Platenzaaksticker #370

 

La Lyre d'Or
Tél. 010/246.67
Wavre

Op label, Fairport Convention, 7", Si Tu Dois Partir, Island Records WIP-6064 (België, 1969)

De bronnen voor de platenzaakstickerverzamelaar blijken onuitputtelijk. Deze sticker kwam ik tegen op marktplaats, waar regelmatig bij te koop aangeboden vinyl netjes vermeld staat of er een sticker op de plaat zit. Een zoektocht binnen vinyl op sticker levert dus weer het nodige op.

De Gouden Lier bevond zich in de Rue du Pont du Christ op nummer 49 in het Waalse Waver of zoals ze daar zeggen en schrijven Wavre, ten zuidoosten van Brussel in de provincie Waals Brabant. De winkel werd geopend in 1964 en was bij het verschijnen van bovenstaande single dus toe aan haar eerste lustrum.

Via #belgiumvinylsticker op Instagram kwam ik nog twee andere stickers van de winkel tegen.

La Lyre d'Or
Ottignies Wavre

Op label, Laurent Voulzy, 7", Rockollection, RCA Victor PB 8067 (België, 1977)

La Lyre d'Or
Ottignies
010/417235
Wavre
010/224667

Op label, Quincy Jones featuring James Ingram, 7", One Hundred Ways, A&M Records AMS 9205 (Europa, 1981)

Er blijkt tevens nog een sticker te zijn, nadat het telefoonnummer was uitgebreid met een 2 en voor de opening van het nieuwe filiaal.

 La Lyre d'Or
Tél 010/22.46.67
Wavre

Op label, Cockney Rebel, 7", Mr. Soft, EMI 4C 006-05655 (België, 1974)

Een echte singleszaak zo te zien en de eigenaar had een duidelijke voorkeur om de stickers op het label te plakken. In de loop van 1974, dus net na bovenstaande sticker, is er nog een filiaal in Ottignies (voluit Ottignies-Louvain-la-Neuve) bijgekomen, een buurgemeente van Wavre. Het filiaal in Ottignies zat aan de Avenue des Combattants op nummer 2.

Volgens een website over middenstand in België valt La Lyre d'Or onder de Household & Suppliance Stores. Het zou kunnen dat het hier gaat om een elektronicawinkel, waar ook singles verkocht werden. De naam biedt wat dat betreft ook niet echt uitsluitsel, die lijkt meer in de richting van een instrumentenwinkel te wijzen. De winkel is in 1995 failliet gegaan, precies in het tijdvak dat er meer vinylzaken het loodje legden, dankzij de opkomst van het internet.

LP top 10 1990

 

Het is weer zover! De jaarlijks terugkerende top 10 van 30 jaar geleden in Platenblad. Hieronder mijn inzending. Benieuwd naar de eindlijst? Platenblad ligt in de betere platenzaak.

 

      1. Neil Young and Crazy Horse – Ragged Glory

2. The Serenes – Barefoot And Pregnant

3. Kevn Kinney – MacDougal Blues

4. Mazzy Star – She Hangs Brightly

5. Sonic Youth - Goo

6. Nick Cave and the Bad Seeds – The Good Son

7. The Black Crowes – Shake Your Money Maker

8. Hallo Venray – King

9. The Butcher Shop – Pump Action

10. Mark Lanegan – The Winding Sheet

De nummer 1 stond al op voorhand vast. In 1989 was Neil Young al enigszins op de terugweg met Freedom en zeker met Eldorado. Die lijn wordt lekker stevig doorgetrokken op Ragged Glory, maar dan met de vaste houthakkers van Crazy Horse. Totaal grijsgedraaid is de plaat door alle jaren heen, want die ligt elk jaar wel een paar keer op de draaitafel. Van begin tot eind, ja zelfs Mother Earth past er perfect op als een soort Star Spangled Banner van Old Dinosaur, geen enkele misser. En nog steeds zijn F*!#in' Up, Love And Only Love, Over And Over en Love To Burn hoogtepunten als hij het land aandoet. Het staat allemaal op de plaat zoals het ‘live’ in een van de schuren op Broken Arrow is opgenomen, inclusief de lekker ronkende feedback waar de meeste nummers mee afsluiten. Niks geen poespas … knallen! Dat kun je van andere oudgedienden Bob Dylan en Van Morrison niet zeggen, die kabbelden rustig door.

