woensdag 29 januari 2014

Platenzaakstickers #135


Wagenvoort
(Lange Delft 8)
Middelburg

Op achterzijde hoes, Berliner Philharmoniker, Herbert von Karajan, LP, Antonín Dvořák: Aus der Neuen Welt / From The New World, Symphonie Nr.9 (5) Op. 95, Deutsche Grammophon 138 922 (Duitsland, 1964?)

Een inzending van Fons Moers deze prachtige sticker, die in tegenstelling tot 134 en 33 wel degelijk van een platenzaak moet zijn, tenzij de heer of mevrouw Wagenvoort een soort van ex-vinylus heeft laten ontwerpen voor de eigen collectie.
Op een blog over jazzmuziek is een melding van Wagenvoort te vinden, alwaar de schrijver zijn eerste jazz lp's kocht. We hebben hier dus weer eens met een onvervalste platenzaak te maken, maar dat maakt de sticker eigenlijk al direct duidelijk (vinyl met daar doorheen een notenbalk waarop de naam van de winkel golvend is weergegeven). De schrijver meent zich te herinneren dat Wagenvoort op de hoek van de Lange Delft en de Grote Markt was gesitueerd.
Na sticker 74 van Zeeland Sound, de tweede sticker uit Middelburg.

 
Toevoeging 9 februari 2014
 
 
Op advies van Peter Sijnke eens een kijkje in de digitale krantendatabank van Zeeland gekeken en dat levert wel het een en ander aan mooie oude advertenties van Wagenvoort op. Het blijkt dat de firma Wagenvoort niet alleen vinyl in de collectie heeft, maar ook instrumenten en dan met name accordions. In het Noord-Bevelands Nieuws- en advertentieblad van 4 juli 1953 adverteert Wagenvoort voor zo wat alle soorten instrumenten, en natuurlijk ook voor de 'gramofoonplaten'.
 
 
Wagenvoort is zelfs de eerste in Zeeland die 'stereogramofoonplaten' in het assortiment heeft, zo is te lezen in deze advertentie uit het Noord-Bevelands Nieuws- en advertentieblad van 18 oktober 1958.
 
 
Dat ze daadwerkelijke alle genres verkopen blijkt uit de opsomming in het Noord-Bevelands Nieuws- en advertentieblad van 24 juli 1965. Van klassiek tot geestelijk, alles is er te vinden.
 
 
 
En ook deze mooie uit de Provinciale Zeeuwse Courant van 9 september 1961 is de moeite waard.
 




maandag 27 januari 2014

Platenzaakstickers #134


N.V. van Geel
Boxtel

Op label, The Supremes, 7", Love Is Here And Now You're Gone, Tamla Motown GO 25.505 (Nederland, 1967)

Deze single kocht ik afgelopen zaterdag bij City Records aan de Geldersekade in Amsterdam. De winkel heeft zelf een prachtig logo waarvan het de moeite waard zou zijn om het tot sticker te promoveren.


Maar het gaat hier natuurlijk om Van Geel in Boxtel! Een toepasselijke sticker in de kleur van de naam van het bedrijf. Bij mijn zoektocht op internet kwam ik al snel uit bij een blogachtige site van Bert Bossink: Tijd voor teenagers, hoogstwaarschijnlijk vernoemd naar het gelijknamige VARA-radioprogramma uit de jaren zestig. Contact met de heer Bossink leverde onderstaand verhaal op over Van Geel.

Hij heeft van 1967 tot december 2004 bij Van Geel gewerkt. In dat laatste jaar verkocht Jack van Geel het bedrijf aan Legrand, een internationaal bedrijf gespecialiseerd in electrotechnische en digitale infrastructuren voor gebouwen. Van Geel begon in de jaren veertig van de vorige eeuw met het vervaardigen van metalen lampenkappen en breidde dit langzaam uit. Blijkbaar zijn er aan het assortiment op een gegeven moment ook singles en langspeelplaten toegevoegd.
Bossink is een lokale muziekhistoricus die sinds 1961 grammofoonplaten verzamelt en een aantal 'boekwerkjes' op zijn naam heeft staan, waaronder 'Het Liverpool van Nederland', over de opkomst en geschiedenis van beatmuziek in Nederland. Bert beschrijft in zijn reactie 'de geschiedenis van platenzaken in Boxtel'. Hij kocht in 1961 zijn eerste platen bij de Fa. Van den Broek in de Clarissenstraat 3. Dat bleef hij doen tot de zaak in 1989 ophield te bestaan, omdat een van de twee broers van wie de zaak was overleed.
In de periode 1961-1963 was er nog een platenzaak in de Breukelsestraat, Graste. Die mocht echter geen officiële platenlabels verkopen en verkocht onder meer platen met covers op het Duitse Tempo label. Een van de oprichters van die winkel heeft daarna ook nog bij Van Geel gewerkt. Aan diezelfde Breukelseweg had je ook nog Beks en Breugel, een concurrent van Van den Broek. Bij het overlijden van Breugel in de jaren tachtig hield ook deze zaak op te bestaan.
Bossink heeft niet alleen een fantastisch geheugen, hij heeft ook een soort archief met bijvoorbeeld blaadjes die de verschillende winkels uitgaven om hun klanten te verleiden. Hieronder twee voorbeelden van de blaadjes van Van den Broek. Ik vraag me af of dit een soort algemene uitgaven waren waarop de naam van de betreffende winkel kwam te staan of dat Van den Broek ze persoonlijk maakte.

