Disque de surprise #9 C'est la vie, Lily

In 1969 verscheen de single Can You Dance To It? van Cat Mother and the All-Night Newsboys. De single was getrokken van het debuutalbum van de band. De band bracht in totaal vier albums uit en werd in 1977 ontbonden. Jimi Hendrix-adepten zal de plaat bekend voor komen omdat Hendrix mede-producer van de plaat was  (al was daar schijnbaar weinig van te horen). Hier gaat het om de b-kant van de single: Marie, een compositie van bandleden Charlie Chin en Bob Smith.

De Franstalige cover dateert van 1970 en werd door Pierre Delanoë van een passende Franse tekst voorzien. Dassin blikt terug op het leven van Lily, die oud is en op straat slaapt, maar vroeger door de straten danste, bloemen plukte en met de soldaten flirtte. In het eerste couplet is ze nog een kind, in het laatste nadert het einde. Delanoë volgde de oorspronkelijke tekst trouw waarbij Marie, een toch niet onbekende Franse voornaam, vervangen werd door Lily. De toevoeging aan de titel, C'est la vie, lijkt te wijzen op een zekere berusting, zo is het leven nu eenmaal. Opvallend verschil met de oorspronkelijke versie is dat Dassin Lily aanspreekt, waar Cat Mother c.s. de luisteraar aanspreekt ('Have you seen Marie?'). Een ander verschil is de muzikale begeleiding. Waar die bij Dassin geen uitschieters kent, werkt de oorspronkelijke versie langzaam naar een climax op driekwart van het nummer toe als Marie volwassen is en de soldaten niet alleen maar toelacht, zoals ze als kind deed, maar ook verleidt. Aan het einde gaat het tempo omlaag als Marie op leeftijd is en in kapotte kleren door de straten zwerft.

Pierre Delanoë was een ware tekstfabriek. Hij vertaalde niet alleen veel Engelstalige hits maar heeft minstens evenveel oorspronkelijke Franse teksten op zijn naam staan. Zo schreef hij nummers voor Gilbert Bécaud en Dalida. Als vertaler is hij voor een groot deel verantwoordelijk voor de Franse successen van Petula Clark. Een aantal van zijn oorspronkelijke Franse teksten is in het Engels vertaald en leverde succesnummers op voor de Everly Brothers (Let It Be Me) en Elvis Presley (What Now My Love, op Aloha from Hawai).  In de internet database Discogs stonden op het moment van schrijven 2312 door hem oorspronkelijke en vertaalde teksten.

Disque de surprise #8: Fiche le camp, Jack

Het door Percy Mansfield geschreven Hit the Road, Jack werd de eerste dubbelslag voor Ray Charles (nummer 1 in de US en R&B lijsten). Charles bracht het nummer in 1961 uit en nog in datzelfde jaar gaf de Franse tekstschrijver Georges Aber er zijn eigen franse 'twist' aan en nam Richard Anthony het op. In september 1961 lag het in platenbakken. Anthony kopieert de hit bijna exact: waar Charles zijn Raelets had voor het muzikale weerwoord, bediende Anthony zich van zijn Angels (en dan natuurlijk wel op zijn Frans uitgesproken). Aber vertaalt het refrein letterlijk, maar in de coupletten is hij duidelijker dan Mansfield in het origineel, waarom Jack op kan krassen. Charles verzet zich tegen zijn 'mean old woman' die hem de deur wijst. 'You ain't got no money, you just ain't no good', antwoorden de Raelets, als Charles belooft dat alles weer goed zal zijn als het beter met hem gaat. Aber pakt het op zijn Frans aan en laat er geen twijfel over bestaan dat Anthony zijn spullen kan pakken omdat hij aangetroffen werd in de armen van een andere vrouw, en 'c'était pas ta soeur', zingen les Angels gezamenlijk. Anthony blijft volhouden dat hij toch alleen van les Angels houdt, maar die laten zich niet vermurwen, 'Fiche le camp, Jack, en ne reviens plus jamais!'