Barefoot And Pregnant heb ik pas later leren kennen. Het debuut van de Friese band The Serenes kan de internationale concurrentie met gemak aan. Ondanks herkenbare, vooral Britse, invloeden heeft de band een uit duizenden herkenbaar eigen geluid. Lekker in het gehoor liggende nummers, instrumentaal zit het allemaal perfect in elkaar. Pas toen ik dit jaar de heruitgave op vinyl kocht kwam ik er achter dat er op de originele cd (ik heb natuurlijk de lp), een extra nummer stond, Trip Down Memorystreet, de climax waar de hele plaat naar toe werkt. Ongelofelijk dat die toentertijd niet op de vinylversie stond.

Kevn Kinney is de zanger/gitarist van Drivin n Cryin uit Atlanta, Georgia. Op de groepsplaten was al te horen dat de band niet alleen goed is in het ruigere werk. Op elke plaat staan wel een paar prachtige akoestische nummers. Met MacDougal Blues laat Kinney horen daar een hele plaat mee te kunnen vullen die geen moment gaat vervelen. Bijgestaan door onder anderen de leden van DnD en Peter Buck, die ook voor de productie tekende, levert dit een tijdloze plaat op.

De begin dit jaar overleden gitarist David Roback begon na Rain Parade verlaten te hebben, met Dream Syndicate bassiste Kendra Smith de band Opal. Nadat die laatste tijdens een tournee de band verliet, werd ze vervangen door Hope Sandoval en zo ontstond Mazzy Star. She Hangs Brightly is hun eerste lp en daarop wordt de lijn van Opal doorgetrokken. Sfeervolle nummers met de prachtige lijzige stem van Sandoval en de met enige regelmaat uit de bocht vliegende gitaar van Roback. Dat laatste doet hij vooral op Ghost Highway.

Goo van Sonic Youth is, zoals te verwachten, een heerlijke bak herrie. Wellicht melodieuzer dan voorgaande platen, maar het ontspoort nog met enige regelmaat. Wel even schrikken bij de eerste draaibeurt als bij afloop van Kool Thing de naald over de plaat lijkt te schuiven, een geintje dat natuurlijk alleen bij de vinylversie werkt.

Wie begin jaren tachtig verkondigde dat Nick Cave nog eens echt zou zingen in plaats van schreeuwen, werd voor gek verklaard. Op The Good Son zijn de eerste pogingen van Kicking Against The Pricks en opvolger Tender Prey echter geperfectioneerd en blijkt het ook nog een mooie plaat op te leveren. De inhoud van de teksten verschilt niet veel van het oudere werk, die blijven even duister, met af en toe een lichtpuntje.

1990 betekent ook het eerste product van de gebroeders Rich en Chris Robinson. Shake Your Money Maker is een heerlijke Southern Rock LP, die lijkt terug te grijpen op met name The Faces en Humble Pie. Maar ja, waar hebben die het vandaan? Live kwam het in Paradiso allemaal nog wat beter uit de verf en de komende jaren zullen ze nog in mijn lijstjes terugkeren.

Hallo Venray is ook zo’n band die op het moment zelf aan mij voorbij ging, maar die ik met terugwerkende kracht extra waardeer. King is hun eerste volwaardige LP. De meesterlijke teksten van Henk Koorn bevatten aforismen die zo gebundeld kunnen worden, zoals ‘You got more load to carry each time you fall’. Een spannende plaat, die Angelbite van Claw Boys Claw uit de top 10 drukte. Mede door de prijsnummers Hot Pants en Gasoline.

The Beasts of Bourbon leverden met Black Milk een plaat af die de top 10 niet haalde. Het dwarrelt allemaal net iets teveel kanten op, meligheid lijkt troef. Zanger Tex Perkins leek al zijn energie gestoken te hebben in The Butcher Shop. Pump Action is een stuk samenhangender en houdt constant de aandacht van de luisteraar vast. Grillig en onvoorspelbaar. Afsluiter The Descent had zo van Ennio Morricone kunnen zijn!

Brombeer Mark Lanegan complementeert de top 10. De zanger van The Screaming Trees levert, onder leiding van Mike Johnson, met Winding Sheet een plaat vol mooie ingetogen nummers af. De begeleiding is minimaal, waardoor de gruizige stem van Lanegan goed tot zijn recht komt.

