Een jaarlijks terugkerend gebruik is het indien van een lijstje van de beste platen van 30 jaar geleden voor het laatste nummer van het jaar van Platenblad. Dit jaar was dus 1992 aan de beurt.
1. Screaming Trees – Sweet Oblivion
2. Kyuss – Blues For A Red Sun
3. The Black Crowes – The Southern Harmony And Musical Companion
4. Beastie Boys – Check Your Head
5. PJ Harvey – Dry
6. Keith Richards – Main Offender
7. Uncle Tupelo – March 16-20, 1992
8. Green on Red – Too Much Fun
9. Hallo Venray – The More I Laugh, The Hornier Due Gets
10. Neil Young – Harvest Moon
Sweet Oblivion is, wat mij betreft, niet alleen de beste plaat die de Screaming Trees maakten, maar ook de beste van 1992. En dat was 30 jaar geleden ook al zo. Gromkoning Mark Lanegan en de broertjes Conner leveren hierna nog een plaat af, maar die benadert het niveau van Sweet Oblivion niet. Kyuss kwam pas jaren later in de platencollectie terecht, toen gitarist Josh Homme en bassist Nick Oliveri inmiddels Queens of the Stoneage waren gestart. Stonerrock zoals het hoort te zijn, strak, gitaren als ronkende motoren en een zanger met een gigantische longinhoud. The Black Crowes lossen de belofte van hun eerste plaat helemaal in met het soulvolle Southern Harmony and Musical Companion. Met de toevoeging van Marc Ford als tweede gitarist kunnen ze de concurrentie aan met gitaarduo’s als Dickey Betts en Duane Allman.
Check Your Head van de Beastie Boys is een mengeling van rock, jazz, hiphop, blues en folk. De heren kennen hun klassiekers: zelfs Bob Dylan heeft een gastrolletje in een sample uit Just Like Tom Thumb’s Blues. Het sterkste debuut van 1992 komt op naam van PJ Harvey. Keith Richards levert met Main Offender wederom een prachtige soloplaat af, waarop al zijn favoriete stijlen van blues, rock tot reggae, voorzien de kenmerkende Richardsriffs, tot een geheel zijn gesmeed.
Op March 16-20, 1992 slaat Uncle Tupelo meer de folkrichting in. De nummers zijn beduidend rustiger dan die op de voorganger Still Feel Gone. Een mooie opmaat naar Anodyne. Too Much Fun is het laatste wapenfeit van Dan Stuart en Chuck Prophet als duo. Prophet laat nog maar eens horen wat hij allemaal uit een gitaar weet te halen. Hallo Venray bewijst met The More I Laugh tot de Nederlandse top te horen. De plaat heeft meer een eigen geluid dan de voorganger King, al wordt dat geluid al vanaf het begin bepaald door de typische stem en originele teksten van Henk Koorn, die ook 30 jaar later nog steeds weten te bekoren. Harvest Moon is weer eens een rustige Neil Youngplaat, even wennen na het gitaargeweld wat er aan vooraf ging, maar even tijdloos. Met bovendien het mooiste nummer over een hond, Old King.
