Platenzaaksticker #394

Maison Mertin
Thionville
Tél. 4.94

Op label, Gilbert Bécaud, 7", Viens, La Voix de son Maître 7 GF 167 (Frankrijk, 1953)

Een prachtige sticker in schildvorm, dit oudje van een winkel waar vinyl werd verkocht in het uiterste noordwesten van Frankrijk. Thionville ligt in het departement Moselle (57). Een zoektocht op internet op de naam van de winkel en plaatsnaam levert niets op. 

Het ligt voor de hand dat het hier gaat om een elektronicawinkel die voor degenen die een pickup aanschaften ook wat luistervoer in de winkel had.

Platenzaaksticker #393

 

Toute la musique
J. Chevrier
Chalon s/ Saône

Op voorzijde hoes, Line Renaud, 7", Pour Toi, Pathé 45 EG 232 (Frankrijk, 1956)

De familie Chevrier was sinds het midden van de 18de eeuw actief als bouwers van snaarinstrumenten, in het Frans luthiers (van het luth = luit). Door de eeuwen heen verspreidde de familie zich in die specialiteit over Frankrijk en zol belandde Paul Victor Chevrier eind 19de. begin 20ste eeuw als luthier in Chalon sur Saône. Zijn zoon Jean (1909-1984) volgde hem op en was tevens pianostemmer.

Vader Paul had al een winkel in Chalon, waar muziekinstrumenten verkocht werden, zo blijkt uit onderstaande factuur uit 1936 die op Ebay te koop werd aangeboden.

De winkel was gevestigd op nummer 13 van de Rue Basse de l'Obélisque en verkocht naast instrumenten ook bladmuziek. Ook werden er piano's gemaakt. De winkel(s) bestonden in die tijd al uit verschillende panden, zoals duidelijk wordt uit de afbeelding op het briefpapier.

Nadat Jean de winkel van zijn vader overnam, maar wellicht ook al daarvoor, omvatte het assortiment ook geluidsdragers.

Inmiddels is de naam van de straat veranderd in de Rue Général Leclerc en lijkt het nummer gewijzigd in 26. De gehele pui is bewaard gebleven, zoals is op de streetview op Googlemaps te zien.

Platenzaaksticker #375

 

 

Télévision - Disques
J. Lemaire
100 Boulevard de la Libération
Marseille GA 8309(?)

Op achterzijde hoes, The Shadows, 10", Dance With The Shadows, Columbia FP 1139 (Frankrijk, 1961)

De plakbandsticker blijkt een internationaal fenomeen, zo wijst deze sticker maar weer eens uit, en was al in het begin van de jaren zestig in gebruik. En hij zit er nog steeds stevig op. Helaas is de tekst achter de plaatsnaam niet goed leesbaar meer.

De heer Lemaire had een elektronicawinkel met daarin een belangrijke plek voor vinyl. Althans dat is op te maken uit de aankondiging bovenaan. Het moet bovendien een redelijk hippe zaak geweest zijn voor zijn tijd, waar ook buitenlandse artiesten een plaatsje in de rekken kregen.

De winkel zat aan een redelijk drukke winkelstraat aan de rand van het eerste arrondisement, dus midden in het centrum. De allure van het verleden lijkt enigszins verdwenen als je de huidige staat bekijkt. Over de winkel geeft het internet ook geen informatie prijs, maar zeker is dat hij inmiddels is verdwenen.

Platenzaakstickers #284

Jean Remond
Disques - Radio
124, Avenue de Neuilly
Maillot 09-00
Parijs

Op achterzijde hoes, Aretha Franklin, 7", I Never Loved a Man, Atlantic 650 160 (Frankrijk, 1969)

Ook in Frankrijk verkochten radiowinkels singles zoals blijkt uit bovenstaande single die ik afgelopen zomer op een vide grenier in Toulon sur Arroux (71) op de kop tikte. Bovendien blijkt hieruit ook dat de plakbandsticker geen fenomeen was dat tot Nederland beperkt is gebleven. Een plaatsnaam is op de sticker niet te vinden, maar als er geen nadere specificatie op staat moet het wel Parijs zijn. En zo is het ook.