Platen die de top 10 net niet haalden: Room to Roam van The Waterboys, Brother Aldo van Chuck Prophet en A Catholic Education van Teenage Fanclub. Beste Franstalige plaat is Duelle van Jo Lemaire en het Nederlandse Loveslug verslaat met Beef Jerky de Amerikaanse concurrenten Circus of Power (Vices) als beste hardrockplaat.

 

 

 

Platenzaakstickers #369

 

Dankers Disco
Schouwburgring
(Tilburg)

Op achterzijde hoes, Corry en de Rekels, LP, Corry en de Rekels, Elf Provinciën 8504 (België, 1969)

Een karige sticker: zwarte belettering op een goudkleurige achtergrond met de naam van de winkel in kapitalen en het adres in onderkast. In de post over Dankers in Rotterdam was al sprake van een gelijknamige winkel in Tilburg en daar is dus! Dankers Disco zal vooral klanten uit Tilburg gehad hebben, want de eigenaar vond het niet nodig de plaatsnaam te vermelden.

De winkel opende op 15 april 1967 de deuren met een optreden van de Tilburgse band The Chumps, zo is te lezen in een artikel in het Brabants Dagblad van 14 juni 2007. En daar is ook een foto van.

Opening van Dankers Disco. Foto: Fotopersbureau Van Eijdhoven

De winkel komt ook voor op het onvolprezen blog van Pierre Gouweloos. Daar is te lezen dat Jan Dankers de eigenaar was ondersteund door Frank en Ans Souter. Daar is ook een aantal interieurfoto's van de winkel te vinden. Voor de oplettende kijker, Pierre is zelf ook op beide foto's te zien.

Aangezien de winkel in een nieuwbouwpand zat, was het interieur destijds ook het nieuwste van het nieuwste. Ruimtelijkheid stond voorop, zoals de foto's duidelijk laten zien. Er was bovendien voldoende gelegenheid om een geplande aanschaf te beluisteren. Met de naam Dankers Disco had Jan 15 jaar later niet meer aan moeten komen, dan was er een heel ander publiek op zijn winkel afgekomen. Uit verschillende blogs komt naar voren dat Dankers de 'hipste platenzaak in Tilburg' was. Dat betekende een ruim assortiment met naast Nederlandstalige krakers als Corry en haar Rekels ook buitenlandse pop en rock. 

Er moet een LP zijn, Tilburg Nu, waarop kort de geschiedenis van Dankers en conculega Fiësta te lezen is. Zodra die in mijn bezit is kan ik dit verhaal nog aanvullen. Vooralsnog blijft het hierbij. Dankers Disco is niet meer en daarover zal het verhaal op de LP weinig uitsluitsel geven, want die is uit 1970.

Platenzaakstickers #368

 

De Nieuwe Muziekwinkel
Utrechtschestraat 39
Amsterdam
Tel. 33788

Op label, Het Ramblers Dansorkest, 10" Shellac, Ramblers Radio Revue, Panachord H 1064 (Nederland, 1939)

Het bewijs dat er al voor Concerto en Oro platen gekocht konden worden in de Utrechtsestraat, toen de straatnaam nog met sch geschreven werd. Wel bijzonder om je winkel nieuw te noemen, want dat zal hij maar zeer kort geweest zijn. Al kwam het wel meer voor, zoals de bijna naamgenoot De Nieuwe Muziekhandel in de Leidsestraat.

Een mooie ronde sticker met golvende randen, dit cadeautje van Concerto. De winkel zat aan de overkant van Concerto op het stuk tussen de Heren- en de Keizersgracht. De naam muziekwinkel wijst er op dat het leeuwendeel van het aanbod in de winkel uit muziekinstrumenten en bladmuziek bestond. Maar daarnaast werden er ook bakelieten platen verkocht. De platen hadden in die jaren nog geen eigen hoes met daarop artiest en naam van de plaat, maar werden verkocht in papieren hoezen waar een ruimte was uitgespaard zodat het label leesbaar was. De aangewezen plek om een sticker op te plakken was dan ook dat label dat altijd zichtbaar was.

Helaas biedt het internet niet meer informatie over deze winkel, dus een lang leven zal hem niet beschoren zijn geweest. De komst van Concerto in 1955 heeft de winkel hoogstwaarschijnlijk niet meegemaakt.

