LP’s
1. Tramhaus – The
First Exit
2. Warmduscher –
Too Cold To Hold
3. Richard
Thompson – Ship To Shore
4. The Psych-Fi’s
– Can Con
5. Johan – The
Great Vacation
6. Mountain Movers
– Walking After Dark
7. King King Kings
– Can’t Keep From Crying
8. Beachwood
Sparks – Across The River Of Stars
9. Van Cooths – A
Sunny Day With Clouds
10. Daryll-Ann –
Spring
Een goed jaar voor
de Nederlandse popmuziek, nog nooit eerder bestond de helft van mijn top 10
voor de helft uit Nederlands product. De nummer 1 is zonder twijfel het
lp-debuut van Tramhaus. Na 4 singles en een EP verscheen dit jaar dan eindelijk
hun eerste langspeler. De energie knalt er vanaf. Lukas Jansen gaat regelmatig
vol gas op de zang, stil zitten is er niet bij, zitten is sowieso al een
probleem. Het gitaarduo Micha Zaat en Nadya van Osnabrugge vult elkaar perfect
aan. Hier valt nog veel van te verwachten. Allereerst een concert in het
Patronaat in april.
Ook Johan laat
horen nog steeds tot de top van de Nederpop te horen. Met een hoofdrol voor
gitarist Robin Berlijn, die ook een deel van de credits voor zijn rekening nam.
Het levert een sprankelende plaat op. Op 7 de Amsterdamse King King Kings,
zoals de naam al duidelijk maakt heerlijke bluesrock in de stijl van The Red
Devils. Zanger/bluesharpist Wiendelt Hooijer steekt Lester Butler regelmatig
naar de kroon, terwijl gitaristen Martin Huurdeman en Wim de Jong er lekker op
los soleren. Van Cooths is het bandje van pa Marthy Coumans (eigenaar van de
Antwerpse platenzaak Grey Records) met zijn dochters Guusje en Dieke. Met
instrumentale ondersteuning van onder andere bassist Gerhard Rinsma, gitarist
Peter Kroes en drummer Patrick Delabie spelen ze twee kanten vol met catchy
songs. Als hekkensluiter de onverwachte terugkeer van Daryll-Ann.
De Londense
post-punkers Warmduscher zijn de verrassing van het jaar. Irvine Welsh verzorgt
het gesproken intro, waarna de band het overneemt. Post-punk wordt er als label
op geplakt, maar de band heeft veel meer in haar mars. Jazz, hiphop en funk
passen ook naadloos in het repertoire.
Oudgediende
Richard Thompson weet van geen ophouden. Van zijn generatie is hij een van de
weinigen en misschien zelfs wel de enige die doorlopend albums van hoge
kwaliteit blijft afleveren. Ship To Shore bevat geen minder nummer. Thompson’s
gitaar en zang zijn uit duizenden herkenbaar, maar vervelen geen moment. Mountain
Movers heeft eenzelfde herkenbaar geluid, maar dan binnen een geheel ander
genre. Hypnotiserende melodieën in een slepend ritme dat eindeloos kan
voortduren zonder saai te worden. Af en toe doet het denken aan The Velvet
Underground.
Begin december
verscheen Can Con van The Psych-Fi’s. Nog net op tijd om een plekje in de top
10 te bemachtigen. Jerry Leger en kompanen gaan, zoals de naam al doet
vermoeden, op de psychedelische toer. 5 nummers uitgesponnen over twee kanten jammen
ze er relaxed op los. Een lekker seventies geluid dankzij de in meerdere
nummers aanwezige Hammondsolo’s. De sirene-achtige achtergrondvocalen maken het
nog extra verleidelijk.
Ook terug van
weggeweest, Beachwood Sparks. Across The River Of Stars biedt het herkenbare
West Coastgeluid, waar de band patent op heeft. Een vleugje Byrds, wat Flying
Burrito Brothers met af en toe een stevige knauw die aan Neil Young met Crazy
Horse doet denken.
Reissues
1. Neil Young with
Crazy Horse – Early Daze
2. Gene Clark – No
Other Sessions
3. These Immortal
Souls – Get Lost (Don’t Lie)
4. These Immortal
Souls – I’m Never Gonna Die Again
5. Humble Pie –
Humble Pie
Drie platen die
niet makkelijk terug te vinden waren, werden in 2024 gelukkig opnieuw
uitgebracht en aan de collectie toegevoegd: de twee studioplaten van These
Immortal Souls met Rowland S. Howard op gitaar en zang, en de gelijknamige
plaat van Humble Pie met de hoes van Aubrey Beardsley.
Neil Young’s
archieven bieden elk jaar wel weer wat nieuws wat de moeite waard is. Eerder in
2024 verscheen al Dume met opnames uit de tijd van Zuma. Mooi om alles eens chronologisch
volgens de opnamesessies te horen, maar het voegde uiteindelijk niet zo heel
veel toe aan Zuma. Op Early Daze zijn opnames te horen van de eerste Crazy
Horse uit 1960 met Danny Whitten op zang en gitaar. Veel van de nummers
verschenen later in andere versies op verschillende platen, maar op Early Daze
zijn de oorspronkelijke opnames te horen. De chemie tussen Young en Crazy Horse,
die ook op Everybody Knows This Nowhere, dat in datzelfde jaar verscheen, is te horen, wordt hierop bevestigd.
De No Other
Sessions zijn direct aangeschaft na de enthousiaste recensie van Platenbladbaas
René van Kaam vorig jaar. Al eerder op cd verschenen in combinatie met de
oorspronkelijke uitgave, maar nu alleen de outtakes op dubbel vinyl.
Wonderschoon!
Concerten
1. Robert Plant
(27/10/24, Koningin Elizabethzaal, Antwerpen)
2. New Cool
Collective (10/1/24, Paradiso, Amsterdam)
3. Johan (23/11/24,
Patronaat, Haarlem)
4. Detroit Cobras
(28/6/24, Patronaat, Haarlem)
5. Nederlands
Blazers Ensemble – American Roots (10/3/24, Phil, Haarlem)