Het lijkt wel of hoesje en clip het complete verhaal vertellen. Zoals het hoesje duidelijk maakt, gaat het er wild aan toe in huize Anthony. Het gedraaide vinyl wordt al niet meer opgeruimd, maar slingert op de bank rond. Geen idee wat er op het moment van de foto op de pickup ligt, maar Anthony en vooral zijn vriendin gaan totaal door het lint. Het feestje is ook te horen in het trappenhuis, waar les Angels net arriveren en hun oor te luisteren leggen. Na wat hardhandig geklop op de deur doet Anthony de deur open en begint de clip. De hoofdangel, de meest linkse van de dames die de trap af komen, heeft haar vriendinnen opgetrommeld om manlief duidelijk te maken dat het zo toch echt niet kan. Maar volgens het clipje is Anthony niet echt onder de indruk, let vooral op hoe ongeïnteresseerd hij aan het eind inderdaad de dames hun zin geeft.

Disque de surprise #7: Des bises de moi pour toi



Hij is al een keer in deze serie aan bod geweest met Si j'avais un marteau, zijn versie van If I had a hammer, maar deze kon ik niet laten liggen. Zo ongeveer alles wat in Engeland een hitje was, werd direct in Frankrijk in een eigen versie op de markt gebracht. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ook de hits van The Beatles in Frankrijk in een eigen versie uitgebracht werden. En aangezien Claude François vooral in zijn beginperiode zo ongeveer de koning in dit genre was, moesten ook The Beatles er aan geloven. Op zijn derde single stond dan ook een franstalige versie van From me to you. En zo The Beatles in hun begintijd nogal redelijk braaf waren, doet meneer François er nog een schepje bovenop, al schiet hij in onderstaande clip een paar keer uit zijn slof. Maar daar vraagt de Hully-Gully dan ook om. Voor de liefhebbers is op de achterkant van het hoesje een handzame cursus toegevoegd: Claude François vous apprend à danser le Hully-Gully. Wellicht leidt het tot een nieuwe Gangnam Style-rage!

Disque de surprise #6: Petit Homme

Dalida werd op 17 januari 1933 als Yolanda Gigliotti in Cairo geboren als dochter van Italiaanse immigranten. Dit moet al een voorbode geweest zijn van een internationale carrière. In 1954 werd ze Miss Egypte wat leidde tot een korte filmcarrière aldaar. Een Franse regisseur ontdekt haar en lokt haar naar Parijs. Omdat de rollen echter dun gezaaid zijn, besluit ze zangles te nemen en wordt niet lang daarna door Eddy Barclay ontdekt, die haar op zijn label onderbrengt. Uiteindelijk komt film op het tweede plan en oogst ze succes als zangeres. Ze neemt in zeven talen liedjes op, waarvan ongeveer 500 in het Frans, blijft ze herkenbaar aan haar vette Italiaanse accent. In haar cover van het door Sonny Bono geschreven nummer Little Man is daar echter weinig van te merken. Niet geheel verrassend wordt het in het Frans Petit Homme. In december 1966 verschijnt het als eerste nummer op een titelloze EP nadat het origineel eerder dat jaar door Sonny & Cher op het vinyl werd vastgelegd. Playbacken is niet haar sterkste kant zoals al direct in het begin van dit clipje te zien is.

 

 



Disque de surprise #5 San Francisco

Johnny Hallyday is vooral bekend als de stoere rocker, de Franse Elvis. Maar waar Elvis zich nooit heeft ingelaten met de flowerpower beweging, kon Johnny de verleiding niet weerstaan. In het ultieme hippiejaar 1967 ging hij voor de bijl en nam zijn versie van Hey Joe op. In hetzelfde jaar verscheen een EP met als eerste nummer zijn versie van het door Scott McKenzie vertolkte San Francisco (Be sure to wear flowers in your hair). Hallyday ging nog net niet zo ver dat hij McKenzie's advies letterlijk nam, maar de bijbehorende video zag er in ieder geval bloemrijk uit.



Johnny Hallyday bekijkt de situatie in San Francisco vanuit Parijs en voelt enige verwantschap met de hippies aldaar: 'Si vous allez à San Francisco, vous y verrez des gens que j'aime bien'. Hallyday gaat natuurlijk niet zover dat hij bloemen in zijn haar draagt, al kun je ook stellen dat hij nog een stapje verder gaat als hij zingt dat 'fleurs devenir nos amis' en 'on est tous frères sur cette terre'. Het gaat dan wel over San Francisco natuurlijk, al moet hij aan het einde van het nummer bekennen dat ook 'A Paris comme San Francisco on verra beaucoup des gens comme eux'.

Voor wie de Franse uitvoering van San Francisco een beetje aan de tamme kant vindt is er het laatste nummer op de b-kant van de EP. Op Psychedelic gaat Johnny zoals de titel al doet vermoeden op de psychedelische tour. Het nummer is in Engeland opgenomen onder hoede van Mick Jones en Tommy Brown. De gitaarsolo is hoogstwaarschijnlijk van niemand minder dan Jimmy Page.

