Platenzaakstickers #259

Radio Centrum
Kruisstraat 17
Grammofoonplaten
Radio - T.V. - Platenspelers

Op achterzijde hoes, Koor en Orkest van de Nederlandse Opera, 7", Opera verzoekprogramma, Philips 313.113 SF (Nederland, 1961)

Zoals deze sticker van Radio Centrum waren er wel meer begin jaren zestig, al stond op de meeste wel de woonplaats van de winkel aangegeven. Deze leverde Evert Nijkamp dan ook aan in het mapje 'onbekend'. Maar raadsels zijn er om opgelost te worden en daarbij kan het internet uiterst behulpzaam zijn. Zowel Kruisstraten als winkels die Radio Centrum heten, zijn en waren er tenslotte in overvloed in Nederland (en Vlaanderen). Toch is er maar één plaats waar er een op nummer 17 gevestigd was.
En daarmee presenteer ik hier de eerste sticker in dit blog uit Meppel, alwaar Radio Centrum begin jaren zestig adverteerde in het jaarboekje van Zeilvereniging Belterwiede. Op de binnenzijde van het omslag staan daar advertenties van lokale middenstanders. Veel verandering was daar in de periode 1961-1963 niet te bespeuren: de advertenties zijn alle drie de jaren van dezelfde winkels, zelfs de tekst verandert niet en de opmaak al evenmin.

Mocht je na een aankoop van een grammofoonplaat nog trek hebben, dan is er bij Cafetaria Piet van Lingen nog een Nasigoreng bal te bekomen.

Alhoewel in de advertentietekst slechts sprake is van gramofoonplaten en draagbare radio's, staat op de sticker duidelijk te lezen dat er behalve grammofoonplaten (nu met 2 m's), ook radio's, tv's en platenspelers te koop zijn. Het blijft toch verwonderlijk dat er in nagenoeg hetzelfde jaar zowel gramofoonplaten als grammofoonplaten gebezigd wordt. Ook bij Radio Centrum was men er nog niet uit hoe het nu eigenlijk geschreven diende te worden. Duidelijk is in ieder geval dat de vinylplaat een belangrijk artikel was bij Radio Centrum.

Op de facebookpagina van Ons Mooi Meppel is nog een foto te vinden met daarop Radio Centraal.

Op de facebookpagina van Stichting Oud Meppel staat zelfs een filmpje van de etalage van Radio Centraal, waaruit blijkt dat er nog veel meer verkocht werd, zowat alles wat op electriciteit werkte!

Hoe lang de winkel bestaan heeft, is niet te achterhalen, al zal een post op een van de Meppelfacebookpagina's daar snel een antwoord op geven. Momenteel is aan de Kruisstraat op nummer 17 broodjeszaak Subway gevestigd.

LP top 10 1986

Voor het lijstjescircus over 2016 losbrandt, eerst nog mijn top 10 uit 1986. Ook dit jaar zonden de lezers van Platenblad hun lijstjes in. Hieronder die van mij.
 

1. The Cramps – A Date with Elvis

2. Nick Cave and the Bad Seeds – Your Funeral … My Trial

3. David Lee Roth – Eat ‘Em and Smile

4. Crime + the City Solution – Room of Lights

5. The Primevals – Soundhole

6. Claw Boys Claw – With Love from the Boys

7. Divine Horsemen – Devil’s River

8. R.E.M. – Lifes Rich Pageant

9. Arno - Arno

10. Eastern Dark – Long Live the New Flesh!

De avond van 3 april 1986 was er eentje waar ik me al lang op verheugde. Eindelijk zou ik The Cramps live aanschouwen. Dat betekende de uiterste coole, sexy Poison Ivy, wildeman Lux Interior en de onverstoorbare Nick Knox op drums. Er zou ook nog iemand bas spelen, maar toen was dat nog een verrassing tot het concert daadwerkelijk begon. Natuurlijk waren we ruim op tijd aanwezig om een redelijk goede plek te bemachtigen en zagen we in het voorprogramma de ons totaal onbekende Schotse band The Primevals. Eigenlijk kon de avond toen al niet meer stuk. Het voorprogramma speelde op de Amerikaanse leest geschoeide bluesrock met een lekker gemene slide en aardig wat mondharmonicasolo’s. De stemming zat er goed in. Goed opgewarmd begonnen we aan het hoofdprogramma. Een grotere tegenstelling dan tussen Poison Ivy en Lux Interior bestond er niet. Terwijl Poison Ivy op een vierkante meter al heupwiegend haar Gretsch bespeelde, kronkelde, kroop, sprong en klom Lux over het hele podium en begaf zich op een gegeven moment via de boxen ook naar het balkon alwaar hij een lege wijnfles op de rand kapot sloeg voor hij weer naar beneden afdaalde, de microfoon in zijn mond, onderwijl doorzingend, -grommend en –kreunend. Die avond werden bijna alle nummers van de recent verschenen langspeler A Date with Elvis gespeeld, aangevuld met klassiekers als Surfin’ Bird, Lonesome Town, Love Me en natuurlijk The Most Exalted Potentate of Love.