Op een lijst van Parijse muziekhandels tussen 1929 en 1950 die ik op internet vond, is de winkel van Jean Remond terug te vinden. Het betreft een hoofdstuk het boek Jean 'Django' Reinhardt: A Contextual Bio-Discography 1910-1953 Paul Vernon. De ondertitel maakt nieuwsgierig waar we hier mee te maken hebben. Het boek bevat een compleet overzicht van wat er van Django Reinhardt op muziekdragers is verschenen, een overzicht van foto's en dus ook een overzicht van muziekwinkels in Parijs.

Een oudere sticker op een blog over radio-uitzendingen van Opération Kangourou. Een klik op het labeltje 'Etiquettes' tovert nog veel meer platenzaakstickers tevoorschijn. Er is klaarblijkelijk een Franse pendant van mijn blog, die ongeveer ook gelijk met die van mij begonnen is. Onderstaande sticker is duidelijker ouder dan die op de Aretha Franklin single.

Jean bleek in het verleden ook nog bladmuziek en piano's verkocht te hebben. De afbeelding boven de naam van de eigenaar doet vagelijk denken aan een snor, wellicht die van de winkeleigenaar.

Platenzaakstickers #155

Art Radiophonique
F. Lamadon
Agent Exclusif de Liberty Music Shops N.Y. Lincoln U.S.A.
Paris, 31, Rue Marbeuf - Bal. 07 59

Op achterzijde hoes, Bande Originale du Film de Jacques Tati Mon Oncle, 7", Fontana 460.565 (Frankrijk, 1958)

De eerste keer dat een titel terugkomt in dit blog. De eerdere inzending van Jeroen van de Beek (sticker 147) bracht me bij deze sticker bij de beschrijving van deze single op Discogs. De firma Lamadon kon zich er op voorstaan importeur te zijn van het gerenommeerde label Liberty Music Shops. Zoals op Wikipedia is te lezen: 'Liberty Music Shops was a New York business that specialized in sophisticated music for sophisticated customers'. Begonnen als winkel met drie filialen in New York, startte de eigenaar in 1933 zijn eigen label.
Art Radiophonique is een vooruitstrevende term voor radio als achtste kunstvorm, al zal de populaire muziek daar waarschijnlijk niet onder gevallen hebben. Het betreft het verspreiden van kunstzinnige vormen via de radio en dat hoeft dus nog niet eens per se muziek te zijn. Bij Lamadon viel daar in ieder geval wel de soundtrack van Jacques Tati's Mon Oncle onder.

 

Het meest intrigerende aan de sticker is de vermelding na het adres: BAL. Vanwege de punt doet het vermoeden dat het een afkorting is, maar waarvan??? De cijfers er achter lijken te duiden op een telefoonnummer. Of zou het weer iets typisch Frans zijn, een Franse versie van de telefoon, zoals ze ook hun eigen internet kenden: minitel.

Platenzaakstickers #153

Télévision T.S.F.
V. Léopoldoff
Disques
Tel. 19
Décazeville

Op voorzijde hoes, Dalida, 7", Ciao ciao bambino (piove), Barclay 70 230 (Frankrijk, 1959)

Zoals gebruikelijk wordt de zomervakantie afgesloten met een sticker uit het vakantieland, dat zoals gebruikelijk Frankrijk is. Op een rommelmarkt in Agnac in de Midi-Pyrenées, waar zo'n tien lokale bewoners hun overbodige spullen verkochten, lag een stapel singles met een aantal exemplaren met bovenstaande sticker. Ik koos voor Dalida en nam ook nog een jonge Aznavour en Le Gorille van Brassens mee. De laatste twee helaas zonder sticker.
Décazeville is een oude mijnstad iets ten zuiden van Agnac in het noorden van Aveyron. In 1959 hadden kennelijk nog geen honderd bewoners een telefoonaansluiting, maar V. Léopoldoff was er een van, als electronicawinkel moet je tenslotte met de ontwikkelingen mee gaan! De naam Léopoldoff komt ook tegenwoordig nog voor in Décazeville, maar is niet meer gekoppeld aan een televisie- en audiowinkel.
Oorspronkelijk is de sticker doorzichtig geweest, maar inmiddels is de lijm door ouderdom verkleurd naar lichtbruin en is het oorspronkelijke effect verdwenen. De afkorting T.S.F. staat voor Téléphonie sans fil, een soort draadloze radio-ontvangst die zijn hoogtijdagen in de jaren vijftig kende. Gezien de volgorde op de sticker was vinyl niet de hoofdzaak in de winkel, maar vloeide het voort uit het aanbod van apparatuur.

