maandag 17 december 2012

Platenzaakstickers #81



The Music Shop
heeft uw lievelings-muziek
Steenstraat 21 - Tel. 26219 - Arnhem

Op achterzijde Mary O'Hara, 7", Spinning Wheel, Beltona Records IEP 41 (Groot-Brittannië, 1958)

Inmiddels alweer de vierde platenzaak in Arnhem, al lijkt het er op dat The Music Shop uitsluitend platen verkocht en geen veredelde electronicawinkel was met een bakje singles op de toonbank. Op de blog van Rudolf A. Bruil is het een en ander over platenzaken in Arnhem terug te vinden, waaronder wat informatie over The Music Shop. Onder het kopje Grammofoonplatenzaken kom je daar in ieder geval te weten dat de winkel in vrouwenhanden was en dat de dochter van de eigenaresse knap was. Voorwaar geen oninteressante informatie, helaas ontbreekt ondersteunend beeld.

donderdag 6 december 2012

Platenzaakstickers #80



tot + beers
daar staat iets achter
Zaandam - Peperstraat 135-145
Telefoon 68255
Krommenie - Heiligeweg 30
Telefoon 84204

Op achterzijde Procol Harum, 7", A Salty Dog, Stateside 5C 006 90260 M (Nederland, 1968)

In 1945 besloten de heren Tot en Beers hun eigen installatiebedrijf op te zetten. Een naam was snel gevonden: tot + beers. In mei 1951 kocht het bedrijf café-restaurant het 'Wapen van Zaandam' op de hoek van de Wilhelminastraat. Dit werd het onderkomen van een radio- en televisiezaak in Zaandam (zie het plaatje hieronder).



Later is deze winkel verplaatst naar de Peperstraat die genoemd wordt op de sticker en openen tot + beers een filiaal in het nabijgelegen Krommenie. Omdat de kerntaken van het bedrijf in het installatiebedrijf lagen, zijn de winkels op een gegeven moment weer van de hand gedaan.
Een interview met Klaas Tot mede-oprichter van het bedrijf is hier te lezen. Op de site van het Nederlands Grammofoon Genootschap is een kort stuk van Ton Damstra met meer prachtige beelden te lezen. Damstra maakte het begin van de tot + beers winkel in Zaandam mee en werkte later bij V&D bij de vinylafdeling.

Fred van Essen mailde me nog de volgende informatie van de site over Zaanse pophistorie:
'Henny Huisman was in 1968-1969 ook platenverkoper en werkte bij de platenafdeling van Tot + Beers in Zaandam. Hij was onder andere disk-jockey in de Waakzaamheid te Koog aan de Zaan als invaller voor Hans Versnel. Op 27 september trad hij in het strijdperk met nog drie disc-jockey's om uit te maken wie er kampioen-platenruiter van Nederland werd. De inzet was een gouden , zilveren of een bronzen microfoon. Henny behaalde helaas niet de 1e plaats maar wel de derde, een bronzen microfoon. 2e was Mr. Stone en 1e werd Fred van Vooren. De finale werd gehouden in dancing "De Zwarte Kat" te Bergen op Zoom.'

Het gehele lemma is hier te lezen.

TOEVOEGING 1 FEBRUARI 2016


Op achterzijde hoes, Conny Stuart e.a., LP, Heerlijk duurt het langst, Philips PL 12703 (Nederland, 196?)

Deze sticker is een voorganger van de sticker hierboven, toen er nog geen filiaal in Krommenie was. Waarschijnlijk zat de oorspronkelijke winkel op de hoek van Dam en Wilhelminastraat en was het officiële adres Dam 62. Het telefoonnummer is niet naar de Peperstraat meegenomen. De heren Tot en Beers hielden het functioneel en zonder opsmuk. Dat was een paar jaar later wel anders toen ze de fabuleuze zinsnede 'daar staat iets achter' op de sticker lieten vermelden.
 

zondag 2 december 2012

LP top 10 1982 in Platenblad

Zoals elk jaar vroeg René van Kaam van Platenblad zijn lezers om een top 10 van de platen die 30 jaar geleden verschenen. Inmiddels is het een jaarlijks terugkerende flashback geworden. Voor een deel gaat het om platen die ik daadwerkelijk in dat jaar gekocht heb of, zoals dat toen gewoonte was, op een bandje opnam. Wat van dat laatste de moeite was, is in de tussenliggende periode op vinyl aangeschaft. Een deel van de platen is echter pas later in mijn collectie terechtgekomen. Vaak leidt het doorlezen van de verschillende lijstjes ook weer tot een aanschaf van een gemiste band of plaat.
Het is opvallend, of wellicht ook juist weer niet, dat de lijstjes zo uiteen lopen. Platen die ik inmiddels niet meer aan kan horen, blijken bij een ander nog steeds erg geliefd.

Hieronder mijn inzending voor 1982, wie meer wil lezen, spoedde zich naar de lokale platenzaak of goedgesorteerde tijschriftenwinkel of abonneert zich (platenblad@planet.nl).



1. T.C. Matic: L’Apache
2. Cocteau Twins: Garlands
3. The Gun Club: Miami
4. Sapho: Passage d’Enfer
5. Dead Kennedys: Plastic Surgery Disaster
6. Barry Reynolds: I Scare Myself
7. Lou Reed: The Blue Mask
8. The Birthday Party: Junkyard
9. Siouxsie and the Banshees: A Kiss in the Dreamhouse
10. Bruce Springsteen: Nebraska

