dinsdag 26 januari 2016

Platenzaakstickers #223

N.V. Rotatone
Kerkstraat 8
Eindhoven
Platen worden niet geruild

Op voorzijde hoes, Gerhard Wendland, 7", Tanze mit mir in den Morgen (Mitternachtstango), Philips 345 317 PF (Nederland, 1961)

Hans Dinkelberg stuurde deze in, inclusief prachtig beeld. Waar Van Leest in Eindhoven de zaak was voor populaire muziek, bediende Rotatone het klassieke publiek, benevens de liefhebbers van een goed Duitstalieg tango, zoals bovenstaande single van Gerhard Wendland. Rotatone was een echte platenzaak en bestond in ieder geval al in de jaren 50, dat is ook de periode waaruit onderstaande foto's dateren.



Boven: Exterieur, beneden: interieur. Fotografie: Foto Starink

De foto's zijn afkomstig van de website van het Regionaal Historisch Archief Eindhoven, waar nog meer beeld van de winkel te vinden is.
De winkel is een typisch voorbeeld van een moderne platenzaak in die jaren: veel licht, ruimtelijk en voorzien van ingebouwde platenspelers en de beroemde bakelieten oortelefoons om platen te beluisteren. De bovenste foto maakt duidelijk dat klanten ook nog naar de kelder en de eerste verdieping konden. De meubels zoals die, met name in de onderste foto, te zien zijn, konden kant en klaar besteld worden. De Amsterdamse firma Druco specialiseerde zich in die jaren in zogenaamde Phonobars. Zij brachten in 1957 de eerste complete phonobars op de markt en ontwikkelden gaandeweg verschillende types.

Lenny Kuhr werkte, voor zij als zangeres bekend werd en nog Leny heette, bij Rotatone. Op de website van haar fanclub vertelt ze dat ze haar eerste single uitpakte bij Rotatone. Toen ze 17 jaar was verliet ze Rotatone om zich op haar carrière als zangeres toe te gaan leggen, wat betekent dat Rotatone in 1967 nog bestond. Het meest voor de hand liggend is dat de winkel eind jaren zeventig, begin jaren tachtig verdween.

Opvallend is dat op de fansite van Lenny Kuhr een afbeelding staat van boekhandel M.F. van Piere, eveneens aan de Kerkstraat. Als eigenaar van de platenzaak wordt steevast Van Pierre genoemd. Wellicht is hier sprake van verwarring en was het een en dezelfde familie Van Piere die zowel de boekhandel als de platenzaak bestierde. Een connectie met de winkelnaam Rotatone is vooralsnog niet te vinden. Het eerste wat in mij opkomt is iets met draaien (roteren) en geluid (tone), wat je al snel bij de draaitafel uit doet komen.

woensdag 20 januari 2016

Platenzaakstickers #222

Radio Tolsteeg
Twijnstraat 46                       030-319916
Prins Bernhardstraat 46        01405-1484
Bunnik

Op voorzijde hoes, The Beatles, LP, Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, Parlophone PCS 7027 (Nederland, 1967)

Hier hebben we er weer een die via Telefunken aan het vinyl is geholpen, zoals vermeld bij sticker 218. Radio Tolsteeg had zijn hoofdvestiging aan de Twijnstraat in Utrecht en daarnaast een vestiging in Bunnik en later ook in Amersfoort (aan de Langestraat 89), zoals op het overzicht van verdwenen Utrechtse platenzaken van Hans Dinkelberg te lezen is. Hij verwijst ook naar een foto van de winkel in het Utrechts archief. Die foto (hieronder afgebeeld) is van 1959 en dus van voor de sticker. De winkel had toen nog een ander telefoonnummer (29870) zoals bij inzoomen op de gevel te zien is.


De oorspronkelijke eigenaar van de foto heeft ook een kruis door de lichtreclame aan de gevel gezet. Ik kan niet precies zien wat er staan, maar het zou Columbia kunnen zijn. De auto voor de winkel is van Radio Tolsteeg. Naam van de winkel en adres en telefoonnummer zijn op een bord via zuignapjes aan de achterruit bevestigd. De etalage maakt duidelijk dat Tolsteeg niet alleen radio's en vinyl in het assortiment had, maar tevens lampen en televisietoestellen. Een advertentie uit het Utrechts Nieuwsblad van 14 oktober 1963 vestigt de aandacht vooral op het witgoed.