 

Tot besluit nog een filmpje dat op YouTube te vinden is, getiteld Thuis bij Bert Bossink. Het interieur zal menig platenverzamelaar bekend voorkomen.




TOEGEVOEGD 29 JANUARI 2014
 

Naar aanleiding van een reactie van Bert Bossink moet ik een correctie aanbrengen in het bestaande verhaal.  Van Geel blijkt helegaar geen platenwinkel geweest te zijn en ook nooit platen verkocht te hebben. Wel herkende Bossink direct de sticker: 'Het is een sticker van Metaalfabriek Van Geel uit omstreeks 1966'. Nou daar ga je dan met je platenstickerblog. Bossink suggereert dat een werkne(e)m(st)er van Van Geel de stickers wellicht gebruikte om haar eigen collectie te kenmerken. Tenzij zij zelf Van Geel heette, lijkt me dat niet zo'n best idee. Bovendien kan gesteld worden dat hier sprake is van bedrijfsdiefstal. Alleen in plaats van pennen, potloden, linealen of ander eigendom van de werkgever, nam betreffende persoon in loondienst bij Van Geel stickers mee naar huis. Maakt dit van mij een medeplichtige??? Feit is in ieder geval dat ik meerder stickers van Van Geel op singles zag zitten bij City Records. De pleger van deze bedrijfsdiefstal heeft zijn of haar collectie, inclusief gestolen waar, dus nog niet zo lang geleden van de hand gedaan. De eigenaar van City Records kan hier mogelijk helderheid verschaffen, of valt dat tegenwoordig ook onder een beroepsgeheim?
Daarnaast gaf Bert ook opheldering over de afgebeelde blaadjes. Die werden centraal vervaardigd en de aangesloten winkels kregen exemplaren toegestuurd met hun naam er op gedrukt. Later werden ze neutraal gemaakt en kon de winkel via een stempel kenbaar maken waar ze meegenomen waren. Bossink stroopte bij bezoek aan familie elders in het land altijd de platenzaken af op zoek naar blaadjes en ander reclamemateriaal, dat nu allemaal in zijn schuur is opgeslagen.
Ook meldde hij me dat er nog twee platenzaken in Boxtel zijn geweest. In de jaren zeventig en tachtig was daar Platenzaak Boontje in de Molenstraat en tot 2002 zat er ook nog een platenzaak in de Stationsstraat. Benieuwd of ik daar ooit nog een sticker van tegen kom.
 

vrijdag 24 januari 2014

Platenzaakstickers #133


Radio Becker
Slotlaan 161
Tel. 7744
Zeist

Op achterzijde hoes, Line Renaud, 7", Jalousie, Pathé EG 214 (Frankrijk, 1956)

Een inzending van Hans Dinkelberg, deze tweede winkel, na Van Wijnen (sticker 90), in Zeist waar je terecht kon voor vinyl, pakweg 50 jaar geleden. Op het eerste gezicht een van de vele winkels die audioapparatuur verkoopt en een rek met platen heeft staan om op de verkochte pick-ups af te spelen. Radio Becker blijkt echter ook zend- en radioapparatuur voor schepen te bouwen en repareren, zo is te lezen op het blog 'Mijn eigen koers' van Johan Reinard Bruin over zijn maritieme carrière. Hij blijkt een korte periode (zomer-winter 1969) als technisch administrateur gewerkt te hebben. Maar de lokroep van de vaart was luider dan die van de technische administratie.
Getuige een post van Charles Hunfeld op het blog van Platenzaken in Utrecht en omgeving van 28 januari 2011 zat Radio Becker ook in de jaren zeventig nog aan de Slotlaan en waren er nóg meer adressen in Zeist waar je vinyl kon krijgen.
En voor degenen die denken wat komt die naam Line Renaud me bekend voor: madame was en is ook actrice, onder meer in Bienvenue Chez les Ch'tis. Pour eux qui veulent savoir plus: la page Wikipedia sur Line Renaud.