Onderstaande foto dateert uit 1944. Daarop is te zien dat op 39 inmiddels 't Loodgietershuis is gevestigd, terwijl op nummer 41 Muziekhandel H. de Jong zit. Wellicht was tegen die tijd de nieuwigheid eraf en ging de winkel in het naastgelegen pand verder onder naam van de eigenaar.

De beeldbank van het Amsterdamse Stadsarchief bevat ook nog een foto van het pand uit 1922 waarop de muziekwinkel nog niet aanwezig is.

Platenzaakstickers #367

 

DOL's Muziekhandel
Choorstraat 32
Delft

Op achterzijde hoes, The Beatles, LP, Rubber Soul, Odeon PCS 3075 (Nederland, 1965)

De zesde sticker van een winkel in Delft waar je terecht kon voor vinyl is afkomstig van Jeroen van de Beek. De vorm van de sticker komt overeen met die van Record Rendezvous in Amsterdam. Bij deze is aan de linkerzijde een cirkel leeg gehouden, waarvoor? Zou daar in sommige gevallen de prijs in gestaan hebben? Opvallend is verder dat er twee verschillende lettertypes gebruikt zijn: een voor de naam van de winkel in kapitaal en onderkast en een voor de adresgegevens in kapitaal.

Ten tijde van de sticker zat verderop in de Choorstraat ook Hees & Co, die ook vinyl verkochten. De winkel is in de jaren dertig van de vorige eeuw opgericht en was, zoals uit de naam Muziekhandel blijkt, aanvankelijk gespecialiseerd in bladmuziek en muziekinstrumenten. Later zijn daar ook geluidsdragers in de vorm van vinyl aan toegevoegd. Ik vraag me altijd af hoeveel ruimte er in zo'n winkel werd ingeruimd voor vinyl. Dat zal niet veel zijn vermoed ik, want ook de instrumenten moesten uitgestald worden. Duidelijk is in ieder geval dat DOL's met zijn tijd mee ging en dat je er in de jaren zestig een nieuwe LP van The Beatles kon kopen.

Op internet is te lezen dat je bij Hees & Co naast vinyl vooral afspeelapparatuur, zoals pickups, versterkers en bandrecorders kon kopen. Daarin onderscheidde de winkel zich dus van DOL's. 

In de jaren zestig zat de winkel nog op Choorstraat 32, later is daar het belendende pand op nummer 34 bijgetrokken en ontstond er wellicht een afzonderlijke vinylafdeling. Op 2 juli 2011 verhuisde de winkel naar Binnenwatersloot 18A. Twee jaar later werd de winkel failliet verklaard. Vinyl zal er in de tijd al niet meer te koop zijn geweest.

Choorstraat 32-34 na het vertrek van DOL's muziekhandel

Nederpophelden aan het woord

 

Na twee delen van de hand van Wiebren Rijkeboer verscheen onlangs het derde deel in de reeks over popmuziek die Uitgeverij kleine Uil vorig jaar startte. Ditmaal staat vooral de alternatieve Nederlandse gitaarscene uit de jaren 80 en 90 centraal, met enkele uitstapjes naar de tijd daarvoor (The Nits en Robert Jan Stips) en daarna (Kypski en Moss). De opzet van het boek is geheel anders dan die van de twee delen die eerder verschenen. Rijkeboer gaf in Americana Outlaws en De psychedelische sixties een overzicht van de in zijn ogen belangrijkste platen die in deze genres in de Verenigde Staten gemaakt zijn.

Edwin Hofman interviewde een aantal sleutelfiguren uit de alternatieve muziekscene. Aan de hand daarvan geeft hij een overzicht van de carrière van de desbetreffende artiest. Vanzelfsprekend staan daarbij de platen de ze, soms met meerdere bands, uitbrachten centraal. Er is echter ook aandacht voor de rol van de media toen en nu en het veranderende muzieklandschap. In artikelen van ongeveer 10 pagina’s blikt de betreffende artiest terug. Welke platen hebben hem beïnvloed, wat vond hij zelf de beste plaat die hij uitbracht en waarom? De enige vrouw die aan het woord komt is Liesbeth Esselink van Solex. Voor de rest blijkt het toch vooral een mannenwereld of praten zij er gewoon liever over? Zo komt namens Bettie Serveert Peter Visser aan het woord, aangezien Carol van Dyk niet zo staat te popelen om op de voorgrond te treden.