Disque de surprise #4 Ne raccroche pas

Ne raccroche pas is het laatste nummer van de tweede single van Sheila, die in februari 1963 verscheen. De titel is een letterlijke vertaling van het origineel: Don't Hang Up, dat The Orlons in 1962 naar de vierde plek in de Billboard top 100 zongen. In Engeland kwam het tot nummer 39. Ralph Bernet, die ook teksten voor Sylvie Vartan en Johnny Hallyday schreef, vertaalde het naar een Franse versie.
Alhoewel de titel van het nummer letterlijk vertaald is, verschilt de inhoud van de engelstalige en franstalige versie enigszins. In het origineel dreigt de zangeres de relatie met haar vriendje te verbreken als hij ophangt. Ze belt hem op om uit te leggen waarom ze niet op hun afspraak verscheen en dat ze hem toen met iemand anders zag. Sheila smeekt haar vriendje om niet op te hangen omdat ze hem de laatste keer nogal afwijzend heeft behandeld: hij mocht haar niet omhelzen. De volgende keer belooft ze aardiger te zijn. Bovendien heeft ze een fantastische singeltje gescoord, dat hij zeker moet horen, dus: hang niet op!

Bij het nummer hoort ook een originele clip (hoezo is Queen daar ooit mee begonnen???), die een geheel eigen interpretatie van de tekst geeft.
Terwijl de Citroen DS-en op de achtergrond langsscheren, antwoordt de lolligste Gendarme na Louis de Funes bij een schitterende Renault Estafette dat hij zeker niet op zal hangen.



Op de single staat nog een andere cover: Le ranch de mes rêves. Dit is een franstalige versie van de Brook Benton hit Hotel Happiness.

Sheila was in de jaren 60 en het begin van de jaren 70 succesvol en een gedegen concurrente van Johnny Halliday en Sylvie Vartan. Na het huwelijk van Johnny en Sylvie kon ze dan ook niet achter blijven en huwde ze op 13 februari, 1973 om precies 13.13 u. in het Parijse 13de arrondisement de Franse zanger Ringo.
Na haar solocarrière kende ze vanaf 1977 nog een tweede succesvolle periode als de disco-act Sheila and B. Devotion. Het repertoire werd toen engelstalig en ze scoorde een hit met Singin' in the Rain.
Vanaf de jaren 80 treedt ze weer onder naam Sheila op en is nog steeds actief, zoals op haar website te zien en te lezen is.

Disque de surprise #3 De orgels van weleer

Nicoletta: Les orgues d'antan

In mei 1967 verscheen de single A whiter shade of pale van Procol Harum. Op 17 juni stond hij in Nederland op nummer 1 in de top 40.
In datzelfde jaar nam de Franse zangeres Nicoletta haar eigen versie van het nummer op: Les orgues d'antan. Niet bepaald een Frans zuchtmeisje, Nicoletta. Ze begint nog enigszins zacht in vibrato, maar al snel verheft ze haar stem en schreeuwt de tekst de wereld in.



In het Nederlands betekent Les orgues d'antan zoveel als De orgels van weleer. Bij mij persoonlijk roept de titel direct herinneringen op aan de Decap orgels in de grensstreek in het zuiden, waar op zondag hele families naar het orgel trokken om er te dansen en een pintje te pakken.
De Franse tekstschrijver Georges Aber, die er ongeveer zijn beroep van maakte om engelstalige hits naar het Frans te vertalen, geeft er echter een heel andere invulling aan. Ook anders dan die van Procol Harum, waarover men nog steeds over de precieze betekenis van de tekst discussieert, getuige de Wikipediapagina van het nummer. Wel lijkt men het er over eens te zijn dat het om een dronken verleiding handelt (zowel tekstueel als muzikaal staat het dus garant een succesvol schuifelnummer!). In de versie van Aber is absoluut geen sprake van dronkenschap of enige sexuele beeldspraak. Een eenzame man hoort een orgel spelen en moet denken aan vroeger tijden, toen hij nog gelukkig getrouwd was en het orgel ook al speelde.
Op de b-kant staat een instumentale versie van het nummer, gevolgd door de Aria van Bach waar de muziek wel erg veel weg van heeft, al werd dit aanvankelijk heftig ontkend door de schrijvers.