De plaat staat nog steeds als een huis en wordt van het eerste tot het laatste nummer enthousiast meegezongen. ‘Hey, shot the door, are you born in a barn.’ Elk nummer is een prijsnummer, Lux produceert de meest onverwachte dierengeluiden en blaft en miauwt zich naar het einde van Can your Pussy do the Dog. Poison Ivy neemt zowel de bas, slaggitaar als het soleerwerk voor haar rekening. Van een erg technisch hoog niveau is het niet, maar dat is ook niet nodig. Het is effectief en uiterst goed getimed. De lp van het voorprogramma The Primevals eindigt niet onverdienstelijk op een vijfde plaats.

Op de tweede plaats een ander tijdloos album, dat me nog steeds kippenvel bezorgt. Eerder dat jaar leverde Cave met zijn Bad Seeds al een album met uitsluitend covers af: Kicking against the Pricks. Had hij er dat jaar niet nog een gemaakt dan had die ook moeiteloos de top 10 gehaald, maar de afspraak is dat er per artiest maar een plaat in mag. Dat wordt dan dus Your Funeral … My Trial. Dat Cave zijn klassiekers kende bleek al op Kicking against the Pricks, maar dat hij er met gemak ook zelf een plaat mee vol kon schrijven had ik niet verwacht. De dreiging straalt er vanaf. Bezwerende teksten over de zelfkant van het leven met dito muziek waarbij vooral Blixa Bargeld van zich doet spreken met totaal onverwachte gitaargeluiden. Ook hier is er geen minder nummer te bekennen, al zijn The Carny, het titelnummer en Stranger than Kindness uitschieters. Het was sowieso een erg actief jaar voor (ex-)Bad Seeds. De broertjes Howard, speelden met Mick Harvey en Epic Soundtracks met dichter/performer/zanger Simon Bonney de eerste langspeler van Crime + the City Solution vol. Ook dit is een erg sfeervolle plaat waarbij vooral het gitaargeluid van Roland S. Howard opvalt. Precies op het juiste moment het passende geluid. Samen met Cave is de band in Der Himmer über Berlin van Wim Wenders uit datzelfde jaar te zien. Ook op Texas van Nicky Sudden and the Jacobites spelen ze bijna allemaal mee.

Opmerkelijk is dat drie van de platen in mijn top 10 van bands uit Australië afkomstig zijn. Naast Cave en Crime + the City Solution, is dat The Eastern Dark. De band van de bij verschijning al overleden gitarist James Darroch was ongeveer wel het hardste dat ik tot dan toe gehoord had, al moest die plaat ook wel op een zeker volume gedraaid worden. Omdat het slechts een EP met vier nummers betreft, belandt hij op 10, maar als ze er nog vier van hetzelfde kaliber aan toe hadden toegevoegd, was David Lee Roth met gemak van de derde plaats verdrongen. 

Op 3 dus David Lee Roth met zijn eerste echte langspeler sinds hij Van Halen verliet. Waar Van Halen in 1986 het slappe Why can’t this be Love uitbracht, gekwezeld door nepper Sammy Hagar, liet Roth horen waar het Van Halen aan ontbrak. Een flinke dosis humor, heerlijke gillen en spetterend gitaarwerk. Steve Vai deed Eddie Van Halen even vergeten en na een opener als Yankee Rose kan het niet meer stuk.