Vaak wordt beweerd dat de tweede LP spanning op een band zet. Zeker als de eersteling alom bejubeld is. Dit leidt meer dan eens tot tegenvallende opvolgers. Zo niet bij T.C. Matic. Na het titelloze debuut uit 1981 leveren Arno en kornuiten met L’Apache een weergaloze plaat af. Als er al iets op af te dingen valt dan is het dat producer/gitarist Jean Marie Aerts zichzelf wat meer op de voorgrond had mogen mixen. Arno verkeert in bloedvorm en zet de luisteraar van Middle Class and Blue Eyes tot en met La-Bas aan de heupen in de strijd te gooien. Een aaneenschakeling van hoogtepunten. Ook tekstueel levert het ratjetoe van Engels, Frans en Nederlands weer een natuurlijke eenheid op, waarbij de krachttermen niet van de lucht zijn. Ook de tweede van The Gun Club weet zich moeiteloos naast het debuut te nestelen. Jeffrey Lee Pierce zingt alsof de duivel hem op de hielen zit, maar weet hem telkens net voor te blijven. De Dead Kennedys en The Birthday Party scharen zich in dit rijtje en prikken de mythe van de moeizame opvolger van het debuut door. Nick Cave weet de laatste restjes vlees van het toch al kale bot af te schrapen en creëert met zijn medebandleden een verjaardagsfeestje dat geen van de aanwezigen snel zal vergeten. De Dead Kennedys blijven eveneens bij de les en schoppen de nodige heilige Amerikaanse huisjes omver.
De meest aangename verrassing van 1982 was het debuut van Cocteau Twins. Tot mijn eigen verrassing heeft Garlands de tand des tijds doorstaan. Tussen de uitwaaierende gitaren weet zangeres Elizabeth Fraser op erg originele wijze een indrukwekkende sfeer op te roepen. Net zo origineel is Sapho, die net als T.C. Matic, The Gun Club, The Birthday Party en Siouxsie ook al in mijn lijstje van 1981 voorkwam. Haar combinatie van Arabische muziek, New Wave en het Franse Chanson klinkt verfrissend en heeft in dertig jaar nog niks aan kracht ingeboet.
In de Compass Studio’s op de Bahama’s werd in 1982 de ene na de andere LP opgenomen met de Island huisstudioband rond ritmesectie Sly & Robbie. Wat Rick Rubin tegenwoordig voor in het slop geraakte grote namen doet, deden Chris Blackwell en de Compass band in 1982 met Joe Cocker, resulterend in Sheffield Steel. Daarnaast was de band actief op platen van onder andere Black Uhuru en Grace Jones. Boven dit alles steekt I Scare Myself van sessiegitarist Barry Reynolds uit. De enige plaat die Reynolds onder zijn eigen naam gemaakt heeft, is een pareltje. Hoogtepunten zijn Irony, Guilt en Times Square.
Oudgediende Lou Reed haalt een andere muziekmythe onderuit, namelijk dat artiesten op hun best zijn als ze in de ellende zitten. Dat huiselijk geluk ook tot mooie muziek kan leiden, bewijst The Blue Mask. Reed bezingt het huiselijke geluk in My House en Heavenly Arms, maar weet tussendoor ook nog de zelfkant van het bestaan te vereeuwigen in Underneath the Bottle, The Gun en Waves of Fear. A Kiss in the Dreamhouse van Siouxsie en haar Banshees haalt het niveau van JuJu niet, maar bevat toch een aantal prachtnummers zoals Cascade, Melt en She’s a Carnival die er voor zorgen dat bijvoorbeeld Prince, The Clash, Richard and Linda Thompson en The Cure de top 10 net niet haalden. Hekkensluiter van 1982 is Bruce Springsteen die zonder de E Street Band met Nebraska een fraaie plaat aflevert.
Dat popmuziek ook van een fraaie toekomst verzekerd is, bewijzen de mini-debuten van Green on Red en R.E.M. Die beloftes zullen de komende jaren ingelost gaan worden. Voor andere bands is 1982 het officiële einde, zoals Led Zeppelin dat op Coda de laatste restjes van zijn carrière verzamelt. Voor hardrock was 1982 sowieso een minder jaar, de oude garde laat het afweten en de nieuwe lichting weet me niet te boeien. Maar goed ook want anders was het nog moeilijker geweest om tot een lijstje van de 10 beste LP’s te komen.

Verschenen in Platenblad 192, 1 december 2012 t/m 25 januari 2013

En als toegift:

woensdag 28 november 2012

Disque de surprise #4 Ne raccroche pas



Ne raccroche pas is het laatste nummer van de tweede single van Sheila, die in februari 1963 verscheen. De titel is een letterlijke vertaling van het origineel: Don't Hang Up, dat The Orlons in 1962 naar de vierde plek in de Billboard top 100 zongen. In Engeland kwam het tot nummer 39. Ralph Bernet, die ook teksten voor Sylvie Vartan en Johnny Hallyday schreef, vertaalde het naar een Franse versie.
Alhoewel de titel van het nummer letterlijk vertaald is, verschilt de inhoud van de engelstalige en franstalige versie enigszins. In het origineel dreigt de zangeres de relatie met haar vriendje te verbreken als hij ophangt. Ze belt hem op om uit te leggen waarom ze niet op hun afspraak verscheen en dat ze hem toen met iemand anders zag. Sheila smeekt haar vriendje om niet op te hangen omdat ze hem de laatste keer nogal afwijzend heeft behandeld: hij mocht haar niet omhelzen. De volgende keer belooft ze aardiger te zijn. Bovendien heeft ze een fantastische singeltje gescoord, dat hij zeker moet horen, dus: hang niet op!

Bij het nummer hoort ook een originele clip (hoezo is Queen daar ooit mee begonnen???), die een geheel eigen interpretatie van de tekst geeft.
Terwijl de Citroen DS-en op de achtergrond langsscheren, antwoordt de lolligste Gendarme na Louis de Funes bij een schitterende Renault Estafette dat hij zeker niet op zal hangen.



Op de single staat nog een andere cover: Le ranch de mes rêves. Dit is een franstalige versie van de Brook Benton hit Hotel Happiness.

Sheila was in de jaren 60 en het begin van de jaren 70 succesvol en een gedegen concurrente van Johnny Halliday en Sylvie Vartan. Na het huwelijk van Johnny en Sylvie kon ze dan ook niet achter blijven en huwde ze op 13 februari, 1973 om precies 13.13 u. in het Parijse 13de arrondisement de Franse zanger Ringo.
Na haar solocarrière kende ze vanaf 1977 nog een tweede succesvolle periode als de disco-act Sheila and B. Devotion. Het repertoire werd toen engelstalig en ze scoorde een hit met Singin' in the Rain.
Vanaf de jaren 80 treedt ze weer onder naam Sheila op en is nog steeds actief, zoals op haar website te zien en te lezen is.

woensdag 21 november 2012

Platenzaakstickers #79



Studio Fox b.v.
Hengelo Enschedestraat 17 tel. 423293
Enschede Langestraat 19 tel. 318219
Zwolle Spiegelstraat 22 tel. 210959
Arnhem Kronenburgpassage 39 tel. 214861

Op achterzijde Jean Ferrat, LP, Le Polonais..., Disques Festival FLD 747 (Frankrijk, 1982)

Nico Fox begon in Hengelo met zijn eerste Studio Fox. Later kreeg de winkel ook filialen in Enschede, Zwolle, Arnhem, zoals op de sticker te zien. Daar kwamen nog filialen in Apeldoorn en Groningen bij. Alle vestigingen zijn na het millenium overgegaan naar Van Leest, die ze weer doorsluisde naar Free Record Shop. Het filiaal in Hengelo houdt er na 24 december 2012 mee op, zo is te lezen in een bericht in Tubantia, dat ook een korte geschiedenis van platenzaken aldaar geeft.
Het filiaal in Zwolle komt twee keer ter sprake in de rubriek Platenzaken van het blog jeugdsentimenten (waar kocht je je eerste plaatje?). Zwolle heeft momenteel nog twee filialen van Free Record Shop, maar die zitten op andere adressen. Hetzelfde geldt voor de Free Record Shop in Enschede.

Het filiaal in Arnhem van Free Record Shop is inmiddels verhuisd naar nummer 88 aan dezelfde passage waar Nico Fox begon.

TOEGEVOEGD 13 FEBRUARI 2016





Studio Fox
Hengelo Enschedesestraat 17 tel. 23293 
Enschede Langestraat 19 tel. 318219

Op achterzijde hoes, The Who, LP, Who's Next, Track Record 2480 102 (Verenigd Koninkrijk, 1971)

Alfons Roebroek stuurde me deze voorganger van de besproken sticker, toen de eerste uitbreiding vanuit Hengelo naar Enschede had plaatsgevonden, maar Zwolle en Arnhem nog niet ingepalmd waren. Er was bovendien nog geen sprake van een B.V. en bescheiden als Nico Fox was hield het hij nog bij een zilveren achtergrond. Met vier vestigingen verdiende hij ook wel goud vond hij zelf.  