dinsdag 21 januari 2014

Platenzaakstickers #132



Elpee
(Oosterstraat 24-1)
Groningen

Op folie voorzijde hoes, Stephen Malkmus & The Jicks, LP, "Wig Out at Jagbags", Domino WIGLP 327 (EU, 2014)

Een sticker met geschiedenis op een gloednieuwe plaat. Elpee Groningen aan de Oosterstraat is een begrip in de stad Groningen en omgeving voor muziekliefhebbers met een alternatieve muzieksmaak. Het betreft hier geen platenzaaksticker in de originele zin van het woord maar een sticker om extra informatie over de plaat te vermelden. In dit geval was het wellicht beter die niet te weten, want ja, als je kunt kiezen, gaat niemand natuurlijk voor dit exemplaar en wil iedereen de extra single er bij. Maar aangezien die inmiddels niet meer voor handen was, moest ik me tevreden stellen met deze uitgeklede versie (voor de geïnteresseerden, het singletje is aan een kant afspeelbaar en bevat één extra nummer).

Elpee was een keten van platenzaken, verspreid over heel Nederland. Het logo met de vinylplaat achter de naam, stamt nog uit de begintijd. De winkelketen werd opgestart in de jaren zeventig (de schrijfwijze is daar een onbetwistbaar bewijs van) vanuit 's-Hertogenbosch en verspreidde zich langzaam over het land. Elke redelijke stad had op een gegeven moment wel een Elpee-filiaal. Wellicht was Groningen het meest noordelijke filiaal. Het verhaal gaat dat de eigenaar van de keten op een gegeven moment met de gehele kas vertrok, met de noorderzon in de rug, naar een Kibboets in Israël. Daarmee hield ook de keten op te bestaan. Het filiaal in Groningen ging onder een andere eigenaar maar onder de vertrouwde naam verder. De huidige eigenaren, Jan Gorter en Jan Kooi, namen de zaak een jaar of negen geleden over. Ook andere filialen van Elpee bestaan nog, maar zijn onder een andere naam verder gegaan.

De naam van de winkel is ook nog op de prijssticker te vinden, maar dan zonder de toevoeging Groningen.



woensdag 15 januari 2014

Jaarlijst 2013



 
1. Israel Nash Gripka: Rain Plans
2.  Jonathan Wilson: Fanfare
3.  Jason Isbell: Southeastern
4.  Kurt Vile: Wakin’ On A Pretty Daze
5.  Automatic Sam: Sonic Whip
6.  Foxygen: We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic
7.  Mozes And The Firstborn: Mozes And The Firstborn
8.  The Limiñanas: Costa Blanca
9.  Daniel Romano: Come Cry With Me
10. Traumahelikopter: Traumahelikopter

 
Het afgelopen jaar kwamen er genoeg goeie platen uit om twee lijstjes van 10 te maken. Dat is wel eens anders geweest. Het jaar begon al met het debuut van Traumahelikopter. Op basis van de single werd er reikhalzend naar uit gezien en dat was terecht. Twee kanten vol strakke uptempo songs met teksten om lekker mee te brullen en met heerlijk in het gehoor liggende riffs. Er was nog meer van eigen bodem dat de moeite waard was. Mozes And The Firstborn brachten eveneens hun debuut uit, voorafgegaan door de single I’ve Got Skills. De stijl is iets gevarieerder dan die van Traumahelikopter, al worden beide bands ingedeeld bij een nieuwe Nederlandse Garagesoundopleving. De derde plaat van eigen bodem is de tweede van Automatic Sam. Sonic Whip is precies wat de titel zegt. ‘Dance motherfucker dance’, dat is het enige wat je kunt doen op deze zweepslagen. Alle drie de Nederlandse bijdragen dienen bij voorkeur op een lekker hard volume beluisterd te worden.
Jason Isbell beweegt zich op zijn vierde solo LP juist meer in het rustige genre. Eén uitschieter daargelaten, bevat Southeastern prachtige luisterliedjes, die per luisterbeurt aan kwaliteit toe nemen. Datzelfde geldt voor Jonathan Wilson. Fanfare is iets toegankelijker dan zijn voorganger en bevat muziek zoals die alleen aan de Amerikaanse westcoast gemaakt kan worden. Israel Nash Gripka overtreft met gemak zijn twee voorgaande platen. De plaat ademt de sfeer van Neil Young en het hernieuwde Crazy Horse ten tijde van Zuma, maar zonder als een kopie te klinken. Hij legt de lat wel erg hoog voor een volgende plaat. De meest zomerse plaat is zonder twijfel de dubbelaar van Kurt Vile. Heerlijk lome muziek met zijn herkenbare relaxte zang. Foxygen maakt net als Jonathan Wilson typische westcoastmuziek. Hun muziek is echter niet de Laurel Canyonvariant, maar meer geïnspireerd op de Beach Boys en Curt Boetcher.
The Limiñanas combineren op Costa Blanca Gainsbourg met Ennio Morricone en dat levert bijzonder veel luisterplezier op. Daniel Romana beperkt zich tot de authentieke countrystijl, waarbij hij het midden houdt tussen Gram Parsons en Lee Hazzlewood. Net buiten de boot vielen onder andere Georgiana Starlington, Night Beats, Elephant Stone en Roy Harper.