Nicoletta begon haar muzikale carrière in de jaren zestig als dj in de Parijse wijk Saint-Germain-des-Prés en nam in 1966 haar eerste single op. Een vooruitstrevende dame, die in 1967 een anti-playback-actie voor televisie-optredens organiseerde en in mei 1968 optrad voor de stakende fabrieksarbeiders. Ze is nog steeds actief getuige haar website .

Disque de surprise #2 Si j'avais un marteau

Al een tijdje liep ik met het idee om een vervolg te geven aan mijn vorig jaar geposte blog Disque de surprise: Remember Frank Alamo. Omdat ik inmiddels ook Franse versies van Engelse en Amerikaanse hits aan het verzamelen was, leek dit een voor de hand liggend thema voor een vervolg op het blog over Frank Alamo's versie van Denis. Hier is nummer 2.

Claude François is vooral bekend geworden als schrijver van Comme d'habitude, het origineel van My Way, dat Frank Sinatra's lijflied werd en waar later ook Sid Vicious een geheel eigen invulling aan gaf. Voor François eigen nummers ging schrijven, bekwaamde hij zich, zoals veel Franse artiesten, in het vertolken van engelstalige hits. Op zijn vierde single uit 1963 staan maar liefst vier van dergelijke versies, maar het meest bekende origineel is zonder twijfel If I had a hammer, dat Trini Lopez naar de eerste plaats in de Nederlandse en Vlaamse hitlijsten zong. De eerste versie is uit 1949 van The Weavers met in de gelederen Pete Seeger. Hij schreef het nummer samen met Lee Hays, onder de titel The Hammer Song. Strekking van het nummer was dat met één hamer een heel gezin te onderhouden zou zijn.



Naast een franstalige versie van The Hammer Song, staan op het ep'tje ook een franse versie van de King-Coffin compositie I want to stay here (Je veux rester seul avec toi). Kant twee opent met het door Billy Furry opgenomen In Summer. François situeert dit zomernummer in de winter met als titel En rêvant à Noël. Voor het laatste nummer bijft hij dichter bij het origineel, alleen verschuift het vrouwelijke naar het mannelijke perspectief: My Boyfriend's back van The Angels wordt Ma petite amie est de retour.

Disque de surprise #1: Remember Frank Alamo

Wat zo leuk is aan het doorploeteren van bakken met singletjes en lp's in platenwinkels en op rommelmarkten is dat je soms platen tegen komt waar je helemaal niet naar op zoek bent. Het kan de titel zijn, het hoesje, de uitvoerder of een combinatie hiervan, die je nieuwsgierig maken. Zo viel mijn oog afgelopen zomer op een vide grenier in Cronat (71) op bovenstaand singletje van Frank Alamo. Nog nooit van gehoord, Frank Alamo, maar de combinatie van hoes en artiestennaam maakten dat ik het niet kon laten liggen. De toevoeging Surf maakte het nog aanlokkelijker. Niks spannender dan met zo'n aanwinst snel naar de platenspeler om te luisteren of hoes en artiestennaam overeenkwamen met de verwachting.
Het singletje werd in september 1963 uitgebracht. Nadere bestudering leerde dat het een van de vele Franse artiesten in de jaren 60 en 70 betrof die er hun vak van hadden gemaakt Engelse of Amerikaanse hitsingles in een Franstalige uitvoering op te nemen en hiermee de Franse hitlijsten te bestormen. Terwijl de naam en hoes mij eerder deden denken aan een Franse countryster bleek niets minder waar. Achter de Franse titels stond bij drie van de vier titels een Engels origineel. Reviens vite et oublie is een cover van Be My Baby van The Ronettes, Ma biche is de franstalige versie van Sweets For My Sweet van The Drifters (ook gecovered door o.a. The Searchers) en Tout se sait un jour was oorspronkelijk Two Faces Have I van Lou Christie.



De leukste van de vier nummers op het ep'tje is echter Sylvie, waar geen Engelse titel bij staat. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik in de melodie direct Denis van Blondie herkende, een cover van Denise van Randy & The Rainbows uit 1963. De heren Salvet en Carrère vertaalden het Amerikaanse origineel naar een ode aan het franse tienersterretje Sylvie Vartan, de latere echtgenote van Johnny Hallyday. Frank Alamo nam in 1999 een nieuwe versie van het nummer op, ditmaal onder de titel Claudy, als ode zijn vrouw.

De gehele geschiedenis van het nummer is na te lezen op de Originals site van Arnold Rypens.