Er is dan inmiddels al sprake van een vestiging in Bunnik.

Op de website van Hans Dinkelberg zijn ook nog een platenzak en een andere advertentie te zien. De platenzak somt de verschillende genres op die bij Radio Tolsteeg zijn te krijgen en sluit af met de zichzelf tegensprekende slogan Radio Tolsteeg speciaal voor Televisie. Daarnaast valt op dat op de zak sprake is van vestigingen in Utrecht en Amersfoort, die in Bunnik wordt niet vermeld. Dit zou er op kunnen duiden dat de vestigingen in Bunnik en Amersfoort elkaar opvolgden.


De winkel is op een gegeven moment onderdeel geworden van de elektronicaketen Expert en verhuisd naar nummer 42. Het begin van het einde.

Ook deze inzending werd mogelijk gemaakt door Bjorn Graafland van Concerto.

woensdag 13 januari 2016

Jaarlijst 2015


1. Wilco - Star Wars
2. Keith Richards - Crosseyed Heart
3. Father John Misty - I Love You Honeybear
4. Leon Bridges - Coming Home
5. The Arcs - Yours, Dreamily
6. Protomartyr - The Agent Intellect
7. Ryley Walker - Primrose Green
8. Jason Isbell - Something More Than Free
9. Meg Baird - Don't Weigh Down The Light
10. The Miseries - The Miseries

Dat Tim Knol van veel markten thuis was, was al duidelijk nadat hij in 2013 een eerste voorproefje op zijn eigen Tender label uitbracht van The Miseries. Dit jaar lag er dan een hele plaat met heerlijke sixties garagerock. Elke keer dat ik de band live zag sinds najaar 2014 klonk het beter. Echt muziek om live te horen maar ook de plaat mag er zijn.
Espers staat al een tijdje op non-actief, gelukkig is er zo eens in de vier jaar nog een teken van leven van zangeres Meg Baird. Erg verrassend is het allemaal niet, maar het blijft prachtig. Jason Isbell heeft inmiddels een aantal indrukwekkende platen op zijn naam staan. Op zijn laatste houdt hij het, op een paar momenten na, erg ingetogen. Pas bij het laatste nummer gaat hij even los. Dat het muzikaal allemaal wat minder spannend is, wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de mooie en indrukwekkende teksten.
Ryley Walker is overduidelijk beïnvloed door Tim Buckley. Zowel zijn zangstijl als de muzikale omlijsting ademt Buckley. Een kunst op zich! Toch heeft de plaat voldoende originaliteit om daar nog iets bovenuit te stijgen. Protomartyr tapt weer uit een ander vaatje: de jaren tachtig. Ook zij weten er een eigen draai aan te geven. Broeierig en hypnotiserend en komend voorjaar op de Nederlandse podia te bewonderen.
Dan Auerbach kan moeilijk stil zitten. Waar collega Black Key uitgeschakeld was door een kleine blessure, riep hij de sessiemuzikanten waar hij Dr. John mee bijstond bij elkaar en maakte een heerlijke groovy plaat, waar de Auerbachstempel duidelijk op terug te horen is. Stuk voor stuk nummers die zich direct in je hoofd planten en daar niet meer uit willen.
De soulsensatie van 2015 was Leon Bridges. Op de hoesfoto lijkt hij zo uit de jaren zestig soulscene weggelopen en zo klinkt het ook nog eens. Prachtige stem, dito nummers en heerlijke koortjes.
Father John Misty maakte een bijzonder openhartige plaat. Muzikaal is het bovendien een verhaal apart. Geen enkel nummer heeft de standaardopbouw van couplet en refrein, maar meandert van begin tot eind, de verhalende tekst volgend. En dat weet hij dan ook live nog eens helemaal waar te maken.
Als Keefadept was de aanschaf van zijn laatste solowerk (vergezeld van zijn X-pensive Wino's) een reguliere aanschaf. De plaat overtrof echter al mijn verwachtingen en laat Richards in topvorm horen, waarbij hij al zijn muzikale bronnen van authentieke blues tot reggae aan bod laat komen. Het speelplezier straalt er af.
Datzelfde geldt voor Wilco. Onverwacht was daar de mededeling op twitter dat er een nieuwe LP gratis te downloaden was. Op het echte vinyl moest je vervolgens nog een dikke maand wachten. Schijnbaar was Jeff Tweedy na eerste beluistering van de opnames zo onder de indruk dat hij het maar direct de wereld in slingerde. De plaat klinkt dan ook minder gepolijst dan je van Wilco gewend bent, maar juist die rauwe randjes geven de nummers dat beetje extra. Gitarist Nels Cline mag op het eerste nummer direct even helemaal uit zijn bol gaan, maar zet ook op de andere nummers net onder de oppervlakte constant de boel op scherp. Tweedy was duidelijk in vorm en levert het ene na het andere prachtnummer af, met in You Satellite een onmiskenbaar eerbetoon aan Lou Reed en de Velvet Underground.