Disque de surprise #8: Fiche le camp, Jack

Het door Percy Mansfield geschreven Hit the Road, Jack werd de eerste dubbelslag voor Ray Charles (nummer 1 in de US en R&B lijsten). Charles bracht het nummer in 1961 uit en nog in datzelfde jaar gaf de Franse tekstschrijver Georges Aber er zijn eigen franse 'twist' aan en nam Richard Anthony het op. In september 1961 lag het in platenbakken. Anthony kopieert de hit bijna exact: waar Charles zijn Raelets had voor het muzikale weerwoord, bediende Anthony zich van zijn Angels (en dan natuurlijk wel op zijn Frans uitgesproken). Aber vertaalt het refrein letterlijk, maar in de coupletten is hij duidelijker dan Mansfield in het origineel, waarom Jack op kan krassen. Charles verzet zich tegen zijn 'mean old woman' die hem de deur wijst. 'You ain't got no money, you just ain't no good', antwoorden de Raelets, als Charles belooft dat alles weer goed zal zijn als het beter met hem gaat. Aber pakt het op zijn Frans aan en laat er geen twijfel over bestaan dat Anthony zijn spullen kan pakken omdat hij aangetroffen werd in de armen van een andere vrouw, en 'c'était pas ta soeur', zingen les Angels gezamenlijk. Anthony blijft volhouden dat hij toch alleen van les Angels houdt, maar die laten zich niet vermurwen, 'Fiche le camp, Jack, en ne reviens plus jamais!'

Het lijkt wel of hoesje en clip het complete verhaal vertellen. Zoals het hoesje duidelijk maakt, gaat het er wild aan toe in huize Anthony. Het gedraaide vinyl wordt al niet meer opgeruimd, maar slingert op de bank rond. Geen idee wat er op het moment van de foto op de pickup ligt, maar Anthony en vooral zijn vriendin gaan totaal door het lint. Het feestje is ook te horen in het trappenhuis, waar les Angels net arriveren en hun oor te luisteren leggen. Na wat hardhandig geklop op de deur doet Anthony de deur open en begint de clip. De hoofdangel, de meest linkse van de dames die de trap af komen, heeft haar vriendinnen opgetrommeld om manlief duidelijk te maken dat het zo toch echt niet kan. Maar volgens het clipje is Anthony niet echt onder de indruk, let vooral op hoe ongeïnteresseerd hij aan het eind inderdaad de dames hun zin geeft.

Platenzaakstickers #140

Votre Disquaire
L. Allain
Montceau-Les-Mines

Op achterzijde hoes, Benjamin, 7", Benjamin Le Roi des Gamins, Disques Festival FX 45-1291 (Frankrijk, 1962)

Op Franse Vide greniers & Marchés de puces is de verleiding nog wel eens groot om een single van en onbekende artiest te kopen alleen maar omdat het hoesje verrassend of bijzonder is of een bepaald genre doet vermoeden. Maar ik moet bekennen dat de enige aanleiding om deze single te kopen de sticker op de achterkant was. Hieronder de voorkant met Benjamin (7 jaar volgens een tekst op de achterzijde) in de carrousel op de kermis. Een soort Franse Jantje Smit, maar dan ver voor ons Jantje was geboren.

De sticker is een bewijs van het ongekende imperium van de leverancier van de plakbandsticker, die dus ook in Frankrijk een afzetgebied had. Uw persoonlijke platenhandelaar L. Allain uit Montceau-les-Mines in het departement Saône et Loire in Bourgogne was in ieder geval een van zijn klanten.
Het blijft toch een prangende vraag of de plakbandrollen voorgeperforeerd waren of dat de platenzaakeigenaar op eigen zichtvermogen bepaalde waar de ene sticker ophield en de volgende begon. Werden er ook rolhouders met een scherp kartelrandje om ze af te scheuren bijgeleverd? Ik zou graag nog eens zo'n hele rol in handen krijgen. Of werkte het toch anders en werden de stickers in linten geleverd? Want is het wel mogelijk zo'n hele rol voor te bedrukken? Blijft de inkt dan niet aan de plakzijde kleven? Het leven van een platenstickerverzamelaar bestaat voor een belangrijk deel toch uit vraagtekens, zo merkt u. Wie o wie kan mij in contact brengen met een producent van dit soort plakbandstickers of om het even welk soort stickers? Zou er een catalogus voor platenzaken bestaan waaruit ze hun favoriete sticker konden kiezen? Mocht u er een tegen komen, dan houd ik me aanbevolen.