TOEGEVOEGD 4 APRIL 2016

Studio Fox
Hengelo Enschedesestraat 17 tel. 23293
Enschede Langestraat 19 tel. 318219
Zwolle Spiegelstraat 22 tel. 10959

Op achterzijde hoes, Maria und Margot Hellwig, 2 LP, Das goldene Jodel Album mit Maria und Margot Hellwig - Golden Yodel Melodies, Telefunken TS 3162/1-2 (Duitsland, 1979)

Ook deze toevoeging is afkomstig van Alfons Roebroek, de missing link tussen de voorgaande twee stickers. Nico Fox breidde na Hengelo en Enschede uit met een filiaal in Zwolle.
 
TOEGEVOEGD 22 MAART 2023
 
 

Fox Studio B.V.
Apeldoorn - Arnhem
Enschede - Hengelo - Zwolle

Op achterzijde hoes, Robbie Robertson, LP, Robbie Robertson, Geffen Records 924 160-1 (UK, 1987)

De zaken gingen goed met Fox, getuige deze sticker. Er is inmiddels uitgebreid aar Apeldoorn en aan de naam is b.v. toegevoegd. Voor adressen en telefoonnummers is geen ruimte meer op de sticker.
Met dank aan Henk Batelaan voor het insturen van de sticker.

donderdag 15 november 2012

Platenzaakstickers #78



De Jong voor ...
Uw lievelingsplaten.
Ananasplein 11, tel. 61449
Jan Evertsenstraat 201, tel. 134419
Tuinstad Overtoomse Veld

Op voorkant hoes Q65, LP, Revolution, Decca QL 625 363 (Nederland, 1966)

De derde sticker van De Jong op dit blog, na de afzonderlijke stickers van de Jan Evertsenstraat en het Ananasplein. Deze is bovendien de missing link, want bevat de adressen van beide filialen op één sticker.
Het mysterie waar De Jong nu voor was, op de sticker van de Jan Evertsenstraat, is bij deze opgelost: voor uw lievelingsplaten dus! Afgaande op de platen waarop de verschillende stickers te vinden zijn, moet dit de eerste sticker zijn. Wel bijzonder dat Amsterdam Noord een cijfer minder in het telefoonnummer had, vergeleken met Amsterdam West. Een nadere specificatie van waar de winkels te vinden zijn is ook hier aanwezig al moet je wel in Amsterdam bekend zijn om te weten dat Tuinstad Overtoomse Veld twee afzonderlijke stadsdelen zijn.

zondag 11 november 2012

Platenzaakstickers #77



J.G. Bushoff N.V.
Olympiaplein 125, Tel. 72.66.79, Amsterdam-Z.
Uw adres voor Grammofoonplaten

Op achterzijde hoes Chris Montez, 7", No One Knew, CBS 1924 (Nederland, 1973)

Een inmiddels bekend soort sticker zonder poespas.
Over Bushoff aan het Olympiaplein is niets terug te vinden op het internet. Er is nog wel een Expert Bushoff op het Gelderlandplein in Buitenveldert, maar vinyl wordt daar niet meer verkocht.

TOEVOEGING 6 MAART 2015




Een gele variant afkomstig van de voorkant van de hoes van José Feliciano, 7", She's a Woman, RCA 74-16003 (Duitsland, 1969)

Deze toevoeging is ingestuurd door Bjorn Graafland

TOEVOEGING 30 JANUARI 2017

Op achterzijde hoes, Eartha Kitt, LP, Sentimental Eartha, Spark SRLP 105 (Verenigd Koninkrijk, 1970)

Ook deze groene variant is afkomstig van Bjorn Graafland van Concerto. 

 

TOEVOEGING 25 MEI 2021

 

Op hoes, The Hunters, 7", Russian Spy And I, RCA Victor 47-9656 (Nederland, 1966)

Ben benieuwd of de serie met de blauwe variant compleet is. 

Opvallend is dat deze oudste sticker van J.G. Bushoff N.V. (uit 1966) anders is dan de sticker uit 1967 (Platenzaaksticker 146). Daar staat nog Bushoff Philips Service op de sticker.

De eigenaar van de winkel was Johannes Gerardus Bushoff, zo is inmiddels op het internet te vinden. Geboren op 31 augustus 1914 in Amsterdam en van beroep installateur/elektricien. Ook hier hebben we dus te maken met een winkel in elektrische apparatuur, die er vinyl bij is gaan doen aangezien hij toch al platenspelers verkocht.

In de Oud-Amsterdammer van 15 oktober 2013 is een artikel gewijd aan de geschiedenis van de winkel. Johannes Bushoff begon in 1937 met de verkoop van zelfgemaakte lampen, wat uitgroeide tot een elektronicawinkel. Ze verkochten 'vooral apparaten met een stekker', en daar kwamen later ook vinyl en cd's bij. In 1997 verhuisde winkel naar het Gelderlandplein. Toen het winkelcentrum daar gerenoveerd werd maakte Gerard Bushoff, zoon van Johannes en inmiddels eigenaar van de winkel, de overstap naar de A.J. Ernstraat. Daar kun je nog steeds terecht, maar niet voor vinyl.


maandag 5 november 2012

Platenzaakstickers #76



De Discus
Minrebroederstraat 25
Utrecht - Tel. 31 50 70

Op achterzijde hoes Listen the birds/Hoor de vogels 1, 7", European Phono Club Amsterdam EPHT 7 (Nederland, jaar onbekend)

Alhoewel over dit singletje geen precies jaartal bekend is, schat ik het op begin jaren zeventig.
Platenzaak De Discus stamt uit de jaren dertig en zat voor ze naar de Minrebroederstraat verhuisden op Janskerkhof en Oudkerkhof, zo is te lezen op het overzicht van Utrechtse Platenzaken op het blog van Hans Dinkelberg. Daar zijn ook nog een rode sticker, een zegelsticker en wat platenzakken te bewonderen.

TOEVOEGING 1 FEBRUARI 2016


Op achterzijde hoes, Werner Haas, LP, Ravel: Klavierkonzert für die linke Hand, Philips 839 755 LY (Nederland, 1969)

Lang geen slechte schatting dat de bovenste sticker uit begin jaren zeventig dateert, aangezien dit de voorganger is. Het telefoonnummer is een cijfer minder dan de blauwe variant, verder zijn de stickers identiek op de kleur na. De goede kijker ziet bovendien dat de blauwe sticker onderaan een kartelrandje heeft, terwijl de zwarte voorganger rechts een kartelrand heeft. Waarschijnlijk bleek het toch praktischer om het labeltje met de verkoopgegevens onderaan de sticker te hangen over de volle breedte waardoor de kans op spontane afscheuring kleiner was.
 

dinsdag 30 oktober 2012

I.M. Joe South (1940-2012)




Op 5 september jl. overleed singer/songwriter Joe South. South beleefde zijn muzikale hoogtepunt eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Hij is vooral bekend als schrijver van nummers die anderen vertolkten. Zo heeft Deep Purple in 1968 haar eerste hit met het door South geschreven Hush. Drie jaar later scoort Lynn Anderson een hit met een opgewekte versie van zijn I Never Promised You A Rosegarden. South’s Walk A Mile In My Shoes was een van Elvis Prelsey’s favoriete nummers en het stond dan ook een tijdlang op zijn live-repertoire. In 1969 ontvangt South een Grammy voor zijn eigen hitsingle Games People Play. In 1971 trekt South zich echter uit de muziekwereld terug. Hij keert nog kortstondig terug, maar na 1976 wordt het angstvallig stil rond Joe South.