Reïssues
1. Hallo Venray - Vegetables & Fruit
2. Amara Touré - 1973-1980
3. Townes Van Zandt - Nashville Sessions

Het is te hopen dat de vinyluitgave van Vegetables & Fruit het begin is van de vinylisering van het oeuvre van Hallo Venray, dat bijna alleen op cd is verschenen. Onvoorstelbaar dat deze plaat destijds aan mij voorbij is gegaan. Henk Koorn, Henk Jonkers en Peter Konings behoren tot de absolute top van de Nederlandse rock. De invloeden van Neil Young en Velvet Underground blijven overduidelijk aanwezig, maar daaroverheen is een duidelijk Hallo-Venraylaagje aangebracht. Eind 2015 speelden ze de plaat integraal in The Sugarfactory, wat mijn eerste kennismaking met de plaat was. Absoluut indrukwekkend was het!
Het Duitse label Analog Africa brengt al jaren het beste uit het Afrikaanse en Zuidamerikaanse muzikale verleden tussen de jaren zestig en tachtig uit. Een recensie in De Volkskrant deed me de verzamelaar van de Senegalese Amara Touré aanschaffen en dat luidde weer een complete herontdekking van muziek uit dat land en andere bands op het Analog Africa label in. Daar lijkt voorlopig nog geen einde aan te komen.
Eindelijk verscheen vorig jaar ook de vinylversie van de plaat die Townes van Zandt in 1974 opnam en die als Seven Come Eleven als zevende studioplaat van Van Zandt had moeten verschijnen. Onenigheid over het betalen van de studio zorgde ervoor dat de opnames lang niet openbaar waren. Veel van de nummers verschenen later op Flyin' Shoes en At My Window. Beluistering van de originelen maakt duidelijk dat Townes op een artistiek hoogtepunt in zijn carrière verkeerde. Toen de plaat niet uitkwam duurde het tot 1978 eer er weer een studioalbum van hem verscheen. Het niveau van 1974 heeft hij daarna niet meer gehaald.

Concerten

1. Hallo Venray - The Sugar Factory, Amsterdam, 7 november
2. Dan Stuart - Zaal 100, Amsterdam, 15 maart
3. Father John Misty - Tolhuistuin, Amsterdam, 5 maart

dinsdag 12 januari 2016

Platenzaakstickers #221





Chris Visser
Speciaalzaak in grammofoonplaten en muziekcassettes
Transvaalstraat 12
Amsterdam Oost
Telefoon (020) 943547

Op achterzijde hoes, Rod Stewart, LP, Blondes Have More Fun, Warner Bros. Records WB 56572 (Nederland, 1978)

Vlakbij de Watergraafsmeer, dichtbij de Linnaeusstraat, tussen de Ringdijk en het spoor zat Chris Visser met zijn speciaalzaak. Waar Disco v.d. Have in de Vrolikstraat en Radio National aan de Ruijschstraat, de Oosterparkbuurt voor hun rekening namen en Radio De Munck (later Disco Munck en Discoland) en De Groef de Indische buurt van vinyl voorzagen, richtte Chris Visser zich op de Transvaalbuurt met zijn speciaalzaak. Gezien de toevoeging 'in grammofoonplaten en muziekcassettes', een typische eind-jaren-zeventig-winkel.

De sticker is typisch voor die tijd: zonder opsmuk, naam, adres, handelswaar en telefoon. Een mooi bijpassend attribuut, op zichzelf of verwerkt in de C van Chris of V van Visser, zat er niet in. Alles is in hetzelfde lettertype, waarbij de kapitalen van VISSER en AMSTERDAM het enige onderscheidende zijn.

