Beste LP’s 2014
1. Pink Mountaintops – Get Back
2. Wand – Ganglion Reefs
3. Comet Control – Comet Control
4. Curtis Harding – Soul Power
5. King Gizzard and the Lizard Wizard –
I’m In Your Mind
6. Hallo Venray – Show
7. Frazey Ford – Indian Ocean
8. Sturgill Simpson – Metamodern Sounds
in Country Music
9. Jenny Lewis – The Voyager
10. Morgan Delt – Morgan Delt
Er verschenen het afgelopen jaar veel goede platen. De beste
kwamen, Hallo Venray daargelaten, van relatief nieuwe bands. Pink Mountaintops
begon als side project van Black Mountain voorman Stephen McBean maar lijkt inmiddels
het hoofdproject te gaan overvleugelen. Get Back heeft alle ingrediënten die je
van een Black Mountain LP zou mogen verwachten en biedt daarnaast ook nog een
paar heerlijke solo’s van J. Mascis. Terwijl Ty Segall dit jaar volgens de
recensenten met Manipulator zijn beste plaat afleverde, verscheen er op zijn
label God? een plaat die op mij meer indruk maakte. Wand combineert ruig
gitaarwerk met subtiele psychedelische effecten op een geheel eigen manier. Comet
Control is net als Pink Mountaintops een Canadese band en legt zich op haar
debuut LP toe op een vorm van Stonerrock waarbij Pink Floyd af en toe om de
hoek komt kijken. Curtis Harding draait al wat langer mee in de popmuziek maar
bracht dit jaar pas een LP onder eigen naam uit. De samenwerking met Cee Lo
Green is duidelijk te horen in zijn manier van zingen. Soul Power bevat zowel
authentieke soulnummers als invloeden uit de garagerock. De muziek van het
Australische King Gizzard ligt in het verlengde van Wand en is het ruige
broertje van landgenoten Tame Impala, met een lekker scheurende mondharmonica
als extraatje. Ook Morgan Delt haalt
zijn inspiratie uit de psychedelica en dan met name van Curt Boetcher en The
Byrds.
De grootste verrassing van afgelopen jaar was de comeback
van Hallo Venray, die op Show laat horen tot de Nederlandse top te horen.
Invloeden als The Velvet Underground en Neil Young zijn onmiskenbaar aanwezig,
maar elk nummer klinkt typisch Hallo Venray, zelfs de Prince cover Controversy.
Live komt het zo mogelijk nog beter tot zijn recht. Van Frazey Ford verscheen in
december haar tweede solo LP. Haar stem gaat wonderschoon samen met de
herkenbare begeleiding van de Hi-sessieband, die meer dan veertig jaar geleden
al meespeelde op Willie Mitchell-producties van onder meer Al Green en Ann
Peebles. Onvervalste country is dit jaar afkomstig van Sturgill Simpson, al
geeft de titel al aan dat hij het af en toe van een modern sausje voorziet. Na
een kort uitstapje met Johnatan Rice als Jenny and Johnny bracht Jenny Lewis
dit jaar weer een plaat onder haar eigen naam uit. The Voyager groeit per
luisterbeurt. De lieflijke melodieën maskeren vaak rake teksten, zoals bij Just
One Of The Guys.
Reissues (File under C)
Bobby
Charles – Bobby Charles (Light In The Attic)
Bob
Carpenter – Silent Passage (No Quarter)
The Cramps
– Blues Fix (Big Beat Records)
Light In The Attic heeft inmiddels enige faam waar het het
heruitgeven van vergeten parels betreft. Het is dan ook niet verrassend dat zij
verantwoordelijk zijn voor de herpersing van het meesterwerk van Bobby Charles
uit 1972, dat de sfeer van The Band ademt. Niet raar, aangezien alleen Robbie
Robertson verstek laat gaan. Bob Carpenters enige solowerk uit 1975 werd
aanvankelijk niet eens uitgebracht en verscheen pas bijna tien jaar later voor
het eerst op een onbekend Canadees label. Blues Fix was een sideproject van The
Cramps ten tijde van Look Mom No Head en verscheen in 1992 alleen op cd. Het
Engelse Ace Records zorgde ervoor dat het eindelijk ook op vinyl verscheen.
Concerten
The Limiñanas,
Eurosonic, 17 januari
Daniel
Romano, Paradiso, 6 september
Hallo
Venray, De Melkweg, 20 december
