Platenzaakstickers #371

Fiësta

gramm. platen

Heuvelstraat 62

Tilburg - Tel. 26026

Fiësta

grammofoonplaten

heuvelstraat 62

tilburg - tel. 426026

Twee stickers afkomstig van Pierre Gouweloos van Fiësta in Tilburg. Helaas zonder de gegevens van de platen waar ze op staan, al is op de bovenste sticker het begin van wat waarschijnlijk Holland of Hollandse moet zijn te lezen. 

Geen opzienbarende stickers of het moet zijn dat de E zonder trema kleiner is dan de andere kapitalen waaruit de naam van de winkel is opgebouwd. In de eerste sticker worden straatnaam en plaats nog netjes met een hoofdletter geschreven, bij de tweede heeft de maker het tot de winkelnaam beperkt. Tot slot is er tijdens het bestaan van de winkel een nummer bijgekomen bij de telefoonnummers in Tilburg.

Fiësta was een filiaal van Dankers Disco in Tilburg (sticker 369), zo is te lezen op de binnenwerk van de hoes van de LP Tilburg Nu, die Dankers Disco uitbracht ter gelegenheid van het 5-jarige bestaan van Dankers Disco. Fiësta opende in 1969 in het centrum van Tilburg. Dankers Disco zat op loopafstand aan de Schouwburgring. Ter gelegenheid van de opening van het filiaal verscheen ook een single, zo is te lezen op het blog van Bas Trimbach. De winkel bestond in ieder geval nog in de jaren tachtig toen er een cijfer werd toegevoegd aan het telefoonnummer. In 1983 opende Deurzakker Clemens van Bracht een platenzaak aan de Heuvelstraat. Mogelijk nam hij het filiaal van Dankers over en anders zal de concurrentie wel zo groot zijn geweest dat Fiësta het niet lang meer heeft volgehouden. 

Op het binnenwerk van de LP Tilburg Nu staat ook een foto van het filiaal.

Anders dan in de hoofdvestiging aan de Schouwburgring, waar nog luistercabines waren, is hier een open opstelling, waar de aanstaande koper in de winkelruimte kon bepalen of het al dan niet de moeite was de plaat of single, die hij of zij op het oog had, aan te schaffen.

Jaarlijst 2020

 

 

1. Gill Landry – Skeleton At The Banquet

2. All Them Witches – Nothing As The Ideal

3. Rose City Band – Summerlong

4. Bob Dylan – Rough And Rowdy Ways

5. Jason Isbell And The 400 Unit – Reunions

6. Allard JJ – Uncovered

7. Chuck Prophet – The Land That Time Forgot

8. Fleur – Fleur

 

Het komt niet vaak voor, maar afgelopen jaar heb ik slechts 8 platen gekocht die nieuw verschenen. De live dubbelaar van Mazzy Star tel ik dan niet mee en ook allerlei heruitgaven of oude opnames die voor het eerst zijn uitgebracht vallen buiten de boot. Vandaar dat het dit jaar bij een top 8 blijft.

Gill Landry leerde ik pas kennen door de jaarlijkse aftellijst van Elpee Groningen waar hij op de 31ste plaats stond. Al bij de luistertest op Spotify was ik verkocht en werd de plaat direct aangeschaft, waarna hij niet van de draaitafel is weg te denken. Bovendien zijn er als bonus mooie herinneringen aan de plaat verbonden. Vrolijk stemt de plaat niet, maar prachtig is ie zeker. Veel mineurakkoorden die de duistere teksten begeleiden, die verhalen van verloren liefdes en hartzeer. Spaarzame instrumentatie met een centrale rol voor de twanggitaar en een passende fluistertrompet in Refuge Of Your Arms.

Voor All Them Witches heb ik al een zwak sinds ik ze leerde kennen en ook hun laatste is weer de moeite waard. Sfeervoller dan zijn voorgangers, laverend tussen stemmig, bezwerend en ruig, komen alle voorgangers op deze plaat samen.

Via de eindejaarslijst van Elpee Groningen kwam ik ook Rose City Band tegen, een van de projecten van Ripley Johnson van Wooden Shjips. Een typische west coast plaat die de geest van de americanaplaten van de Grateful Dead ademt met het bijbehorende vleugje psychedelica.

Ook Bob Dylan leverde afgelopen jaar weer nieuw werk af wat de moeite waard is. De enige oudgediende in mijn lijst, die nog platen maakt die er toe doen. Dat laatste geldt zeer zeker ook voor Jason Isbell, die, sinds hij de Drive By Truckers verlaten heeft, de ene prachtplaat na de andere maakt. Mooie teksten, die appelleren aan de actualiteit en zijn persoonlijke leven, en dito muziek, deze keer met zijn vaste begeleidingsband The 400 Unit.

Een andere oudgediende, zij het van recentere tijd dan ome Bob, is Allard Jolles. Hij is een tijdje afwezig geweest op het muzikale front, maar sinds afgelopen jaar weer helemaal terug. De voormalig frontman van L’Attentat en eerste drummer van Claw Boys Claw leverde eindelijk weer eens nieuw werk af en laat horen het absoluut nog niet verleerd te zijn. Heerlijke slidegitaar, wellicht wat ingetogener dan in het verleden, maar daardoor niet minder mooi. Hopelijk is het een voorbode van meer nieuw werk.

Na het uiteenvallen van Green On Red zijn zowel zanger Dan Stuart als gitarist Chuck Prophet actief gebleven, al is de productie van Stuart een stuk minder dan die van Prophet. Ook op The Land That Time Forgot laat hij horen het hoge niveau dat we van hem gewend zijn vast te kunnen houden. Zijn partner Stephanie Finch voorziet hem van engelachtige samenzang, zoals Emmylou Harris dat ooit voor Gram Parsons deed.

Afsluiter is Fleur met een heerlijk plaatje Franse retrobeat. Dave von Raven en Arjan Spies van The Kik hebben zich als Les Robots weer uit kunnen leven in een geperfectioneerde kopie van het origineel.

 

 

Reissues

1. Elvis Presley – From Elvis In Nashville

2. The Serenes – Barefoot And Pregnant

3. Neil Young – Homegrown

 

Na de in 2019 verschenen hoogtepunten van de opnames die Elvis in 1969 in de Sound Studio in Memphis maakte, werd afgelopen jaar eenzelfde soort compilatie van zijn opnames in 1970 in Nashville uitgebracht. Hoe dat in zijn werk ging is te zien in de film That’s The Way It Is. The King was in topvorm en dat is te horen ook. Ontdaan van later toegevoegd strijk- en orkestwerk en achtergrondzang levert het versies op die de oorspronkelijk uitgebrachte opnames doen verbleken.

In 1990 verscheen de eerste LP van de Friese The Serenes. De plaat werd al eerder, in 2013, opnieuw uitgebracht met een extra LP met nummers van een demo die de band in 1989 maakte en outtakes van Barefoot And Pregnant. Bovendien bevat deze vinylversie, in tegenstelling tot de oorspronkelijke, ook het prachtige Trip Down Memorystreet, dat wel op de cd-versie stond. Dit jaar werd de plaat nogmaals geperst.

Neil Young is de laatste jaren vooral bezig met het opschonen van zijn archieven en dat levert, naast diverse live-opnames, ook de nodige studioplaten op die Ol’ Dinosaur destijds op de plank liet liggen. Homegrown is weer een pareltje met een aantal onuitgebrachte nummers en andere, oorspronkelijke versies van nummers die later weer afgestoft en opgepoetst op andere platen verschenen.