De platenzaken die mijn leven veranderden

Al een paar dagen lees ik met genoegen en herkenning de stukken van journalisten en mensen uit de muziekwereld in het initiatief De platenzaak die mijn leven veranderde van Guuz Hoogaerts op het blog van EHPO. Nu ook andere platenliefhebbers, zoals Hans Dinkelberg, ter gelegenheid van Record Store Day 2012 zich bij dit initiatief aansluiten, kan ik niet achterblijven. Aangezien ik me niet tot een platenwinkel kan beperken, want er zijn twee platenzaken die mijn leven veranderden, hierbij mijn bijdrage in meervoud.

Muzikale interesse had ik altijd al. Op zesjarige leeftijd zong ik Congratulations van Cliff Richard, dat toen een hit was, al mee in mijn eigen gebrekkige Engels. Met de komst van de cassetterecorder zat ik vrijdagmiddag tijdens de top 40 aan de radio gekluisterd om zodra de dj stopte met praten de recordknop in te drukken en pas weer op pauze te drukken als hij weer begon om zo mijn favoriete nummers op te kunnen nemen.

Toen ik naar de middelbare school ging in het nabijgelegen Bergen op Zoom vond ik al snel de weg naar de platenafdeling van de V&D en het daartegenover gelegen MU 2000. Na schooltijd was het dringen bij de luisterplekken. In die laatste winkel kocht ik mijn eerste langspeler: A Day At The Races van Queen. In de jeanswinkel op de hoek kon je wekelijks je top 40-lijstje ophalen en, als het meezat, een nieuw poster van Lois met daarop bekende artiesten gehuld in Lois-jeans. Nadat ik de Popfoto had opgezegd en elke nieuwe OOR aandachtig doornam, was de tijd daar voor het serieuzere werk en daar konden zowel de V&D platenafdeling als MU 2000 niet in voorzien. Gelukkig was daar in de Bergse Bosstraat De Waterput. De zaak bestaat nog steeds, maar is inmiddels wat meer richting Grote Markt opgeschoven. De Waterput was de plek voor de Bergse muziekliefhebbers met een wat alternatievere smaak. Bovendien verkochten ze ook witte LP's. Niet dat ik daar toen in geïnteresseerd was, ik prefereerde het originele werk zonder allerlei bijgeluiden. Dit aanbod leidde soms tot misverstanden. Zo vroeg een klasgenoot op een goed moment de eigenaar waar hij de Live LP van Bowie kon vinden. Hij kreeg als antwoord de vraag of hij de 'witte' bedoelde. 'Nee', antwoordde mijn klasgenoot, 'ik bedoel de blauwe'.
De winkel verkocht naast vinyl Indiase kleding, alternatief schoeisel met zolen van oude autobanden, wierook, alternatieve bruine vloei en ook het grotere formaat. Alle in de OOR besproken platen waren in huis, maar gezien mijn beperkte budget moesten er moeilijke knopen worden doorgehakt. Een keer in de maand mocht ik van mijn ouders een plaat kopen, maar al snel had ik samen met een vriend de oplossing gevonden: we deden elkaar af en toe een plaat cadeau. En… aanbiedingen vond ik niet onder een reguliere aanschaf vallen. De winkel groeide in de periode dat ik op de middelbare school zat gestaag en al snel verhuisde de vinylafdeling van een klein stukje voor in de winkel naar een grotere afdeling die achter aan de winkel was toegevoegd. Daar ontmoette ik ook de winkelhulp die later nog in menig gesprek op zou duiken als ‘hoes erbij?’. Dat vroeg hij namelijk bij elke plaat die werd aangeschaft en zuinig als ik op mijn vinyl was, gaf ik de 50 extra centen graag uit. Toch was het assortiment in de winkel logischerwijs beperkt. Tweedehands platen werden er niet verkocht en van met name het oudere werk was bij lange na niet alles aanwezig.

Maar een oplossing diende zich aan. De broer van mijn beste vriend was na het afmaken van de middelbare school in Amsterdam gaan studeren en op een van zijn familiebezoekjes had mijn vriend de weg naar Concerto gevonden. En wat hij daar van meebracht was om te watertanden. We besloten dan ook al snel dat we de volgende keer maar samen op visite moesten gaan. In de herfstvakantie van 1980 voegden we de daad bij het woord en vertrokken we met een dikke portemonnee richting Amsterdam. Direct de eerste dag na aankomst zochten we in het doolhof dat Amsterdam toen nog voor me was naar Concerto. Eenmaal in de Utrechtsestraat vlogen de uren voorbij en werd de stapel aan te schaffen vinyl steeds hoger. Ons beperkte budget vloog er dan ook direct de eerste dag al doorheen en in het tijdperk dat pinnen nog niet mogelijk was en we ook geen betaalkaarten bij hadden, konden we noodgedwongen nog net genoeg geld apart houden voor een treinkaartje terug. Het eerste bezoek leverde al direct de eerste van de Jimi Hendrix Experience op, Surrealistic Pillow van Jefferson Airplane en The White Album van The Beatles (met bijbehorende foto’s en inlegvel!!!). De dagen die we nog in Amsterdam zouden blijven, kwamen we de studentenkamer van vriend’s broer overdag niet meer uit. De dagen werden gevuld met het draaien van de nieuwe aanwinsten. Om de beurt draaiden we een plaat. Aan het avondprogramma konden we ons niet onttrekken en aangezien als ons te besteden geld al naar Concerto was gegaan teerden we noodgedwongen op de gulheid van de groep waar we mee uitgingen. Na een dag of drie, vier keerden we weer terug naar het zuiden met de buit. Bij de keuze van een studie naar de middelbare school stond de plaats van studeren dan ook al vast: Amsterdam. Al meer dan dertig jaar kom ik nu al bij Concerto en zelden ga ik er zonder een nieuwe aanwinst de deur uit. Morgen op Record Store Day ben ik weer present, en de oudste zoon gaat ook mee. De hoes hoef ik er inmiddels niet meer bij, want dat kost alleen maar ruimte in de platenkast!