Jaarlijst 2013

 

1. Israel Nash Gripka: Rain Plans

2.  Jonathan Wilson: Fanfare
3.  Jason Isbell: Southeastern
4.  Kurt Vile: Wakin’ On A Pretty Daze
5.  Automatic Sam: Sonic Whip
6.  Foxygen: We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic
7.  Mozes And The Firstborn: Mozes And The Firstborn
8.  The Limiñanas: Costa Blanca
9.  Daniel Romano: Come Cry With Me
10. Traumahelikopter: Traumahelikopter

 

Het afgelopen jaar kwamen er genoeg goeie platen uit om twee lijstjes van 10 te maken. Dat is wel eens anders geweest. Het jaar begon al met het debuut van Traumahelikopter. Op basis van de single werd er reikhalzend naar uit gezien en dat was terecht. Twee kanten vol strakke uptempo songs met teksten om lekker mee te brullen en met heerlijk in het gehoor liggende riffs. Er was nog meer van eigen bodem dat de moeite waard was. Mozes And The Firstborn brachten eveneens hun debuut uit, voorafgegaan door de single I’ve Got Skills. De stijl is iets gevarieerder dan die van Traumahelikopter, al worden beide bands ingedeeld bij een nieuwe Nederlandse Garagesoundopleving. De derde plaat van eigen bodem is de tweede van Automatic Sam. Sonic Whip is precies wat de titel zegt. ‘Dance motherfucker dance’, dat is het enige wat je kunt doen op deze zweepslagen. Alle drie de Nederlandse bijdragen dienen bij voorkeur op een lekker hard volume beluisterd te worden.
Jason Isbell beweegt zich op zijn vierde solo LP juist meer in het rustige genre. Eén uitschieter daargelaten, bevat Southeastern prachtige luisterliedjes, die per luisterbeurt aan kwaliteit toe nemen. Datzelfde geldt voor Jonathan Wilson. Fanfare is iets toegankelijker dan zijn voorganger en bevat muziek zoals die alleen aan de Amerikaanse westcoast gemaakt kan worden. Israel Nash Gripka overtreft met gemak zijn twee voorgaande platen. De plaat ademt de sfeer van Neil Young en het hernieuwde Crazy Horse ten tijde van Zuma, maar zonder als een kopie te klinken. Hij legt de lat wel erg hoog voor een volgende plaat. De meest zomerse plaat is zonder twijfel de dubbelaar van Kurt Vile. Heerlijk lome muziek met zijn herkenbare relaxte zang. Foxygen maakt net als Jonathan Wilson typische westcoastmuziek. Hun muziek is echter niet de Laurel Canyonvariant, maar meer geïnspireerd op de Beach Boys en Curt Boetcher.
The Limiñanas combineren op Costa Blanca Gainsbourg met Ennio Morricone en dat levert bijzonder veel luisterplezier op. Daniel Romana beperkt zich tot de authentieke countrystijl, waarbij hij het midden houdt tussen Gram Parsons en Lee Hazzlewood. Net buiten de boot vielen onder andere Georgiana Starlington, Night Beats, Elephant Stone en Roy Harper.

 

Reissues




Dino Valente: Dino Valente

Beachwood Sparks: Desert Skies

Michael Chapman: Wrecked Again




Als ik het meeste van ze al niet in de kast had staan, dan zou de Daryll-Ann box hoog bovenaan staan. Van Dino Valente wist ik alleen dat er een paar jaar geleden een verzamelaar met zeldzaam materiaal was verschenen. De zanger/gitarist van Quicksilver Messenger Service bleek echter al een prachtige solo LP gemaakt te hebben, maar die was nauwelijks verkrijgbaar. Een meningsverschil met de platenmaatschappij leidde er toe dat de plaat destijds nauwelijks gepromoot werd. Gelukkig is hij heruitgebracht. Van Beachwood Sparks verscheen eind van het jaar een verzameling opnames van voor hun eerste officiële LP. Het klinkt allemaal nog wat ongepolijster dan het uiteindelijk in de groeven zal worden vastgelegd, maar die rauwe randjes maken de plaat juist extra spannend. Light in the Attic gaat maar door met het heruitbrengen van vergeten pareltjes. Afgelopen jaar verscheen de oorspronkelijk vierde LP van gitaarvirtuoos Michael Chapman. Inmiddels kijk ik alweer reikhalzend uit naar de heruitgave van de eerste LP van Bobby Charles in februari.




Concerten




Neil Young & Crazy Horse (5 juni 2013, Ziggo Dome)

The Black Crowes (19 juni 2013, Paradiso)

Mozes And The Firstborn (11 oktober 2013, Melkweg)




Live stond 2013 vooral in het teken van wat wel eens het laatste Nederlandse concert van Neil Young met Crazy Horse kan zijn geweest. De tour werd voortijdig afgebroken vanwege een scheurtje in het middenhandsbeentje (?) van Poncho. Er staat inmiddels wel een optreden gepland voor de Lokerse Feesten komende zomer maar dat blijft toch maar afwachten of ze daar ook daadwerkelijk aan zullen treden. Het geluid in de Ziggo Dome is perfect en zelfs de meest getergde solo’s waarbij Neil Young Old Black driedubbel radbraakte kwamen zonder storingen over. Het blijft toch een unieke combinatie, die van alle muzikanten de nodige inspanning vergt. Maar het was de heren niet aan te zien en zeker niet aan te horen dat ze de pensioengerechtigde leeftijd benaderen zo niet al overschreden zijn. Alleen jammer dat je werkelijk niks kunt zien van wat er op het podium gebeurt in die ‘prachtige’ zaal, als je niet helemaal vooraan staat. Via de videoschermen aan de zijkant is het wel te volgen, maar dat kun je net zo goed thuis op de buis bekijken.

Ook de Black Crowes deden Nederland weer eens aan en geven daarbij de voorkeur aan Paradiso. Met een nieuwe gitarist in de gelederen en de gebroeders Robinson on speaking terms, was het wederom een onvergetelijke avond. Mozes And The Firstborn hadden er in oktober al de nodige tours in het buitenland op zitten en dat was goed te merken. De band speelde een ijzersterke set en wond het publiek om de vingers. Dat smaakt naar meer.

Meest overschatte nummer van het jaar was zonder directe concurrentie Get Lucky van Daft Punk. Nile Rodgers doet het trucje van 30 jaar geleden nog eens dunnetjes over en twee gehelmde onbekenden maken daarmee een ongekende comeback. Ongekend ongelofelijk.