1. Wilco - Star Wars
2. Keith Richards - Crosseyed Heart
3. Father John Misty - I Love You Honeybear
4. Leon Bridges - Coming Home
5. The Arcs - Yours, Dreamily
6. Protomartyr - The Agent Intellect
7. Ryley Walker - Primrose Green
8. Jason Isbell - Something More Than Free
9. Meg Baird - Don't Weigh Down The Light
10. The Miseries - The Miseries
Dat Tim Knol van veel markten thuis was, was al duidelijk nadat hij in 2013 een eerste voorproefje op zijn eigen Tender label uitbracht van The Miseries. Dit jaar lag er dan een hele plaat met heerlijke sixties garagerock. Elke keer dat ik de band live zag sinds najaar 2014 klonk het beter. Echt muziek om live te horen maar ook de plaat mag er zijn.
Espers staat al een tijdje op non-actief, gelukkig is er zo eens in de vier jaar nog een teken van leven van zangeres Meg Baird. Erg verrassend is het allemaal niet, maar het blijft prachtig. Jason Isbell heeft inmiddels een aantal indrukwekkende platen op zijn naam staan. Op zijn laatste houdt hij het, op een paar momenten na, erg ingetogen. Pas bij het laatste nummer gaat hij even los. Dat het muzikaal allemaal wat minder spannend is, wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de mooie en indrukwekkende teksten.
Ryley Walker is overduidelijk beïnvloed door Tim Buckley. Zowel zijn zangstijl als de muzikale omlijsting ademt Buckley. Een kunst op zich! Toch heeft de plaat voldoende originaliteit om daar nog iets bovenuit te stijgen. Protomartyr tapt weer uit een ander vaatje: de jaren tachtig. Ook zij weten er een eigen draai aan te geven. Broeierig en hypnotiserend en komend voorjaar op de Nederlandse podia te bewonderen.
Dan Auerbach kan moeilijk stil zitten. Waar collega Black Key uitgeschakeld was door een kleine blessure, riep hij de sessiemuzikanten waar hij Dr. John mee bijstond bij elkaar en maakte een heerlijke groovy plaat, waar de Auerbachstempel duidelijk op terug te horen is. Stuk voor stuk nummers die zich direct in je hoofd planten en daar niet meer uit willen.
De soulsensatie van 2015 was Leon Bridges. Op de hoesfoto lijkt hij zo uit de jaren zestig soulscene weggelopen en zo klinkt het ook nog eens. Prachtige stem, dito nummers en heerlijke koortjes.
Father John Misty maakte een bijzonder openhartige plaat. Muzikaal is het bovendien een verhaal apart. Geen enkel nummer heeft de standaardopbouw van couplet en refrein, maar meandert van begin tot eind, de verhalende tekst volgend. En dat weet hij dan ook live nog eens helemaal waar te maken.
Als Keefadept was de aanschaf van zijn laatste solowerk (vergezeld van zijn X-pensive Wino's) een reguliere aanschaf. De plaat overtrof echter al mijn verwachtingen en laat Richards in topvorm horen, waarbij hij al zijn muzikale bronnen van authentieke blues tot reggae aan bod laat komen. Het speelplezier straalt er af.
Datzelfde geldt voor Wilco. Onverwacht was daar de mededeling op twitter dat er een nieuwe LP gratis te downloaden was. Op het echte vinyl moest je vervolgens nog een dikke maand wachten. Schijnbaar was Jeff Tweedy na eerste beluistering van de opnames zo onder de indruk dat hij het maar direct de wereld in slingerde. De plaat klinkt dan ook minder gepolijst dan je van Wilco gewend bent, maar juist die rauwe randjes geven de nummers dat beetje extra. Gitarist Nels Cline mag op het eerste nummer direct even helemaal uit zijn bol gaan, maar zet ook op de andere nummers net onder de oppervlakte constant de boel op scherp. Tweedy was duidelijk in vorm en levert het ene na het andere prachtnummer af, met in You Satellite een onmiskenbaar eerbetoon aan Lou Reed en de Velvet Underground.
Reïssues
1. Hallo Venray - Vegetables & Fruit
2. Amara Touré - 1973-1980
3. Townes Van Zandt - Nashville Sessions
Het is te hopen dat de vinyluitgave van Vegetables & Fruit het begin is van de vinylisering van het oeuvre van Hallo Venray, dat bijna alleen op cd is verschenen. Onvoorstelbaar dat deze plaat destijds aan mij voorbij is gegaan. Henk Koorn, Henk Jonkers en Peter Konings behoren tot de absolute top van de Nederlandse rock. De invloeden van Neil Young en Velvet Underground blijven overduidelijk aanwezig, maar daaroverheen is een duidelijk Hallo-Venraylaagje aangebracht. Eind 2015 speelden ze de plaat integraal in The Sugarfactory, wat mijn eerste kennismaking met de plaat was. Absoluut indrukwekkend was het!
Het Duitse label Analog Africa brengt al jaren het beste uit het Afrikaanse en Zuidamerikaanse muzikale verleden tussen de jaren zestig en tachtig uit. Een recensie in De Volkskrant deed me de verzamelaar van de Senegalese Amara Touré aanschaffen en dat luidde weer een complete herontdekking van muziek uit dat land en andere bands op het Analog Africa label in. Daar lijkt voorlopig nog geen einde aan te komen.
Eindelijk verscheen vorig jaar ook de vinylversie van de plaat die Townes van Zandt in 1974 opnam en die als Seven Come Eleven als zevende studioplaat van Van Zandt had moeten verschijnen. Onenigheid over het betalen van de studio zorgde ervoor dat de opnames lang niet openbaar waren. Veel van de nummers verschenen later op Flyin' Shoes en At My Window. Beluistering van de originelen maakt duidelijk dat Townes op een artistiek hoogtepunt in zijn carrière verkeerde. Toen de plaat niet uitkwam duurde het tot 1978 eer er weer een studioalbum van hem verscheen. Het niveau van 1974 heeft hij daarna niet meer gehaald.
Concerten
1. Hallo Venray - The Sugar Factory, Amsterdam, 7 november
2. Dan Stuart - Zaal 100, Amsterdam, 15 maart
3. Father John Misty - Tolhuistuin, Amsterdam, 5 maart