 



Reissues




Dino Valente: Dino Valente

Beachwood Sparks: Desert Skies

Michael Chapman: Wrecked Again




Als ik het meeste van ze al niet in de kast had staan, dan zou de Daryll-Ann box hoog bovenaan staan. Van Dino Valente wist ik alleen dat er een paar jaar geleden een verzamelaar met zeldzaam materiaal was verschenen. De zanger/gitarist van Quicksilver Messenger Service bleek echter al een prachtige solo LP gemaakt te hebben, maar die was nauwelijks verkrijgbaar. Een meningsverschil met de platenmaatschappij leidde er toe dat de plaat destijds nauwelijks gepromoot werd. Gelukkig is hij heruitgebracht. Van Beachwood Sparks verscheen eind van het jaar een verzameling opnames van voor hun eerste officiële LP. Het klinkt allemaal nog wat ongepolijster dan het uiteindelijk in de groeven zal worden vastgelegd, maar die rauwe randjes maken de plaat juist extra spannend. Light in the Attic gaat maar door met het heruitbrengen van vergeten pareltjes. Afgelopen jaar verscheen de oorspronkelijk vierde LP van gitaarvirtuoos Michael Chapman. Inmiddels kijk ik alweer reikhalzend uit naar de heruitgave van de eerste LP van Bobby Charles in februari.




Concerten




Neil Young & Crazy Horse (5 juni 2013, Ziggo Dome)

The Black Crowes (19 juni 2013, Paradiso)

Mozes And The Firstborn (11 oktober 2013, Melkweg)




Live stond 2013 vooral in het teken van wat wel eens het laatste Nederlandse concert van Neil Young met Crazy Horse kan zijn geweest. De tour werd voortijdig afgebroken vanwege een scheurtje in het middenhandsbeentje (?) van Poncho. Er staat inmiddels wel een optreden gepland voor de Lokerse Feesten komende zomer maar dat blijft toch maar afwachten of ze daar ook daadwerkelijk aan zullen treden. Het geluid in de Ziggo Dome is perfect en zelfs de meest getergde solo’s waarbij Neil Young Old Black driedubbel radbraakte kwamen zonder storingen over. Het blijft toch een unieke combinatie, die van alle muzikanten de nodige inspanning vergt. Maar het was de heren niet aan te zien en zeker niet aan te horen dat ze de pensioengerechtigde leeftijd benaderen zo niet al overschreden zijn. Alleen jammer dat je werkelijk niks kunt zien van wat er op het podium gebeurt in die ‘prachtige’ zaal, als je niet helemaal vooraan staat. Via de videoschermen aan de zijkant is het wel te volgen, maar dat kun je net zo goed thuis op de buis bekijken.

Ook de Black Crowes deden Nederland weer eens aan en geven daarbij de voorkeur aan Paradiso. Met een nieuwe gitarist in de gelederen en de gebroeders Robinson on speaking terms, was het wederom een onvergetelijke avond. Mozes And The Firstborn hadden er in oktober al de nodige tours in het buitenland op zitten en dat was goed te merken. De band speelde een ijzersterke set en wond het publiek om de vingers. Dat smaakt naar meer.

Meest overschatte nummer van het jaar was zonder directe concurrentie Get Lucky van Daft Punk. Nile Rodgers doet het trucje van 30 jaar geleden nog eens dunnetjes over en twee gehelmde onbekenden maken daarmee een ongekende comeback. Ongekend ongelofelijk.


dinsdag 14 januari 2014

Platenzaakstickers #131


Radio Grammo Television
Kratzer
??
Obere Hauptgasse 10
(Thun)

Op label Ella Fitzgerald, 7", Concert in Europe, Verve VV 20087 (Nederland, 1960)

Dit oudje van Ella Fitzgerald kwam ik tegen op Discogs. De eerste sticker, of beter gezegd platenzaakplakband, uit Zwitserland. Links onder de k van kratzer staat nog wat onleesbaars. Opmerkelijk dat Zwitserse electronicawinkel in Nederland geperste singles verkoopt.

