1. The War and Treaty – Healing Tide
2. Spiritualized – And Nothing Hurt
3. David Nance Group – Paced and Sligthly Pulverized
4. The Nude Party – The Nude Party
5. All Them Witches - ATW
6. Jonathan Wilson – Rare Birds
7. Mountain Movers – Pink Skies
8. Dan Stuart – The Unfortunate Demise of Marlowe Billings
9. Rolling Blackouts C.F. – Hope Downs
10. Josh T. Pearson – The Straight Hits
Een heerlijke mix van country, soul en gospel, de langspeler
van The War and Treaty. Michael Trotter jr. en Tanya Trotter bezingen vooral de
liefde voor elkaar en doen dat onder leiding van ouwe rot Buddy Miller. Hij
tekent niet alleen voor de productie, maar is ook nadrukkelijk aanwezig in de
muzikale begeleiding. Een pareltje!
Jason Pierce, ex-Spacemen 3, laat met And Nothing Hurt
wederom horen een van de beste songwriters te zijn. Het duurt even voor het
kwartje valt, maar dan is er geen weg meer terug. Met name de arrangementen
zijn van een ongekende schoonheid.
David Nance gooit het over een totaal andere boeg: rauw en
ongepolijst. Maar daarom niet minder mooi. Deze nummers hakken er direct in,
rock ‘n’ roll is here to stay! Ook The Nude Party is niet echt vernieuwend,
maar brengt het allemaal met een jeugdige frisheid, die erg aanstekelijk werkt.
All Them Witches voerde mijn vorige jaarlijst aan. Op ATW
wordt de lijn van Sleeping Through The War doorgetrokken, hypnotiserende
stonerrock met heerlijke riffs die eindeloos herhaald horen te worden.
Rare birds van Jonathan Wilson doet bij vlagen denken aan I
Love You Honeybear van Father John Misty. Typische Westcoast hippiemuziek die met
enige regelmaat ook herinneringen oproept
aan Pink Floyd, en dan vooral aan de gitaarpartijen van David Gilmour. Dat zal
wel door de tour die hij met Roger Waters heeft gedaan komen.
Bij Mountain Movers draait het vooral om de lang
uitgesponnen, meanderende, vervormde gitaarpartijen van gitariste Kryssie
Batalene. Ondanks dat er niet veel variatie in zit, verveelt het geen moment.
Heerlijk loom dreint het eindeloos door.
Voormalig Green On Red zanger Dan Stuart leeft al jaren
enigszins teruggetrokken in Mexico. Zijn teksten zijn even cynisch als altijd,
een positieve kijk op de wereld zit er bij hem niet in. Ook niet op de derde lp
van zijn alter ego Marlowe Billings. In Gabriel López, gitarist van de
Mexicaanse Twin Tones, lijkt hij de ideale opvolger van Chuck Prophet gevonden
te hebben.
De Australische Rolling Blackouts Coastal Fever maken op
eighties alternative scene geënte gitaarpop. Lekker aanstekelijk melodieën,
heerlijk in het gehoor liggend en dat natuurlijk met de herkenbare Aussi
knauwuitspraak.
Als afsluiter de opvolger van Last of the Country Gentlemen.
En zoals je van Josh T. Pearson mag verwachten lijkt er op het eerste gehoor geen
enkel verband met de voorganger. Zoals hij tijdens een concert in Bitterzoet
vertelde, heeft hij de elektrische gitaar maar weer eens omgegord. Onder het
thema Straight (het woord komt in alle songtitels voor) jaagt hij er op
punkachtige wijze 10 nummers doorheen. Grappig genoeg sluiten de nummers live
en elektrisch versterkt gebracht toch weer wonderbaarlijk goed aan bij nummers
van zijn vorige plaat.
Rereleases
1. Bob Dylan – More Blood More Tracks
2. Scientists – Weird Love
3. Claw Boys Claw - $uga(r)
Blood On The Tracks was altijd al een van mijn lievelings
Dylanplaten. De eerste opnames die hij voor deze plaat maakte, waarbij hij
zichzelf op akoestische gitaar begeleidt, zijn afgelopen jaar in de Bootleg
series uitgebracht en kunnen de concurrentie met de uiteindelijke versies moeiteloos
aan.
Platen van The Scientists zijn niet makkelijk voor een
redelijke prijs te vinden. Deze goedkoop geprijsde heruitgave van een
oorspronkelijk voor de Amerikaanse markt gemaakte LP is dan ook bijzonder
welkom. In drie dagen in februari 1986 nam de band in Londen een selectie van
nummers uit de periode 1982-1985 opnieuw op. Swamprock van het beste soort.
Afgelopen jaar verscheen ook eindelijk $uga(r) van Claw Boys
Claw op vinyl. De LP bevat de succesvolle single Rosie, maar laat daarnaast
vooral horen hoe de band ook in een wat meer ingehouden stijl moeiteloos
overeind blijft. Hier en daar vliegen ze lekker uit de bocht, maar onderhuids
is met name in de rustigere nummers gitarist John Cameron lekker op dreef.
Concerten
1. The Scientists, Paradiso (bovenzaal), 12 juni
2. Tjens Matic, Melkweg (oude zaal), 10 februari
3. Jonathan Wilson, Melkweg (oude zaal), 8 september
Of het ter ere van de heruitgave van Weird Love was, was
niet duidelijk, maar The Scientists tourden afgelopen jaar in de
oorspronkelijke bezetting van die plaat weer door Europa. Het was heerlijk om
te ervaren dat de band aan intensiteit nog niets heeft ingeboet.
Ruimde Arno Hintjes de afgelopen jaren bij optredens altijd
wel een plaatsje in voor een paar T.C. Matic hits, vorig jaar concentreerde hij
zich met Tjens Matic uitsluitend op het ruigere werk uit de hoogtijdagen in de
eerste helft van de jaren tachtig.Hij leefde er zelf ook van op, zo was bij het concert te merken.
Bij Jonathan Wilson is het vooral verrassend hoe hij de
ingewikkelde arrangementen en composities live op overtuigende wijze uitvoert.
Een avond waarbij je de hele tijd met ingehouden adem staat te luisteren.
