Voor elk nummer van Platenblad vraagt René van Kaam zijn lezers om een top 3 van een artiest of band. Het laatste nummer was dat van Sly & The Family Stone. Hieronder mijn inzending.
1. Small Talk
2. Stand!
3. There’s A Riot Goin’ On
Sly & The Family Stone leerde ik tijdens mijn middelbareschooltijd kennen via de driedubbel LP van Woodstock waarop de medley Dance To The Music, Music Lover en I Want To Take You Higher. Muziek die perfect paste op een festival in het teken van Love, Peace & Happiness. Pas later schafte ik de originele platen aan. Te beginnen met de There’s A Riot Goin’ On, vervolgens de eerste vier albums (A Whole New Thing, Dance To The Music, Life en Stand!) en nog later gevolgd door Fresh, Small Talk en High On You. Toen die eenmaal in de kast stonden en ik Back On The Right Track en Ain’t But The One Way tegenkwam werden die ook aan de verzameling toegevoegd. Maar erg vaak heb ik die niet gedraaid. Sly was duidelijk over zijn hoogtepunt heen.
De eerste vier platen bevatten lekkere funky dansmuziek en de teksten zijn vol van hoop op een samenleving, waarin iedereen meetelt. Niet verrassend voor een band uit San Francisco in de jaren zestig. Toch waren er maar weinig soulbands waar de samenstelling die gedachte aan gelijkheid ook werkelijkheid maakte. De band was een gemêleerd gezelschap, dat naast de zwarte muzikanten broer Freddie (gitaar), zus Rose (zang en toetsen), Larry Graham (bas) en Cynthia Robinson (trompet), bestond uit een witte drummer (Greg Errico) en saxofonist (Jerry Martini). En dat onder de bezielende leiding van Sly, die met alle instrumenten overweg kon. Een mix van psychedelische rock, soul en rhythm and blues, inderdaad A Whole New Thing. Deze fase culmineert wat mij betreft in Stand! Daar komen de lijnen van de voorgaande drie platen tot een perfecte eenheid.
There’s A Riot Goin’ On markeert een overgang. Het positivisme van de eerste vier platen maakt plaats voor een donkerdere werkelijkheid en ook de muziek is somberder. Drummer Errico heeft de band dan al verlaten en wordt niet veel later gevolgd door Larry Graham. De eerste vanwege het overmatig drugsgebruik in de band en de tweede nadat Sly zelf de baspartijen op There’s A Riot inspeelde. Sly kwam met regelmaat te laat opdraven voor concerten of verscheen helemaal niet. De druk van het succes eiste zijn tol. Toch leidde dat niet tot mindere platen. Integendeel, de creativiteit van Sly leek nu pas tot volle bloei te komen. De platen die volgen laten een grovier geluid horen en de teksten zijn introspectiever. Dat wordt ingezet op Fresh en bereikt het hoogtepunt op Small Talk. Op High On You wordt The Family Stone al niet meer op de hoes vermeld, maar de plaat past mooi in de reeks die met Fresh is ingezet. Daarna gaat het bergafwaarts en trekt Sly zich geleidelijk terug uit de muziek. Na Ain’t But The One Way in 1982 verschijnen er geen platen meer. Terwijl ik na de aankondiging in het vorige Platenblad voor de top 3 al bezig was met het schiften, overleed Sly op 9 juni jongstleden. Meestal is zo’n overlijden aanleiding om de platen weer eens op de draaitafel te leggen, nu zat ik er al midden in.
In mijn top 3 de beste plaat uit de eerste periode, Stand!, de kentering met There’s A Riot en de meest groovy plaat uit de periode daarna, Small Talk.