Platenzaakstickers #121

Sinfonia
68, Champs Elysées
Tél Elysées 53 60
Livres Disques Radio
Paris Londres New-York

Op achterzijde hoes en label, Georges Brassens, 7", Philips  432.067 NE (Frankrijk, 1956)

Soms ontmoeten twee afwijkingen elkaar. Bijgaande sticker is daar het resultaat van. Tijdens het invoeren van een nieuw verworven EP van de heer Brassens in mijn collectie op Discogs bleek op de afbeelding van mijn in te voeren uitgave een sticker te staan. En nog wel op twee plaatsen: een zeldzaamheid!
Een internationale winkel, Sinfonia, met vestigingen op twee continenten en het Europese vasteland en het Verenigd Koninkrijk. Aan de gebruikelijke combinatie platen en radio voegt Sinfonia boeken toe. Zoals te verwachten bestaat de winkel niet meer. In een artikel in het Engelse dagblad The Telegraph van 14 oktober van dit jaar haalt Anne-Elisabeth Moutet herinneringen op aan haar jeugd in de omgeving van de Champs Elysées en noemt daarbij ook Sinfonia als iets dat tot het verleden behoort.
Bij een verslagje over de eerste single die Elvis Presley in Frankrijk op de markt bracht en die in 1956 bij Sinfonia gekocht werd, is een andere sticker te zien.

 

 

Aangezien hier nog geen sprake is van andere artikelen, zou je kunnen concluderen dat ergens in 1956 of 1957 boeken en radio's aan de nering van Sinfonia zijn toegevoegd. In het verslag is nog meer beeld opgenomen, onder andere van een pamflet waarop staat dat de winkel in 1928 begonnen is.

 



Disque de surprise #5 San Francisco

Johnny Hallyday is vooral bekend als de stoere rocker, de Franse Elvis. Maar waar Elvis zich nooit heeft ingelaten met de flowerpower beweging, kon Johnny de verleiding niet weerstaan. In het ultieme hippiejaar 1967 ging hij voor de bijl en nam zijn versie van Hey Joe op. In hetzelfde jaar verscheen een EP met als eerste nummer zijn versie van het door Scott McKenzie vertolkte San Francisco (Be sure to wear flowers in your hair). Hallyday ging nog net niet zo ver dat hij McKenzie's advies letterlijk nam, maar de bijbehorende video zag er in ieder geval bloemrijk uit.



Johnny Hallyday bekijkt de situatie in San Francisco vanuit Parijs en voelt enige verwantschap met de hippies aldaar: 'Si vous allez à San Francisco, vous y verrez des gens que j'aime bien'. Hallyday gaat natuurlijk niet zover dat hij bloemen in zijn haar draagt, al kun je ook stellen dat hij nog een stapje verder gaat als hij zingt dat 'fleurs devenir nos amis' en 'on est tous frères sur cette terre'. Het gaat dan wel over San Francisco natuurlijk, al moet hij aan het einde van het nummer bekennen dat ook 'A Paris comme San Francisco on verra beaucoup des gens comme eux'.

Voor wie de Franse uitvoering van San Francisco een beetje aan de tamme kant vindt is er het laatste nummer op de b-kant van de EP. Op Psychedelic gaat Johnny zoals de titel al doet vermoeden op de psychedelische tour. Het nummer is in Engeland opgenomen onder hoede van Mick Jones en Tommy Brown. De gitaarsolo is hoogstwaarschijnlijk van niemand minder dan Jimmy Page.

Disque de surprise #2 Si j'avais un marteau

Al een tijdje liep ik met het idee om een vervolg te geven aan mijn vorig jaar geposte blog Disque de surprise: Remember Frank Alamo. Omdat ik inmiddels ook Franse versies van Engelse en Amerikaanse hits aan het verzamelen was, leek dit een voor de hand liggend thema voor een vervolg op het blog over Frank Alamo's versie van Denis. Hier is nummer 2.