Google leert dat Kratzer Elektronik AG nog steeds aan de Obere Hauptgasse 10 in Thun is gevestigd. Vinyl zal inmiddels wel uit het assortiment verdwenen zijn, maar Radio und Television verkauft die Firma Kratzer noch immer! Thun ligt aan de Brienzersee in het zuiden van Zwitserland net boven het Grindelwald.



woensdag 8 januari 2014

Platenzaakstickers #130


Koster-Dey
Piano's - Orgels
Muziekinstrumenten - Grammofoonplaten
Axel - Bergen op Zoom - Terneuzen

Op voorzijde hoes, Kool & The Gang, 7", Let's Go Dancing (Oh La La La), De-Lite Records 101702 (Frankrijk, 1982)

Was er op sticker 40 nog sprake van een combi van Sonora en Koster-Dey, in 1982 waren de filialen samengebracht onder de naam Koster-Dey. Zoals al op het blog van sticker 40 te lezen is, opende de winkel in Bergen op Zoom in 1978. De sticker maakt ook duidelijk dat Koster-Dey zich concentreerde op muziekinstrumenten, specifieker nog piano's en orgels. Grammofoonplaten kwamen pas op de laatste plaats en dat was in de winkel in Bergen op Zoom ook daadwerkelijk zo: ergens in een hoekje stonden een paar bakken met platen (lp's en top 40 singles). Het is tegenwoordig onvoorstelbaar maar toentertijd was het slechts een van de minstens zes winkels in Bergen op Zoom waar je terecht kon voor vinyl. Zo snel schieten me te binnen: V&D, MU2000, De Waterput, Koster-Dey, Crusio en Van Boxtel. Alleen De Waterput en MU2000 waren platenspeciaalzaken. Daar is tegenwoordig alleen De Waterput nog van over. De winkel van Koster-Dey in Bergen op Zoom bestaat nog wel, al is de toevoeging Dey afgevallen en is de winkel nu in z'n geheel gevuld met instrumenten. De winkel had twee ingangen, een aan de Fortuinstraat, waar je de instrumentenafdeling betrad, en een in het winkelcentrum 'Het Vierkantje', waar je met je neus in de platen viel. Al was ik in principe vaste klant bij De Waterput, de krappe beurs noodzaakte soms een rondgang langs de diverse winkels om het goedkoopste exemplaar te pakken te krijgen. Op het blog van Popplatform West-Point is onder meer een overzicht van West-Brabantse platenzaken te vinden met persoonlijke verhalen.
Het filiaal in Terneuzen is inmiddels teruggegaan naar de firma Sonora.


Zoals de oplettende kijker al zal zijn opgevallen verkocht Koster-Dey deze single niet in de fotohoes, maar in een neutraal wit hoesje. Koster-Dey was tijdens mijn middelbare schooltijd in Bergen op Zoom een vaste aanlegplek tijdens de jaarlijkse braderie aldaar. Dan waren de restanten van de top 40 singles voor schappelijke prijsjes te koop en was het zaak om zo snel mogelijk het interessante er uit te vissen.

zondag 5 januari 2014

Platenzaakstickers #129


De Jong voor .....
Uw lievelingsplaten.
Ananasplein 11. Tel. 361449
Jan Evertsenstraat 201. Tel. 134419
Tuinstad Overtoomse Veld

Op voorzijde hoes, Max Woiski Junior, LP, At the Tropicana, Amsterdam, CNR SKLP 4225 (Nederland, 196?)

De vijfde sticker van De Jong in Amsterdam is afkomstig uit de collectie van Stan Rijven. De sticker verschilt slechts op een detail van sticker 78 en dat is het telefoonnummer aan het Ananasplein. Zoals ik bij nummertje 78 al opmerkte bestond het telefoonnummer in Amsterdam Noord uit één cijfer minder dan in West. Dat is hier dan gelijkgetrokken. Het heeft er alle schijn van dat De Jong het beheer over de zaken begin jaren 70 over heeft gedaan aan twee nazaten, aangezien alleen de stickers uit de jaren 60 beide adressen voeren. De latere stickers geven slechts een van de twee filialen aan, zoals te zien is op sticker 49, 70 en 18.
Tropicana was de nachtclub van Max Woiski Junior aan het Rembrandtplein in Amsterdam, wat de plaat waarschijnlijk de eerste weergave van een huiskamerconcert maakt!