Joe South, geboren als Joseph Alfred Souter, is al sinds zijn tienerjaren actief in de muziekwereld. Hij wordt ontdekt door Bill Lowery, die hem de rest van zijn carrière zal begeleiden en tot het eind intermediair voor South met de buitenwereld zal zijn. Vanaf 1958 neemt South een aantal nummers op, waarvan alleen zijn allereerste single The Purple People Eater Meets The Witch Doctor een redelijk succes is. Vervolgens legt South zich toe op sessiewerk in Nashville. Maar al snel kruist Lowery weer zijn pad en trekt hem aan als producer en muzikant voor zijn net opgezette studio in Atlanta, Georgia. De Beatle-mania is inmiddels toegeslagen en die heeft ook zijn invloed op de liedjes die South schrijft. South blijkt een zesde zintuig te hebben als het gaat om het schrijven van hits. In de jaren dat hij verbonden is aan Lowery’s studio schudt hij er diverse uit zijn mouw. Absolute hoogtepunt is Down In The Boondocks, dat in 1965 een wereldwijde hit voor Billy Royal wordt.

Ook zijn talent als gitaarspeler wordt erkend en dat leidt er toe dat South korte tijd deel uitmaakt van het B-team van de Muscle Shoals Studio van Rick Hall. South is als sessiegitarist onder meer te horen op Bob Dylan’s Inside A Mobile With The Memphis Blues en iets prominenter op Aretha Franklin’s Chain Of Fools. De samenwerking met Dylan leidt er toe dat South het schrijven van liedjes meer als een vorm van zelfexpressie gaat zien.

Vanaf 1968 gaat hij, in aansluiting hierop, ook weer zelf opnemen. Op zijn eerste platen wordt hij begeleid door zijn Believers, met zijn broer Tommy op drums en diens echtgenote Barbara op toetsen. South’s nummers kenmerken zich door een perfecte combinatie van de psychedelische muziek die toen zijn hoogtijdagen vierde, en de prettig in het gehoor liggende popsong. Zo hebben de meeste nummers een aanstekelijke melodie, waarbij South’s herkenbare gitaargeluid de intro vormt. De hitgevoelige muziek wordt echter vaak gecombineerd met uiterst openlijke en niet echt vrolijke teksten. South steekt zijn gevoelens over de ware aard van het mensdom niet onder stoelen of banken. Zijn hit Games People Play is daar een duidelijk voorbeeld van: ‘Oh the games people play now, Every night and every day now, Never meaning what they say now, Never saying what they mean’. Ook over zijn visie op religies laat hij geen onduidelijkheid bestaan: ‘People walking up to you, Singing glory hallelulia, And they’re tryin to sock it to you, In the name of the Lord’.



In 1971, wanneer South’s carrière op zijn hoogtepunt is, slaat het noodlot toe. Zijn broer Tommy, net als South een notoir drugsgebruiker, pleegt zelfmoord. South trekt zich terug en doet er nog een schepje amfetaminen bovenop. Hij is enige tijd ontraceerbaar, blijkt op de Polynesische eilanden te zitten, zijn Grammy in de oceaan gegooid te hebben en zwerft rond in de lokale jungle.

Het tij lijkt te keren als hij in 1974 terugkeert naar Georgia, trouwt, een zoon krijgt en weer in de studio’s wordt gesignaleerd. In 1975 verschijnt het album Midnight Rainbows dat voor de helft uit covers bestaat. De plaat bevat zeker nog enkele hoogtepunten, maar is in vergelijking met zijn eerdere werk een stuk onevenwichtiger. Daarna wordt het steeds stiller rond South. Voor het geld hoeft hij geen platen meer te maken of nummers te schrijven. De royalties die binnenkomen maken dat hij zich daar niet meer druk over hoeft te maken. In 1988 krijgt Jan Donkers bij zijn afscheid van de VPRO-radio als cadeau een interview met Joe South. Alle contacten verlopen, zoals te verwachten, via Bill Lowery. Het interview, uitgezonden op de radio en na te lezen in Mijn Muziek van Jan Donkers, laat een apathische South horen, die eigenlijk nauwelijks kan begrijpen dat mensen zo onder de indruk zijn van zijn nummers. De hoeveelheden pillen die South in het verleden naar binnen heeft gewerkt, hebben hun uitwerking niet gemist. Wel blijkt hij weer in de studio aan het opnemen te zijn, maar meer dan vier nummers, gedraaid in Donkers programma, komen er niet naar buiten. Met enige regelmaat is sprake van dat er weer een plaat verschijnt, maar hij is er nog steeds niet. Op 13 september 2003 treedt South op tijdens  zijn opname in de Georgia Music Hall of Fame. Op de rerelease in 2009 van South’s LP’s So The Seeds Are Growing en A Look Inside op een cd, is nog een recente opname, Oprah Cried, te horen. Dat blijft vooralsnog het enige wapenfeit dat Joe South sinds 1975 officieel naar buiten heeft gebracht en na een optreden in 2009 bij het Memorial Concert voor Jerry Wexler verdwijnt South weer.

Wellicht is zijn overlijden reden om de nummers die er nog liggen eindelijk uit te brengen, maar de naam Joe South zal weinigen inmiddels nog iets zeggen en of het echt de moeite waard is, valt ook ernstig te betwijfelen. Dat doet er echter niets aan af, dat met het overlijden van Joe South een van de grootste songwriters is heengegaan. Wie meer over South’s carrière wil weten, kan er het best het artikel van Henk Dekker in Platenblad 81 uit 2000 op na slaan.

 


Verschenen in Platenblad, nr. 191, p. 5

donderdag 18 oktober 2012

Platenzaakstickers #75



Discograaf

Op voorzijde hoes Marie Laforêt, LP, Marie Laforêt, Festival MFV 3003 (Nederland,1967)

Een karige, maar niet minder mooie, sticker. Aanvankelijk had ik de sticker ook niet in de gaten omdat hij zo goed combineert met het label. Zoals het plaatje laat zien, is er in de G een vinyl plaat verwerkt. De naam verwijst eigenlijk naar iemand die de discografie van een artiest, band, genre of label uitzoekt en publiceert (vaak tevens een verzamelaar).
Maar waar was Discograaf gevestigd??? Het zou een leuke naam zijn voor een platenzaak in 's-Gravenhage of willekeurig welk graafschap. Hans Dinkelberg verwees naar een artikel over vinylverzamelaar Dandy Dave, waarin die de platenzaak Discograaf in Barendrecht noemt. Wellicht dat hij de sticker nog herkent. Wordt vervolgd!

dinsdag 16 oktober 2012

Platenzaakstickers #74



Zeeland Sound
(Gravenstraat 5)
Middelburg
(Tel. 16047)
Muziek voor iedereen

Op voorzijde hoes, Ian Dury & The Blockheads, 7", Reasons To Be Cheerful (Part Three), Stiff Records, BUY 50 (Nederland, 1979)

Er is niets te vinden over Platenzaak Zeeland Sound op het internet. Wat je tegenkomt aan platenzaken in de hoofdstad van Zeeland zijn Spin en De Waterput. Spin is zelfs nog in 2006 begonnen (en in 2010 gestopt) en ook het filiaal van het De Waterput uit Bergen op Zoom was bij mijn weten een nieuwe winkel. Zeeland Sound is er dus waarschijnlijk gewoon zelf mee gestopt en door niemand overgenomen.
Wel een originele sticker: een rood vinylen plaat met daarop de naam van de winkel.

