueline Taïeb – Jacqueline Taïeb
3. Neil
Young – Hitchhiker
Afgelopen
jaar werden vier lp’s van Link Wray opnieuw uitgebracht. De oudste van de vier
wist hij niet meer te overtreffen, vandaar dat die op 1 staat. De eerste lp van
Française Jacqueline Taïeb was een waar collector’s item, dus hoogste tijd voor
een heruitgave. Heerlijke Franse beatmuziek! De uitgave van Hitchhiker maakt
maar weer eens duidelijk dat Neil Young tot de absolute top behoort. In een sessie opgenomen, maar wegens mans ondoorgrondelijke beslissingen op de plank
beland. Een aantal nummers verscheen op latere lp’s, soms met wat toevoegingen,
soms in exact dezelfde uitvoering als oorspronkelijk opgenomen. Bij elkaar
komen ze toch het best tot hun recht.
Concerten
1. Peter
Perrett, Paradiso 13 november
2. The Black
Angels, Paradiso 20 september
3. Chuck
Prophet & The Mission Express, Bitterzoet 22 februari
Het
wordt een terugkerend feit: de beste concerten zijn meestal van artiesten die
ook in lijst met beste platen uit dat jaar voorkomen. Geen toeval, nu ze moeten
toeren om nog wat te verdienen. Achteraf wel ontzettende spijt dat ik niet naar
Nick Cave ben toe geweest, maar ik blijf een weerstand hebben tegen die Ziggo
Dome. Vermeldenswaard is het jubileumconcert van Hallo Venray in de grote zaal
van Paradiso. In twee sets, de eerste in de oorspronkelijke bezetting, de
tweede in de huidige, werd maar weer eens duidelijk dat we hier met een van
Nederlands beste bands te maken hebben.