Veel van de muziek die uit 1986 in de platenkast staat, hoorde ik dat jaar op woensdagmiddag op de radio in het VPRO-programma De Wilde Wereld. Zo leerde ik Dwight Yoakam, Steve Earle, Alex Chilton en veel van de bands uit mijn top 10 kennen. Ik kon dan nog tijdens het programma in ongeveer vijf minuten naar Get Records in de Utrechtsestraat om de plaat te halen. Daar stond de radio ook aan, zodat ik met een beetje geluk nauwelijks iets miste. En met nog wat meer geluk kreeg je de plaat uit handen van John Cameron, de gitarist van Claw Boys Claw, die vaak achter de toonbank in de winkel te vinden was. In een van hun sterkste bezettingen (met natuurlijk Pete Te Bos op zang, Bobbie Rossini, de Nederlandse Poison Ivy, nog op bas en Marius Schrader op drums) maakten ze hun tweede langspeler. Die voldeed aan alle verwachtingen en live was het allemaal nog wat intenser. Als ze ergens in Amsterdam speelden waren we van de partij en stuiterden door de zaal.

Direct op Claw Boys Claw volgt Divine Horsemen, eerder bekend als Chris D. and the Divine Horsemen. Op deze tweede lp laat de band horen het ook zonder bekende namen uit het circuit zoals Kid Congo Powers, Dan Stuart en Jeffrey Lee Pierce af te kunnen zonder aan kwaliteit in te leveren. Gelukkig is zangeres Julie Christensen als vaste kracht tot de band toegetreden en vormt een mooi tegenwicht voor de wat hakkerige manier van zingen van Chris D.

Op 8 wat mij betreft de beste plaat van R.E.M. De teksten van Michael Stipe klinken al een stuk begrijpelijker en de band werkt een heel stijlenscala af van stevigere rocknummers tot een filmdeuntje waarop Stipe door de megafoon wat brabbelt. Allemaal even sfeervol.

Het lijstje van 10 wordt gecomplementeerd door Arno, die zijn eerste solowerk aflevert na T.C. Matic. Op de laatste T.C. Matic plaat was sprake van wat gas terug en ging de muziek wat meer de chansonkant op. Die lijn trekt de heer Hintjes hier door. Alhoewel bijna alle muzikanten van T.C. Matic aan de plaat meewerkten is het geluid toch heel anders. De prachtige opener Forget the Cold Sweat, met onze eigen Kaz Lux op achtergrondzang, doet nog het meest aan de hoogtijdagen van T.C. Matic denken, waarna Arno laat horen dat hij muzikaal nog veel meer in zijn mars heeft.

Ook een aantal oudgedienden leverden weer wat beter werk af dan de voorgaande jaren. Dirty Work van The Rolling Stones klinkt af en toe weer vertrouwd, maar bevat toch net teveel mindere nummers. Neil Young hervindt met Landing On Water langzaam zijn richtingsgevoel, mede dankzij het heerlijk strakke drumwerk van Steve Jordan. Lou Reed zakt op Mistrial weer even weg vergeleken bij de platen uit voorgaande jaren. Fatal Flowers maken met Younger Days een mooie opvolger van hun debuut maar vertillen zich aan een cover van Lennon’s Gimme Some Truth. Kortom een prachtjaar weer, zowel wat betreft de platen die verschenen als de concerten die ik bezocht. De enige tegenvaller dat jaar was de bassiste van The Cramps. Een ordinaire troel met een konijnenstaartje waar ze regelmatig mee schudde.

 

Platenzaakstickers #258

Rien Veerman's
Speciale Muziekhandel
Arnhemseweg 32
Tel 3027
Amersfoort

Op label, Winifred Atwell and Her Piano, 10", Cross Hands Boogie, Decca M 33343 (Nederland, 195?)

Het lijkt er haast op of de sticker er al op zat voor het gaatje er in geperst werd. Logischer is dat Rien Veerman het gaatje bijgewerkt heeft nadat hij de sticker iets te laag op het label had geplakt. Het blijft tenslotte handwerk.
Een klassieker in zwarte letter, waarbij Speciale Muziekhandel cursief, in een kader. De term "Speciale Muziekhandel" maakt benieuwd naar wat de heer Veerman zoal in zijn winkel had. Mijn inschatting is dat hij naast muziekinstrumenten en bladmuziek ook platen verkocht. Aanvankelijk op Shellac en later op vinyl. Bovenstaande sticker zit op een Shellac 10" uit de collectie van Evert Nijkamp. Zelf kwam ik onderstaande sticker tegen op een cadeautje dat Bjorn Graafland mij gaf ter gelegenheid van sticker 250.