Toevoeging 9 februari 2014
 
In het digitale Zeeuwse krantenarchief is nog het een en ander over Zeeland Sounds te vinden. In een advertentie in de Provinciale Zeeuwse Courant van 18 maart 1978 wordt de opening van de winkel aangekondigd op 23 maart.
 
 
 
Een advertentie in de PZC op de dag van opening kondigt de naamsverandering van 'Zeelands grootste drive-in discotheek MU 2000 (zou hier een verband zijn met de platenketen van sticker 52 en 58?) in Zeeland Sound aan. Schijnbaar is er een connectie met de winkel. Het logo op de sticker is hier terug te vinden boven de linkerhand van DJ Benny. Het tweede vermelde telefoonnummer stemt bovendien met het telefoonnummer van de winkel in andere advertenties. In latere advertenties bedankt Alice Verdonk de klanten voor geslaagde verkoop tijdens de braderie. Het lijkt er op dat Benny en Alice een stel zijn, waarbij Benny de buitendienst en Alice de binnendienst van Zeeland Sound vertegenwoordigd.
 
 
In 1979 wordt middels een advertentie een nieuw winkelmeisje gevraagd. Een jaar later kondigt Zeeland Sounds in de PZC van 1 oktober de opheffingsuitverkoop van de winkel aan. DJ Benny gaat vooralsnog vrolijk door getuige diverse aankondigingen van optredens. De winkel heeft dan iets meer dan anderhalf jaar bestaan.
 
 
 
 
 


donderdag 11 oktober 2012

Platenzaakstickers #73



Voor uw Grammofoonplaten
natuurlijk naar
Pantekoek
Van Aostastraat 28
tel. 31316
Heiloo

Op achterzijde hoes Creedence Clearwater Revival, LP, Green River, Liberty Records LBS 83273 (Nederland, 1969)

De firma Pantekoek is inmiddels niet meer en het pand staat op het moment van schrijven bij Funda te koop. Geen onaardig optrekje voor een platenzaak.



Wel een prachtige combinatie van onbekende namen. De naam Pantekoek komt vooral voor in Heiloo, Alkmaar en omgeving. Van Aosta, de straat waar de platenzaak was, verwijst naar de hoofdstad van de 'autonome Italiaanse regio Valle d'Aosta, zie Wikipedia. En daar woonde de Hertog van Aosta. Maar hoe die zijn naam aan een straat in Heiloo verbonden heeft gekregen, blijft mij een raadsel.

donderdag 4 oktober 2012

Platenzaakstickers #72



V&D
Discobar

Op achterzijde hoes Trini Lopez, 7", If I Had A Hammer, Reprise RR 27.038 (Nederland, 1963)

Het is inmiddels amper meer voor te stellen, maar er waren tijden dat een beetje V&D een vinylafdeling had, waar singles en LP's verkocht werden. Tot aan de jaren negentig had ook de V&D in de Kalverstaat in Amsterdam nog een muziekafdeling, waar ik destijds de singles die uit de top 40 verdwenen waren en die ik de moeite waard vond voor een schappelijk prijsje aanschafte.
De sticker is alweer van bijna 50 jaar geleden, toen gezelligheid troef was en een vinylafdeling bij V&D nog 'discobar' heette. Bier werd er nog net niet geschonken. De sticker werd nog een beetje opgeleukt door de d en de b door het toevoegen van een 'vlaggetje' om te vormen tot muzieknoten.
V&D was trouwens sowieso actief op vinylgebied. Zo had de firma Vroom en Dreesman een eigen platenlabel, Discofoon. Daarnaast gaf de firma het blaadje Platen Nieuws uit, met daarin het laatste nieuws over te verschijnen plaatjes. Van een zakelijke geest was ook toen al sprake: voor klanten was het gratis, kocht je geen vinyl dan moest er fl. 0,20 voor worden neergeteld.



Op de blog van Verzameloord zijn nog afbeeldingen van verpakkingen van Discobar te bekijken.


TOEGEVOEGD 13 JANUARI 2014
 

Deze lichtgroene variant zit op de achterkant van de hoes van Gilbert Bécaud, LP, Gilbert Bécaud '66, His Master's Voice SXLPH 1015 (Nederland, 1966)


donderdag 27 september 2012

Disque de surprise #3 De orgels van weleer



Nicoletta: Les orgues d'antan

In mei 1967 verscheen de single A whiter shade of pale van Procol Harum. Op 17 juni stond hij in Nederland op nummer 1 in de top 40.
In datzelfde jaar nam de Franse zangeres Nicoletta haar eigen versie van het nummer op: Les orgues d'antan. Niet bepaald een Frans zuchtmeisje, Nicoletta. Ze begint nog enigszins zacht in vibrato, maar al snel verheft ze haar stem en schreeuwt de tekst de wereld in.



In het Nederlands betekent Les orgues d'antan zoveel als De orgels van weleer. Bij mij persoonlijk roept de titel direct herinneringen op aan de Decap orgels in de grensstreek in het zuiden, waar op zondag hele families naar het orgel trokken om er te dansen en een pintje te pakken.
De Franse tekstschrijver Georges Aber, die er ongeveer zijn beroep van maakte om engelstalige hits naar het Frans te vertalen, geeft er echter een heel andere invulling aan. Ook anders dan die van Procol Harum, waarover men nog steeds over de precieze betekenis van de tekst discussieert, getuige de Wikipediapagina van het nummer. Wel lijkt men het er over eens te zijn dat het om een dronken verleiding handelt (zowel tekstueel als muzikaal staat het dus garant een succesvol schuifelnummer!). In de versie van Aber is absoluut geen sprake van dronkenschap of enige sexuele beeldspraak. Een eenzame man hoort een orgel spelen en moet denken aan vroeger tijden, toen hij nog gelukkig getrouwd was en het orgel ook al speelde.
Op de b-kant staat een instumentale versie van het nummer, gevolgd door de Aria van Bach waar de muziek wel erg veel weg van heeft, al werd dit aanvankelijk heftig ontkend door de schrijvers.