Een lang leven lijkt de winkel niet beschoren, zelfs op de site 'Het geheugen van Oost' is niets over Chris Visser terug te vinden. Er is nog wel een Chris Visser actief op de nabij gelegen Dappermarkt die in lappen stof handelt en in het bestuur van de markt zit, maar het lijkt me schier onmogelijk dat dat een en dezelfde persoon is. In de beeldbank van het Stadsarchief Amsterdam is onderstaande foto te vinden uit 1985 van de Transvaalstraat richting Linnaeusstraat.


De winkel van Chris Visser zou ongeveer ter hoogte van de dubbelgeparkeerde Golf moeten zijn, maar ik kan niet genoeg op de uithangborden inzoomen om dit te verifiëren. Begin jaren negentig is het merendeel van de woningen aan de even kant gesloopt en heeft plaats gemaakt voor nieuwbouw.

Met dank aan Pierre Gouweloos die me de sticker stuurde.

 

TOEVOEGING 23 NOVEMBER 2022

 

chris visser
Prijs 19.90
Tel. 943547

Op voorzijde hoes, Rolling Stones, LP, Let It Bleed, Decca 6835 204 (Nederland, 1977)

In ieder geval een bewijs dat de winkel al in 1977 bestond, deze sticker die Anton Speijers mij stuurde. Een typische jaren zeventig vormgeving: oranje op een bruine achtergrond en lekkere vette letters in de naam van de winkeleigenaar, die vanzelfsprekend zonder hoofdletters is geschreven. Een adres ontbreekt, maar telefonisch was hij in ieder geval bereikbaar.


 

dinsdag 5 januari 2016

Platenzaakstickers #220


"One Love" Rasta Shop
Gasthuisvest 49
Haarlem
023-317424

Op achterzijde hoes, Freddie McGregor, LP, Across The Border, Real Authentic Sound #3009 (Verenigde Staten, 1984)

De koper van deze plaat heeft goed zijn best gedaan om deze sticker er af te krijgen, zo is aan de linkerbovenkant van de sticker te zien. De plakkwaliteit was echter dermate goed, dat hij zijn poging op heeft moeten geven en de sticker zo goed en kwaad als het ging terug heeft moeten plakken.

One Love is zoals de sticker al aangeeft een Rasta Shop, waar hoogstwaarschijnlijk voornamelijk muziek uit Jamaica werd verkocht en wellicht ook nog wat platen van Britse en Afrikaanse reggae-artiesten. De naam van de winkel is afkomstig van het gelijknamige nummer van Bob Marley. De winkel zal naast muziek vooral kleding met daarin de kleuren groen, geel en rood verkocht hebben en wellicht nog wat attributen voor het gebruik van Ganja. Het gebeurt niet vaak dat een winkel zich in een enkel genre specialiseert, tot nu toe was dat alleen Jazz Inn in Amsterdam. Er zijn echter meer reggaespeciaalzaken zoals later in dit blog nog zal blijken als stickers van soortgelijke winkels aan bod komen.

Op de sticker van One Love is duidelijk het continent Afrika te zien met daarin een gezin op weg naar het oosten. Het verbeeldt het terugleiden van alle zwarte mensen naar het moederland Ethiopië door Keizer Haile Selassie. De winkel bevond zich aan de zuidzijde van het centrum van Haarlem tussen de Kleine Houtstraat en het toepasselijke Groot Heiligland. Gezien de opkomst van reggae eind jaren zeventig is One Love rond die tijd of misschien pas begin jaren tachtig opgericht.

Inmiddels is de rasta shop ter ziele en is hoogstwaarschijnlijk dezelfde eigenaar er een Ethiopisch restaurant begonnen met de naam Abay (Blue Nile). Zoals op onderstaande foto is te zien, hangt het uithangbord van One Love er nog wel. De versiering in rastakleuren van kozijnen en muurplint paste wonderwel ook perfect bij de nieuwe bestemming.

Erg aanlokkelijk ziet het er aan de buitenkant niet uit, maar wellicht stap je via de open deur zo in de Ethiopische sferen.



Ethiopisch restaurant Abay aan de Gasthuisvest 49

Ook deze inzending is afkomstig van Bjorn Graafland van Concerto.