Op label, Various Artists, LP box, Jazz, Philips B 07148 L (Nederland, 195?)

De winkelbediende die de bestickering voor zijn rekening nam, lette schijnbaar niet altijd even goed op. Deze sticker zit op z'n kop op het label, kaders ontbreken, verder is hij identiek aan de eerste sticker.

Pierre Gouweloos stuurde me nog een andere sticker van Veerman.

Op label, Jo Stafford with Paul Weston and his Orchestra and the Norman Luboff Choir, 10", Columbia DCH 186 (Nederland, 195?)

Vermoedelijk is dit de allereerste sticker van Rien Veerman's Speciale Muziekhandel. Er is hier nog sprake van een andere vestiging aan de Soesterweg 25? Mogelijk is dit een reparatieafdeling. Het was niet ongebruikelijk bij radio- en muziekinstrumentenwinkels dat de reparatieafdeling op een afzonderlijk adres was gevestigd.

Veerman is tot in de jaren tachtig actief geweest, zo is te lezen op een blog van ene Rolf aka DJ vinyl. In die tijd haalde hij een deel van zijn platen bij Rien Veerman. Aanspreekpunt op de vinylafdeling was Ruud de Jong. In de discotijd was Veerman onder andere gespecialiseerd in Amerikaanse import van 12" versies van bekende hits. DJ vinyl kwam iedere zaterdag langs en kreeg dan een stapel singles mee om thuis het dansbaarste er uit te zoeken. Het zou me niets verbazen als hij tijdens zijn shows onderstaand speldje op zijn revers droeg.

Platenzaakstickers #257

Radio-, Televisie- en Gramofoonplatenhandel
Mussche N.V.
Witte de Withstraat 174-180
Amsterdam
Tel. 81907

Op achterzijde hoes, Alexander Uninsky (w/ The Hague Philharmonic Orchestra, Willem van Otterloo), 10", Tchaikovsky Piano Concerto No, 1, Philips G 05313 R (Nederland, 195?)

Voorwaar geen kleintje, de firma Mussche in De Krommerdt in Amsterdam-West. De firma was verdeeld over 4 panden, dichtbij de hoek van de Witte de Withstraat met de Jan Evertsenstraat. De gramofoonplatenhandel nam een afzonderlijk pand in beslag, getuige de tekst op de plastic beschermhoes die Mussche bij een aankoop leverde.

Daar wordt onderaan in een kader verwezen naar de Speciale afd. Grammofoonplaten (nu met twee m's).

Op het blog Geheugen van West komt Radio Mussche ter sprake als aankoopadres van een aantal transistorradio's. Schijnbaar is de winkel aanvankelijk met radio's begonnen, getuige de naam en zijn daar later tv's aan toegevoegd. Vinyl en Shellac waren waarschijnlijk al wel aanwezig, dat werd vaker gecombineerd. Veel moderne muziek was er bij Mussche niet te krijgen, aangezien de schrijver van het blog vermeldt 'Platen waren niet zo goed te verkrijgen, soms bij V&D in de Bilderdijkstraat of op de Burgemeester de Vlugtlaan of bij Caruso in de Jan Evertsenstraat. Maar dan alleen de bekendste platen. En er was nog een klein winkeltje in Nieuw-West, op de hoek van de Jan Voermanstraat en de Jan Evertsenstraat, dat winkeltje had wel veel nieuwe platen en LP's. Daar kon je vanaf het begin ook wekelijks, vanaf 1965, de Top 40 van Veronica op schrift halen.' Dat biedt weer perspectieven voor de platenzaakstickerverzamelaar. Vooral het laatstgenoemde winkeltje maakt nieuwsgierig.

Mussche zat er in de jaren zestig in ieder geval al een tijdje, zo blijkt uit een sticker die Bjorn Graafland van Concerto me al eerder toestuurde.

Op binnenzijde hoes, Timmy Thomas, LP, Why Can't We Live Together, Polydor 2310 249 (Frankrijk, 1972)

Toegevoegd op deze sticker zijn de vermelding (40 jaar) en drie merken die audio- en televisietoestellen op de markt brachten. Bovendien is Mussche van een N.V. in een B.V. verandert.

Hieruit valt af te leiden dat de winkel begin jaren dertig is opgericht. Ben benieuwd of ze het 50-jarig jubileum nog gehaald hebben.