Nicoletta begon haar muzikale carrière in de jaren zestig als dj in de Parijse wijk Saint-Germain-des-Prés en nam in 1966 haar eerste single op. Een vooruitstrevende dame, die in 1967 een anti-playback-actie voor televisie-optredens organiseerde en in mei 1968 optrad voor de stakende fabrieksarbeiders. Ze is nog steeds actief getuige haar website .

zondag 23 september 2012

Platenzaakstickers #71



Slemmer
Voorschoten
Voorstraat 25
Tel. 01717 - 2616

Nu eens niet op een hoes van een LP of single. Deze vond ik tussen de tweedehands LP's in een bak op de vrijdagse boekenmarkt op het Spui in Amsterdam.
De afbeelding op de sticker laat niets te raden over, hier gaat het om vinyl! Slemmer bestaat niet meer. De zaak werd in 1972 overgenomen door de familie De Ru, die de zaak nog steeds bestierd aan de Voorstraat nummer 25. Vinyl verkopen ze niet meer, wel witgoed, bruingoed en klein huishoudelijke apparatuur, zo is op de website te lezen.

Zo ziet de winkel er tegenwoordig uit:

woensdag 19 september 2012

Disque de surprise #2 Si j'avais un marteau

Al een tijdje liep ik met het idee om een vervolg te geven aan mijn vorig jaar geposte blog Disque de surprise: Remember Frank Alamo. Omdat ik inmiddels ook Franse versies van Engelse en Amerikaanse hits aan het verzamelen was, leek dit een voor de hand liggend thema voor een vervolg op het blog over Frank Alamo's versie van Denis. Hier is nummer 2.



Claude François is vooral bekend geworden als schrijver van Comme d'habitude, het origineel van My Way, dat Frank Sinatra's lijflied werd en waar later ook Sid Vicious een geheel eigen invulling aan gaf. Voor François eigen nummers ging schrijven, bekwaamde hij zich, zoals veel Franse artiesten, in het vertolken van engelstalige hits. Op zijn vierde single uit 1963 staan maar liefst vier van dergelijke versies, maar het meest bekende origineel is zonder twijfel If I had a hammer, dat Trini Lopez naar de eerste plaats in de Nederlandse en Vlaamse hitlijsten zong. De eerste versie is uit 1949 van The Weavers met in de gelederen Pete Seeger. Hij schreef het nummer samen met Lee Hays, onder de titel The Hammer Song. Strekking van het nummer was dat met één hamer een heel gezin te onderhouden zou zijn.



Naast een franstalige versie van The Hammer Song, staan op het ep'tje ook een franse versie van de King-Coffin compositie I want to stay here (Je veux rester seul avec toi). Kant twee opent met het door Billy Furry opgenomen In Summer. François situeert dit zomernummer in de winter met als titel En rêvant à Noël. Voor het laatste nummer bijft hij dichter bij het origineel, alleen verschuift het vrouwelijke naar het mannelijke perspectief: My Boyfriend's back van The Angels wordt Ma petite amie est de retour.

maandag 17 september 2012

Platenzaakstickers #70



Musicshop De Jong
Ananasplein 11
Amsterdam-Noord
Tel. 310076

Op achterzijde hoes André Hazes, LP, Alleen met jou, EMI 068 12 7308 1 (Nederland, 1985)

Na sticker #18 en sticker #49 de derde sticker van De Jong en de tweede van het filiaal in Amsterdam Noord. Boden de vorige stickers nog een helpende hand waar de zaak te vinden was, in 1985 wist iedereen in Amsterdam Noord kennelijk de weg naar Musicshop De Jong. Beide stickers van het filiaal in Amsterdam Noord zijn afkomstig van platen die ik ooit op Koninginnedag gevonden heb aan het eind van de middag toen de handelaar het schijnbaar welletjes vond en zijn onverkochte handelswaar op het trottoir achterliet.

maandag 10 september 2012

Platenzaakstickers #69



Tune
Platenspeciaalzaak
Promenade 52
Uden
Tel. 04132-65186

Op achterzijde Various Artists, LP, Jesus Christ Superstar - The Original Motion Picture Sound Track Album, MCA Records 300 754-420 (Duitsland, 1973)

Bij muziek en Uden denk ik allereerst aan De Pul. Niet dat ik er ooit geweest ben, maar De Pul kwam in de jaren 70 en 80 regelmatig voor in de concertagenda in OOR. En als er een poppodium is, dan moet er ook wel een platenzaak zijn! Over Tune is op internet niets terug te vinden. Wel blijkt er nog een andere platenzaak in Uden geweest te zijn: Sure Shot. Die moet vast ook een sticker hebben gehad.

maandag 3 september 2012

Platenzaakstickers #68



Capi-Lux
Foto - Film - Fono

Op achterzijde hoes Shocking Blue, 7", Shocking You, Pink Elephant PE 22.050-G (Nederland, 1971)

Capi-Lux was een keten die voornamelijk fotografie- en filmapparatuur verkocht, maar ook een afdeling vinyl had, singles en LP's. De winkel is eind jaren vijftig begonnen met een filiaal op luchthaven Schiphol en tegenwoordig nog steeds actief op onze nationale luchthaven, maar ook in het buitenland. Zo is te lezen op de website van Capi, zoals de winkels tegenwoordig heten. Begin jaren tachtig had Capi-Lux onder andere vestigingen in Amsterdam in de Kalverstraat en in Buitenveldert op het Gelderlandplein. Maar gezien de niet nader gespecificeerde vestigingsplaatsen op de sticker, heeft de keten vast en zeker ook in andere steden vestigingen gehad.

TOEVOEGING 6 MAART 2024


Op voorzijde hoes, Gordon Lightfoot, LP, Sundown, Reprise Records REP 44 258 (Duitsland, 1974)

Een prijssticker waarop duidelijk gemaakt wordt dat je hier toch echt met een koopje te maken hebt, dat je niet aan je voorbij kunt laten gaan. Een voordeel van maar liefst fl. 5,05. De adviesprijs is bovendien in een net iets kleiner font dan de Capi-Lux prijs.

zondag 26 augustus 2012

Platenzaakstickers #67



Pierre Aspar
Disques laser - Cassettes
29, rue Ste. Catherine
Bergerac
Tél. 53.57.02.06

Op achterzijde hoes Bob Dylan, 7", The Usual, CBS 651148 7 (Nederland, 1987)

Om nog een beetje het vakantiegevoel vast te houden een sticker uit de Dordogne. In het jaar van verschijnen moet ik er in de buurt geweest zijn, maar of het de zaak van Pierre Aspar was die ik bezocht heb, weet ik niet meer.
In een ver verleden zag het er zo uit, maar ik vermoed dat Pierre Aspar toen nog niet geboren was.

donderdag 12 juli 2012

Shocking Blue liedjes top 5

Voor Platenblad nr. 189 vroeg redacteur René van Kaam de lezers om een top 5 van liedjes van Shocking Blue in te sturen. Dit was mijn inzending.