Claude François is vooral bekend geworden als schrijver van Comme d'habitude, het origineel van My Way, dat Frank Sinatra's lijflied werd en waar later ook Sid Vicious een geheel eigen invulling aan gaf. Voor François eigen nummers ging schrijven, bekwaamde hij zich, zoals veel Franse artiesten, in het vertolken van engelstalige hits. Op zijn vierde single uit 1963 staan maar liefst vier van dergelijke versies, maar het meest bekende origineel is zonder twijfel If I had a hammer, dat Trini Lopez naar de eerste plaats in de Nederlandse en Vlaamse hitlijsten zong. De eerste versie is uit 1949 van The Weavers met in de gelederen Pete Seeger. Hij schreef het nummer samen met Lee Hays, onder de titel The Hammer Song. Strekking van het nummer was dat met één hamer een heel gezin te onderhouden zou zijn.



Naast een franstalige versie van The Hammer Song, staan op het ep'tje ook een franse versie van de King-Coffin compositie I want to stay here (Je veux rester seul avec toi). Kant twee opent met het door Billy Furry opgenomen In Summer. François situeert dit zomernummer in de winter met als titel En rêvant à Noël. Voor het laatste nummer bijft hij dichter bij het origineel, alleen verschuift het vrouwelijke naar het mannelijke perspectief: My Boyfriend's back van The Angels wordt Ma petite amie est de retour.

Platenzaakstickers #67

Pierre Aspar
Disques laser - Cassettes
29, rue Ste. Catherine
Bergerac
Tél. 53.57.02.06

Op achterzijde hoes Bob Dylan, 7", The Usual, CBS 651148 7 (Nederland, 1987)

Om nog een beetje het vakantiegevoel vast te houden een sticker uit de Dordogne. In het jaar van verschijnen moet ik er in de buurt geweest zijn, maar of het de zaak van Pierre Aspar was die ik bezocht heb, weet ik niet meer.
In een ver verleden zag het er zo uit, maar ik vermoed dat Pierre Aspar toen nog niet geboren was.

Disque de surprise #1: Remember Frank Alamo

Wat zo leuk is aan het doorploeteren van bakken met singletjes en lp's in platenwinkels en op rommelmarkten is dat je soms platen tegen komt waar je helemaal niet naar op zoek bent. Het kan de titel zijn, het hoesje, de uitvoerder of een combinatie hiervan, die je nieuwsgierig maken. Zo viel mijn oog afgelopen zomer op een vide grenier in Cronat (71) op bovenstaand singletje van Frank Alamo. Nog nooit van gehoord, Frank Alamo, maar de combinatie van hoes en artiestennaam maakten dat ik het niet kon laten liggen. De toevoeging Surf maakte het nog aanlokkelijker. Niks spannender dan met zo'n aanwinst snel naar de platenspeler om te luisteren of hoes en artiestennaam overeenkwamen met de verwachting.
Het singletje werd in september 1963 uitgebracht. Nadere bestudering leerde dat het een van de vele Franse artiesten in de jaren 60 en 70 betrof die er hun vak van hadden gemaakt Engelse of Amerikaanse hitsingles in een Franstalige uitvoering op te nemen en hiermee de Franse hitlijsten te bestormen. Terwijl de naam en hoes mij eerder deden denken aan een Franse countryster bleek niets minder waar. Achter de Franse titels stond bij drie van de vier titels een Engels origineel. Reviens vite et oublie is een cover van Be My Baby van The Ronettes, Ma biche is de franstalige versie van Sweets For My Sweet van The Drifters (ook gecovered door o.a. The Searchers) en Tout se sait un jour was oorspronkelijk Two Faces Have I van Lou Christie.



De leukste van de vier nummers op het ep'tje is echter Sylvie, waar geen Engelse titel bij staat. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik in de melodie direct Denis van Blondie herkende, een cover van Denise van Randy & The Rainbows uit 1963. De heren Salvet en Carrère vertaalden het Amerikaanse origineel naar een ode aan het franse tienersterretje Sylvie Vartan, de latere echtgenote van Johnny Hallyday. Frank Alamo nam in 1999 een nieuwe versie van het nummer op, ditmaal onder de titel Claudy, als ode zijn vrouw.

De gehele geschiedenis van het nummer is na te lezen op de Originals site van Arnold Rypens.