LP top 10 1988

In het laatste nummer van Platenblad van het jaar, wordt traditioneel teruggeblikt op de beste platen van 30 jaar geleden. Ik leverde onderstaand lijstje in. Wil je ze allemaal lezen, dan is het hele nummer te koop bij de betere platenzaak.

1. The Beasts Of Bourbon – Sour Mash

2. Arno – Charlatan

3. Sonic Youth – Daydream Nation

4. Dinosaur Jr – Bug

5. Guy Clark – Old Friends

6. Spacemen 3 – Playing With Fire

7. Drivin’ n’ Cryin’ – Whisper Tames The Lion

8. Keith Richards – Talk Is Cheap

9. Masters Of Reality – Masters Of Reality

10. Green On Red – Here Comes The Snakes

Net als 1987 is 1988 een goed jaar voor onstuimige gitaarmuziek, waarvan er aardig wat in mijn top 10 belanden. Het viel nog niet mee om de longlist van 15 platen terug te brengen tot 10. Fisherman’s Blues van The Waterboys heeft een fantastische A-kant, maar zakt op de B-kant toch aardig in. Neil Young is weer terug aan het firmament, maar heeft toch net te veel flauwe opvullers op This Note’s For You. Surfer Rosa van The Pixies haalt het niet bij de platen die wel een plaatsje wisten te veroveren. Circus Of Power knalt er op hun debuut lekker in en was de laatste die afviel en ook Nick Cave’s Tender Prey haalde het net niet, al bevat de plaat een aantal prachtnummers.

In 1988 hadden vast ook Prince, R.E.M en Dwight Yoakam of Steve Earle mijn lijstje gehaald. De eerste twee blijken toch niet echt bestand tegen het voortschrijden van de tijd en ook de andere twee draai ik nauwelijks meer.

Dit jaar ook geen Nederlandse bands in de top 10. Arno blijft ten slotte een Vlaming of nog beter, een Europeaan. Claw Boys Claw maakte wel een prachtige plaat met covers van Nederlandse hits, maar het originele werk krijgt voorrang in de lijst. Dan komt Sweet Life van God nog het dichtst bij. Herman Brood doet met Yada Yada weer een poging tot een comeback, die nog niet eens slecht is en Fatal Flowers is op Johnny D. Is Back niet op zijn best. Zo blijven uiteindelijk bovenstaande 10 platen over.

Helemaal bovenaan prijkt de tweede plaat van de Australische Beasts Of Bourbon. Hij is een stuk minder krakkemikkig opgenomen dan het debuut, wat vooral de stem van Tex Perkins ten goede komt. De onderhuidse spanning in het ingehouden gezongen The Hate Inside is daardoor duidelijk voelbaar, terwijl hij in de opener Hard Work Drivin’ Man en het direct daarop volgende Hard For You alle frustratie en agressie de vrije loop laat. Dat alles opgesierd met het vertrouwde gitaarwerk van Kim Salmon en de dit jaar overleden Spencer Jones op een basis van Scientists bassist Boris Sujdovic en oud-collega James Baker op de drums. Dat The Beasts hun klassiekers kennen blijkt uit de cover van Merle Haggard’s Today I Started Loving You Again. Maar die krijgt in Australische handen toch heel andere lading.

Arno heeft op zijn tweede solo LP TC Matic compagnon Jean-Marie Aerts wederom aan zijn zijde. De plaat bevat een spectrum aan stijlen. Op opener Jive To The Beat roept de prachtige accordeon direct  Franse sferen op, terwijl afsluiter Tango De La Peau met Zuidamerikaans temperament ten gehore wordt gebracht. De plaat bevat daarnaast een van de mooiste Brel covers in Le Bon Dieu en Black Doll had met het herkenbare gitaargeluid van Aerts op geen enkele T.C. Matic plaat misstaan. 

Sonic Youth weet met Daydream Nation vier plaatkanten te boeien. Kant 1 bevat in Silver Rocket wellicht een van hun meest toegankelijke nummers, terwijl het toch typisch Sonic Youth blijft. Wat mij betreft hun meest constante en beste LP en vandaar ook op de derde plaats, al maakte Dinosaur Jr daar ook lang aanspraak op. Op hun derde langspeler valt het allemaal op zijn plaats. Met Freak Scene als opener wordt direct de toon gezet uiteindelijk culminerend in totale chaos in Don’t.

Op nummer 5 een vreemde eend in de bijt. Wie dacht dat Guy Clark zijn debuut niet meer zou evenaren, moet deze eens opzetten. Ik neig er inmiddels naar dat dit zijn beste is. Goed geproduceerd met de juiste muzikanten. Met de herkenbare stem van Emmylou Harris op een aantal nummers als ondersteuning dist Clarke het ene na het andere prachtige verhaal op.

Spacemen 3 ontdekte ik pas vorig jaar. Playing With Fire is de logische opvolger van The Perfect Prescription en is zo mogelijk nog hypnotiserender, bij vlagen haast religieus. Het kabbelt allemaal super relaxt en bedwelmend voort, kortstondig onderbroken door het stevigere Revolution.

Whisper Tames The Lion is de tweede langspeler van het dan nog als trio opererende Drivin’ n’ Cryin’. Heerlijke hardrockers worden afgewisseld met mooie countrydeuntjes en zanger/gitarist Kevn Kinney brengt het allemaal even overtuigend. Het ene nummer schreeuwt hij de longen uit zijn lijf om vervolgens beheerst en ingetogen voor de dag te komen. Het is de uitvoering van deze combinatie die de plaat meer maakt dan de som der delen.