1. Send Me A Postcard
2. Harley Davidson
3. Long And Lonesome Road
4. Pickin’ Tomatoes
5. Shocking You

Het is geen makkelijke opgave om de vijf beste liedjes van Shocking Blue te selecteren. Maar al snel blijkt dat ik me kan beperken tot een bepaalde periode uit de toch niet al te lange bestaansgeschiedenis van deze Haagse band. De beste nummers maakte de groep in haar tweede line-up: Mariska Veres op zang, Robbie van Leeuwen op gitaar, Klaasje van der Wal op bas en Cor van Beek op drums. Toen Klaasje van der Wal in 1971 werd vervangen door ex-motion Henk Smitskamp werd niet alleen het imago van de band maar ook de muziek wat gladder. Als in 1973 Robbie van Leeuwen ook de band verlaat, is ook het typische Shocking Bluegeluid aan de composities verdwenen en wordt het geluid nog meer middle of the road. Vervolgens is er een duidelijk verschil tussen de langspeelplaten en de singles. De singles zijn over het algemeen de meer catchy nummers, terwijl de LP’s rustigere nummers bevatten. Uitzondering daarop is de eerste LP At Home die meer in het verlengde ligt van de eerste singles van de groep. Op latere persingen van de LP’s werd vaak een recente single toegevoegd. Zo stond Venus oorspronkelijk niet op de eerste LP en was Never Marry A Railroad Man oorspronkelijk niet op Scorpio’s Dance te vinden.
Na beluistering van singles en platen, kom ik al snel tot de conclusie dat ik een duidelijke voorkeur heb voor de eerste singles. Geen wonder dus dat A- en B-kant van de eerste single op de eerste en tweede plaats terecht komen. Ook nummer drie past in dit rijtje: uptempo, heerlijk in het gehoor liggende nummers met een ruw randje en alle drie met een orgelbijdrage die perfect in het nummer past. Op nummer 4 de B-kant van Hello Darkness. Pickin’ Tomatoes bevat alles wat een zomernummer nodig heeft. Al worden er tegenwoordig heel het jaar door tomaten geplukt, in vroegere jaren was dat toch vooral een baantje voor de zomervakantie. Ook hier weer zo’n typische Robbie van Leeuwen dubbele gitaarpartij, akoestisch solerend over een lekker stevig elektrische basispartij. Op vijf Shocking You, een nummer uit de tijd dat er voor de live-optredens een extra gitarist bij de groep kwam, Leo van de Ketterij, om de dubbele gitaarpartijen ook op het podium te kunnen verwezenlijken. Wat dit nummer extra bijzonder maakt en waarom het in mijn top 5 staat is de mondharmonica die door het hele nummer te horen is. Het is echter ook een van de weinige nummers waarop Mariska Veres zich af en toe laat gaan en een wat ruigere stem met rafelrandjes laat horen. Tot slot kan hier natuurlijk niet voorbij worden gegaan aan de aantrekkingskracht die Mariska Veres zeker in haar begintijd bij Shocking Blue op bijna alle jongens (en mannen) had en heeft. Dat was dan ook een van de redenen dat ze bij de band werd gehaald. Op de fotohoesjes van de singles werd daar vrolijk op ingespeeld. Daarom mag in dit stukje vermelding van het mooiste fotohoesje dan ook niet ontbreken. Die prijs gaat naar de singlehoes van Mighty Joe, met de beruchte leren veter. Voor de dames was er de hoes van de LP Scorpio’s Dance. Om ongelukken te voorkomen is Klaasje van der Wal grotendeels achter een cactus geparkeerd.

zondag 24 juni 2012

Michael Chapman - Rainmaker



Michael Chapman – Rainmaker
Light In The Attic LITA 079

In 1969 verscheen de eerste LP van Michael Chapman op het net opgerichte Harvest label. Met zijn tweede LP Fully Qualified Survivor, die vorig jaar door Light In The Attic werd uitgebracht, zou hij vooral op het Europese vasteland meer bekendheid krijgen. Echt doorgebroken naar een groter publiek is Chapman nooit. Daarvoor is de publieke belangstelling voor folk- en new agemuziek simpelweg te klein. Het heeft Chapman er echter niet van weerhouden een inmiddels indrukwekkend oeuvre op te bouwen. Hij treedt nog steeds op en Light In The Attic bracht begin dit jaar een herpersing van zijn eerste LP op vinyl (en cd) uit. De plaat was net als al het oudere werk van Chapman moeilijk op vinyl te krijgen omdat er zelden herpersingen van zijn verschenen. Daar brengt Light In The Attic langzaam aan verandering in.
Chapman begon in de jaren zestig aangestoken door Amerikaanse jazz in het Verenigd Koninkrijk met solo-optredens in clubs door het hele land. Hij was een begenadigd gitarist, van alle markten thuis. Hij bouwt op basis van zijn optredens al snel een reputatie op, die er onder andere voor zorgt dat hij gevraagd wordt in te vallen voor de gitarist van Johnny Kidd and the Pirates als die met zijn vingers tussen de autodeur is gekomen. Op een van zijn solo-optredens wordt hij ontdekt door een scout van Tuesday productions. Chapman tekent een contract en krijgt als producer Gus Dudgeon toegewezen. Dudgeon geniet dan vooral bekendheid als engineer bij opnames van John Mayal and the Bluesbreakers en wil zich meer op produceren toe gaan leggen. Chapman wordt aanvankelijk binnengehaald als instrumentalist, maar voor de plaatopnames beginnen, is hij ook begonnen met het schrijven van teksten.
Binnen enkele dagen worden alle nummers voor de LP op een na voor het luttele bedrag van 125 pond opgenomen. Op een aantal nummers speelt Chapman alleen, op een deel wordt hij begeleid door bassist Rick Kemp en drummer Berry Morgan. Kemp zal daarna bijna op elke plaat van Chapman van de partij zijn. Niet lang na de sessies schrijft Chapman het nummer It didn’t work out. Als Dudgeon het hoort, is hij direct overtuigd van de hitpotentie van het nummer en wordt studiotijd geboekt. Dudgeon roept de hulp in van de hem bekende muzikanten Aynsley Dunbar op drums, bassist Alex Dmochowski, gitarist ‘Clem’ Clempson en organist Norman Haines. Het nummer wordt de opener van Rainmaker en de bijbehorende single. Later zal Chapman het in een geliktere versie opnemen voor de LP Savage Amusement. Hier is het nog lekker voorzien van ruwe randjes. Het nummer is een buitenbeentje op de plaat, de vaart zit er lekker in en de Hammond B-3 van Haines is prominent aanwezig. De kenmerkende melancholieke, enigszins zeurderige, dreinerige stem van Chapman past perfect bij de tekst die het einde van zijn huwelijk beschrijft. ‘It’s about my ex-wife and trains’. Een geslaagde opener om daarna wat gas terug te nemen met de instrumental Rainmaker die Chapman alleen voor zijn rekening neemt. De folkrock van het openingsnummer zal pas op de tweede plaat weer aan bod komen, de rest van de plaat is ingetogener en voor het merendeel akoestisch, slechts op twee nummers neemt hij de elektrische gitaar ter hand. De nummers kenmerken zich door jazz-, blues- en folkinvloeden, maar hebben een eigen Chapman signatuur door zijn typische gitaarspel. Geen enkel nummer is rechttoe rechtaan, er zit altijd wel een verrassende wending of tempowisseling in. Hij laat horen van alle markten thuis te zijn. Zo klinken in Thank you p.k. 1944 en Not so much a garden – more like a maze indiase invloeden in zijn gitaarspel en speelt hij op Small stones akoestische slide gitaar. Op No song to sing wordt hij op bas begeleid door Danny Thompson van Pentangle. Het afsluitende nummer Goodbye to Monday night sluit de plaat af zoals hij begonnen is, met een bandnummer, waarop Chapman ook elektrisch versterkt speelt. Op deze eerste LP is het typische geluid van Chapman al direct herkenbaar en zijn ook de stijlen die op zijn latere werk op zullen duiken terug te vinden.
Light In The Attic heeft inmiddels een reputatie opgebouwd als het gaat om prachtig uitgegeven heruitgaven en nieuw werk. Daar past deze eersteling van Michael Chapman probleemloos tussen. De vinylversie is in oorspronkelijke uitklaphoes met origineel art work en toegevoegde informatie op een dubbelgevouwen inlay. De totstandkoming van de plaat komt uitgebreid aan bod en Chapman licht zelf alle nummers toe. Je wordt aanvankelijk wel op het verkeerde been gezet als je leest dat het om een expanded edition gaat en een titel genoemd wordt die niet op de hoes of het label is terug te vinden. Maar dat blijkt te slaan op de gelijktijdig uitgebrachte cd-versie waarop vijf extra nummers staan. Nu maar wachten op een heruitgave op vinyl van de andere twee platen die Chapman bij Harvest uitbracht, Window en Wrecked Again.