Wat opvalt is dat de meeste geïnterviewden nog steeds actief zijn in de muziekscene, zij het soms wat minder in de aandacht dan in hun hoogtijdagen. Zo heeft Rick de Leeuw van Tröckener Kecks zijn werkveld voornamelijk naar Vlaanderen verlegd en is vooral actief als dichter, schrijver en in het theater. Wat echter niet wil zeggen dat hij geen platen meer maakt. Sommige bands, zoals The Nits, De Kift, Claw Boys Claw, Hallo Venray of Scram C Baby zijn nog steeds actief. Andere was een korter leven beschoren, maar vaak zijn de leden overgestapt of houden zich met andere zaken binnen de muziekindustrie bezig. Richard Janssen, zanger/gitarist van The Fatal Flowers is daar een mooi voorbeeld van. Hij is momenteel als geluidsontwerper actief in Duitsland. Hij heeft zich, op de reünie-optredens van The Fatal Flowers na, uit de popmuziek terug getrokken.  

Het is opvallend dat sommige artiesten in meerdere interviews terug komen. Zo duikt Robin Berlijn (op zeventienjarige leeftijd als gitarist bij The Fatal Flowers begonnen), op een gegeven moment weer bij Johan op. Flowersbassist Geert de Groot komt via Claw Boys Claw uiteindelijk bij Scram C Baby terecht. Die dwarsverbanden laten zien dat de Nederlandse muziekscene een kleine wereld is. Bands komen elkaar regelmatig bij optredens tegen of staan samen op festivals en rivaliteit is er nauwelijks.

De schrijfstijl van Hofman is prettig en onderhoudend. Zelfs de interviews met artiesten waar je niets mee hebt zijn lezenswaardig, juist doordat het niet alleen over de muziek zelf gaat. Succes komt meestal onverwacht voor de artiest zelf. Singles waarvan ze dachten dat het een hit zou worden doen niks en andersom. De aandacht in de media speelt daarbij, zoals je mag verwachten, een belangrijke rol. Een minuut in De Wereld Draait Door levert vaak direct een aantal optredens en hogere verkoop- of streamingcijfers op. Toch wordt door veel artiesten met een jaloerse blik naar onze zuiderburen gekeken, waar het nationale product veel meer aandacht krijgt op de radio.

Door de brede insteek van Hofman laten de interviews ook de veranderingen in het bestaan van popmuzikanten zien. De inkomsten uit plaatverkoop in de jaren 80 en 90 zijn niet te vergelijken met die uit streamingdiensten, wat de noodzaak van optredens of nevenactiviteiten verklaart. Er blijken maar weinig artiesten die van hun professie als popmuzikant kunnen leven. Veel van de bands hebben ook geprobeerd in het buitenland voet aan de grond te krijgen en dat blijkt met name in de Angelsaksische landen niet gemakkelijk. Duitsland en vooral België liggen dan eerder voor de hand. Maar ook daar wegen de kosten voor een tour nauwelijks op tegen de inkomsten.

Uitgeverij kleine Uil heeft inmiddels een mooi begin van een serie die hopelijk nog verder wordt uitgebreid de komende jaren. De delen staan hier nauwelijks in de boekenkast, maar liggen meestal binnen handbereik om nog eens even na te lezen hoe het ook alweer zat en welke platen de moeite waard zijn om aan te schaffen. Dat geldt ook weer voor dit laatste deel. Dankzij de enthousiaste woorden van Jacob de Greeuw van Johan over The Serenes ligt Barefoot and Pregnant hier bijna dagelijks op de draaitafel en gaat zeker de LP top 10 van 1990 in het volgende Platenblad halen. En zo komen er wel meer nationale pareltjes tevoorschijn na het lezen van het boek. Het laat vooral zien hoeveel goede muziek er de afgelopen veertig jaar door Nederlandse alternatieve bands is gemaakt. Daar is met gemak een vervolg op dit deel van te maken.

 

Edwin Hofman - Avonturiers van de Nederpop: Veertig jaar eigenzinnige Nederlandse popmuziek

Uitgeverij kleine Uil, ISBN 978-9-493170-27-8

Prijs: 19,50 euro

 

Verschenen in: Platenblad, nr. 255 (17 oktober t/m 27 november 2020)