LP top 10 1994

Het jaarlijks terugkerende verzoek van Platenblad om een top 10 van platen van dertig jaar geleden in te dienen, resulteerde dit jaar in onderstaand stukje. 60 lezers zonden hun lijstje met de beste 10 platen uit 1994 in. Dat leverde in totaal 292 verschillende platen op. Opvallend veel lijstjes die als enige een plaat noemen. Uit mijn lijst worden 4 platen door niemand anders genoemd: Alain Bashung - Chatterton, Arno & the Subrovnicks - Water, Claw Boys Claw - Nipple en Francis Cabrel - Samedi Soir sur la Terre. Franse platen komen sowieso nauwelijks in de lijstjes voor. Enige naast mij is Stan Rijven die La Dernière Année van De Palmas noemt.

1. Neil Young & Crazy Horse – Sleeps with Angels

2. Kyuss – Welcome to Sky Valley

3. The Black Crowes – Amorica

4. Alain Bashung – Chatterton

5. Arno & The Subrovnicks – Water

6. Johnny Cash – American Recordings

7. The Jon Spencer Blues Explosion – Orange

8. Claw Boys Claw – Nipple

9. Dinosaur Jr – Without a Sound

10. Francis Cabrel – Samedi Soir sur la Terre

 

Inventarisatie van mijn platenkast leert dat er uit 1994 28 albums aanwezig zijn. Na een eerste schifting bleven er daar 12 van over die in aanmerking kwamen voor een plaats in de top 10. Kevn Kinney’s Down Out Law en Mark Lanegan’s Whiskey for the Holy Ghost vielen helaas af. MTV Unplugged in New York van Nirvana is de enige live lp uit 1994 in de kast, maar dat was, ook met concurrentie, moeiteloos de beste live lp van dat jaar geweest.

Van de 10 platen die uiteindelijk over bleven zijn er 3 op cd, waarvan Water en Nipple ook alleen maar op cd zijn uitgebracht. Alleen Sleeps with Angels, Amorica, American Recordings en Without a Sound heb ik gekocht toen ze uitkwamen. Van wat ik nog meer direct heb aangeschaft in 1994 haalt het merendeel de platen- of cd-speler niet meer (Tori Amos, The Cult, R.E.M., The Rolling Stones, Soundgarden, The Tragically Hip).

Onbetwist de beste plaat uit 1994 is voor mij Sleeps with Angels. Waar op de voorgaande studiosamenwerking van Young met Crazy Horse, Ragged Glory, en de daarop volgende live dubbel lp Weld nog goed tekeer werd gegaan, laten ze op Sleeps with Angels horen dat het ook wat ingehoudener kan, zonder dat het aan kwaliteit inboet. Op Piece of Crap mogen ze even los gaan. Een minder nummer is op de plaat niet terug te vinden en op Change your Mind viert de typische Neil Young-improvisatie hoogtij. Het blijft een genot om deze band te horen. Terwijl bassist Billy Talbot en drummer Ralp Molina de basis leggen en gitarist Frank ‘Poncho’ Sampedro de achtergrond schildert, soleert Neil Young er op zijn kenmerkende manier op los.

Kyuss komt met zijn derde lp de tweede plaats. Het openingsnummer Gardenia zet direct de toon: een lang herhaalde, lome riff, waarna John Garcia invalt met de zang. Op de helft van de plaat kan de luisteraar met Space Cadet even bijkomen, waarna de band in Demon Cleaner weer verder gaat waar ze gebleven waren.

The Black Crowes leveren met Amorica voorlopig hun beste plaat af. Gitaristenduo Marc Ford en Rich Robinson wisselen elkaar prachtig af in begeleiding en solo. Zanger Chris Robinson verkeert in topvorm. Van een heel andere orde is Alain Bashung’s Chatterton. Van jazzy trompet gecombineerd met soundscape-achtige achtergronden tot het typische Franse chanson, maar altijd enigszins tegendraads en experimenteel. Met een gastrolletje voor Link Wray op een aantal nummers. Hoogtepunten: Ma Petite Enterprise, À Ostende en L’Apiculteur. Met onder andere oud-T.C. Matic-drummer Rudy Cloet en Geoffrey Burton op gitaar, levert Arno ook weer een prachtplaat af. Vooral Burton zorgt er voor dat Water voorgaande soloprojecten van Arno overstijgt.

Met American Recordings is Johnny Cash terug van weggeweest. Het begin van een reeks samenwerkingsprojecten met Rick Rubin die hem voor een nieuwe generatie op de kaart zetten. Jon Spencer’s Blues Explosion doet wat de naam belooft en geeft de blues een eigentijdse injectie waar je niet stil bij kunt blijven zitten. Nipple van Claw Boys Claw haalt met gemak het energieniveau van het vroegere werk, met John Cameron in topvorm. Dinosaur Jr gaat verder waar het met Where You Been gebleven was. Ook van Francis Cabrel hoef je geen verrassend geluid te verwachten, beide platen staan in hun genre echter wel aan de top.