Verschenen in Platenblad, nr. 188, p. 35

donderdag 21 juni 2012

Platenzaakstickers #66



Simonis geeft de toon aan!
Beijerlandselaan 29 - Tel. 71160
Dorpsweg 32 - Tel. 76493
Rotterdam

Op achterzijde hoes (companysleeve) Godert van Colmjon en Jan Lemaire, 7", Zuiderzee-ballade, Philips 318 355 PF (Nederland, 1960)

De tweede sticker van Simonis, na platenzaaksticker #35. Deze is ouder en uit de tijd dat er kennelijk dus nog een filiaal aan de Dorpsweg was in Rotterdam-Zuid. Simonis gaf niet alleen de toon aan wat betreft vinyl, maar verkocht ook tweedehands muziekinstrumenten, zoals is te lezen op de homepage van de beatgroep Late Night Set, die in de eerste helft van de jaren zestig actief waren in Rotterdam en omstreken en bij Simonis een tweedehands gitaar op de kop hadden getikt.

TOEGEVOEGD 17 JANUARI 2017


De plaat die ik zocht ... heb ik bij SIMONIS gekocht
Rotterdam
Dorpsweg 32 Tel. 276493
Nieuwe Binnenweg 54 Tel. 251750
Frits Ruysstraat 63 Tel. 141152
Brielle
Voorstraat 44 Tel. 2760

Op achterzijde hoes, Tee-Set, LP, Emotion, Delta DL 512 (Nederland, 1966)

De opvolger van de eerstgeposte sticker van Simonis, gezien het aantal filialen. Het filiaal aan de Beijerlandselaan wordt niet meer genoemd, maar bestaat in 1974 nog wel, getuige sticker 35. Wellicht ging die zelfstandig verder onder de hoede van een van de kinderen Simonis, terwijl vader vrolijk doorbouwde. Zo kwamen er twee andere filialen in Rotterdam en een in Brielle bij.
Simonis was van de reclameteksten. Was de eerste nog simpelweg 'Simonis geeft de toon aan', met de toename van het aantal filialen werd ook de tekst langer en zelfs van een rijm voorzien.
Een van de filialen die Simonis overnam, op de Nieuwe Binnenweg 54, was oorspronkelijk de platenzaak van de vader van het vijfde lid van de Outsiders, Tom Krabbendam. Die begon aan de Ferdinand Bol in Amsterdam, waar de zaak naar Record Rendez Vous over ging. Ook de vestiging in Rotterdam was kennelijk geen lang leven beschoren en kwam eind jaren zestig in handen van Simonis. Zo vader, zo zoon! Ook Tom hield het niet lang vol bij de Outsiders.

Met dank aan Stan Rijven die de sticker leverde.

TOEGEVOEGD 21 FEBRUARI 2017

Op hoes, ZZ en de Maskers, 7", Sloppin' in Las Vegas, Artone DR 25.220 (Nederland, 1964)

Deze complete sticker (inclusief afscheurdeel) is afkomstig van Robert Haagsma en laat mooi zien welke informatie de winkeleigenaar voor zichzelf hield bij verkoop van de single of langspeler.

TOEVOEGING 10 JANUARI 2018



Deze inzending van Tijs Tummers is vrijwel identiek aan de eerste sticker van Simonis, zij het dat er hier een filiaal aan de Fazantstraat 19 is toegevoegd. Vanzelfsprekend met een eigen telefoonnummer. Gezien de vele adresvariaties op de stickers kocht en verkocht Simonis met enige regelmaat filialen.

dinsdag 12 juni 2012

Platenzaakstickers #65



Radio Krenning
Appelstraat 145
(Den Haag)
Tel. 684710

Op voorzijde hoes Corry Brokken, 7", La Mamma (Zij kwamen overal vandaan), Philips JF 327 642 (Favorietenexpres) (Nederland, 1964)

Weer een van die ouderwetse zaakjes waar de combinatie audioapparatuur en geluidsdragers aan de man en vrouw werd gebracht. Later is Krenning ook in beeld gaan handelen en veranderde de naam in Krenning Beeld & Geluid. Informatie op internet geeft aan dat de winkel ooit is verhuisd naar nummer 143 in dezelfde Appelstraat, al is het ook mogelijk dat Krenning is uitgebreid en twee aanpalende panden bezette.



Inmiddels is Krenning Beeld & Geluid overgenomen door een grotere concurent: Praalder. Naast nummer 143 en 145 is die ook gevestigde op nummer 133.
In de sponsorcorner op de website van de Haagse Tennisvereniging Hanenburg is nog een leuk stukje over Krenning te vinden met daarbij een foto van Ines en Remco Krenning eigenaren van Krenning CD-shop aan het Haagse De Savornin Lohmanplein 38. Ooit begonnen als filiaal van de Appelstraat is het nu het enige wat nog rest van Krenning.

donderdag 7 juni 2012

Platenzaakstickers #64



Muziekhandel Bergmann
Arnhem
Tel. 23014

Op label Joe South, 7", Games People Play, Capitol F 2248 (Nederland, 1969)

Muziekhandel Bergmann viert over 2 jaar haar 100-jarig bestaan. De winkel werd opgericht in 1914 zo staat te lezen op de website. Sinds 1914 is het een van de toonaangevende winkels op het gebied van klassieke muziek zo is daar te lezen. In de jaren zestig was er echter ook popmuziek te koop, getuige de sticker op deze single van Joe South. De winkel is momenteel gevestigd aan de Koningstraat 19, gezien de historische gevel verbaast het me niks als ze daar ook in 1914 al zat.


Zoals de website vemeldt, is er bij Bergmann nog steeds vinyl te verkrijgen, al is het niet standaardop voorraad. Bestellen is echter altijd mogelijk. De winkel heeft ook een logo, dat jammer genoeg niet op de sticker is terug te vinden.

 
 
p.s. Dat honderdjarig jubileum heeft Muziekhandel Bergmann helaas niet gehaald, zoals hieronder bij de reacties al opgemerkt, werd Bergmann op 7 mei 2013 failliet verklaard. In VPRO gids #23 van 8 t/m 14 juni stond op p. 72 een stuk van Merel van Ommen over de winkel: Requiem voor Bergmann.