Nu de Rolling Stones het al een aantal jaar productief op een lager pitje gezet hebben, moet Keith Richards zijn ei wel kwijt in een soloproject. Al zijn invloeden komen aan bod met als constante factor de sublieme uit duizenden herkenbare riffs van Richards zelf en de strakke, droge klappen van Steve Jordan. Het solowerk van Mick Jagger verbleekt er naast: Talk Is Cheap!

De enige debuut LP in de top 10 is die van Masters Of Reality, een band rond zanger/gitarist Chris Goss. Hij zal de komende jaren nog van zich doen spreken als producer van Kyuss en Queens Of The Stoneage en geeft hier alvast een voorproefje van zijn handelsmerk: de desertsound. Een kolfje naar de hand van producer Rick Rubin.

De lijst sluit af met alweer de zesde plaat van Green On Red, die inmiddels is teruggebracht tot het duo Dan Stuart en Chuck Prophet. Net als de voorganger is deze geproduceerd door Jim Dickinson, ditmaal ondersteund door Joe Hardy. De damesachtergrondkoortjes die op The Killer Inside Me af en toe opdoken, zijn gelukkig achterwege gelaten. Prophet laat horen van alle markten thuis te zijn en wisselt schijnbaar moeiteloos scheurende solo’s af met slide, stevige riffs en het betere countrywerk.

Als dit niveau wordt doorgetrokken in 1989 ziet het er volgend jaar veelbelovend uit.

Platenzaakstickers #338

Disco De Man
Winkelcentrum Stein
Muntstraat 20 Maastricht
Marktstraat 2 Beek

Op voorzijde hoes, Walkers, 2 LP's, 10 Jaar, Killroy 25003/25004 (Nederland, 1975)

Deze sticker van een vinylketen in Zuid-Limburg werd me toegestuurd door Dick Doesburg, die hem tegenkwam bij Concerto.

Een typische jaren zeventig vormgeving: fel groen en een lekker vette letter, uitsluitend in kapitaal.

Het Maastrichtse filiaal zat schuin tegenover Goosen (sticker 217). Op het blog Verdwenen zaken in Maastricht wordt melding gemaakt van nog twee platenzaken in dezelfde straat: Disco Danser en Disco-King. De laatste was een kledingzaak die ook vinyl verkocht. Het maakt in ieder geval duidelijk dat de naam Disco favoriet was voor een platenzaak in die contreien en dat er nog Maastrichtse stickers missen. Eigenaar was waarschijnlijk de heer of mevrouw De Man.

De winkel in Maastricht bestond al in 1970, getuige een melding in een stuk van Ettienne Kuypers over 50 jaar Rolling Stones. Hij vermeldt daar dat hij met twee vrienden in Disco De Man naar Get Your Ya-Ya's Out! luisterde. Het lijkt er dan ook op dat de keten zich vanuit Maastricht heeft verspreid naar Stein en Beek. Disco De Man had getuige de plaat die Ettienne Kuypers luisterde een redelijk alternatief aanbod, maar daarnaast ook lokale bands als The Walkers in het assortiment.

In de jaren tachtig is de Maastrichtse vestiging van Disco De Man een filiaal in de Free Record Shopketen geworden. Het filiaal in Stein bestond in ieder geval al in 1973 en nog in 1984, zo blijkt uit een knipselarchief. Er werden ook kaarten voor concerten in de regio verkocht. Alles wijst er op dat de filialen in Beek en Stein na de overname in Maastricht ophouden te bestaan.

Platenzaakstickers #337

Platenboetiek Frans Lenferink
Wilhelminastraat 2-4
Dalfsen
Telefoon 05293-2726

Op voorzijde hoes, The Babys, LP, Broken Heart, Chrysalis 51-1150 (Nederland, 1977)

Na Decor, een winkel die mode en vinyl combineerde, de tweede winkel in Dalfsen waar je voor platen terecht kon. Aan de stickers is gezien de combinatie van de lettertypes geen professionele vormgever te pas gekomen.

Op het eerste gezicht lijken we hier van doen te hebben met een heuse platenwinkel. Een tweede sticker op de hoes maakt echter duidelijk dat de winkel onderdeel was van de elektronicaketen Expert.

Het leek ook al te mooi om waar te zijn: een platenzaak in Dalfsen verspreid over twee winkelpanden. In ieder geval maakt de naam Platenboetiek duidelijk dat er een afzonderlijke afdeling voor vinyl was in de Expert winkel van Frans Lenferink. Wellicht was de winkel aanvankelijk een radio/televisiewinkel met, zoals wel vaker voorkomt, ook vinyl in het aanbod. Later is Lenferink dan aangesloten bij de Expertketen, die in de meeste filialen ook platen verkocht.

In 2015 zijn de Expertwinkels in Dalfsen en Ommen gefuseerd met als vestiging Ommen. Het vinyl zal tegen die tijd al wel uit de winkel verdwenen zijn.

Of wie hier te maken met dezelfde Frans Lenferink die drummer was in de lokale bluesband Southern Style heb ik helaas niet kunnen achterhalen, net zo min of Frans familie is van de in Dalfsen geboren Jan Lenferink, die vooral bekend genoot als presentator van het praatprogramma RUR dat in de jaren tachtig op de Nederlandse publieke omroep werd uitgezonden. Het is dan ook een veelvoorkomende achternaam in die contreien.

Ook deze stickers komen uit een schenking van Edwin van Delden aan het platenzaakstickerarchief.