The Replacements top 3

Voor elk nummer van Platenblad vraagt René van Kaam zijn lezers om een top 3 van een artiest of band. Het laatste nummer was dat van The Replacements. Hieronder mijn inzending.

 

 

1. Please To Meet Me

2. All Shook Down

3. Let It Be Me

 

Als Paul Westerberg zich in 1979 bij de broers Tommy (bas) en Bob Stinson (gitaar) en Chris Mars (drums) voegt, zijn The Replacements een feit. De eerste drie platen klinken nogal rommelig en bevatten een soort trashrock, snel en hard. Optredens ontaarden met enige regelmaat in chaos door het overmatige drankgebruik van de band. Met Let It Be verandert de koers enigszins en wordt het repertoire uitgebreid met meerdere genres. De plaat maakt duidelijk dat Paul Westerberg een begenadigd songwriter is. Het is de voorbode van het kenmerkende geluid van The Replacements. Wat mij betreft de beste plaat in de oorspronkelijke samenstelling.

Na vier platen op het Twin/Tone label verschijnt de opvolger Tim, geproduceerd door Tommy Ramone, bij het major label Sire. Het bevat dezelfde mix aan stijlen en daarmee niet echt veel nieuws. Op achtergrondvocalen op Left Of The Dial is Alex Chilton te horen. Zijn invloeden zijn duidelijk terug te horen bij The Replacements. Poppy ballads en chaotische composities wisselen elkaar af. Iets waar de meester zelf ook erg goed in was.

Op Please To Meet Me valt alles op zijn plaats en is eindelijk, ondanks de verschillende genres, een soort eenheid te horen. De band is dan inmiddels uitgedund tot een trio aangezien Bob Stinson niet langer te handhaven was. Jim Dickinson tekent voor de productie. De link met Alex Chilton is snel gelegd aangezien hij ook de derde plaat van Big Star en solowerk van Chilton produceerde. In het nummer Alex Chilton bevat de plaat een eerbetoon aan hem. Ondanks de verschillende soorten nummers klinkt de plaat als een organisch geheel. De rustigere nummers klink net zo energiek als de snellere. Het is het onbetwiste hoogtepunt van The Replacements. De opvolger, Don’t Tell a Soul, ligt in de lijn van zijn voorganger maar is vlakker van productie.

Niet lang daarna wordt de band ontbonden en denkt Westerberg een solocarrière te beginnen. Contractuele verplichtingen leiden echter tot een laatste plaat van The Replacements. All Shook Up is uiteindelijk toch meer een soloplaat aangezien de oorspronkelijke bandleden slechts op één nummer samen spelen. De plaat is het zoveelste bewijs van het songwritingtalent van Westerberg. Dat hij verschillende genres machtig was was al eerder te horen. Maar ook hier levert het een eenheid op zijn het in een rustiger geheel. De akoestische gitaar wordt vaker gehanteerd dan de elektrische. Eén keer pompt de adrenaline nog in een ouderwets Replacementsnummer wanneer Terry Reid op My Little Problem Westerberg assisteert op gitaar en zang. Een waardig afscheid van The Replacements.

 

Verschenen in: Platenblad, nr. 289, 12 maart tot 23 april 2025

Platenzaaksticker #411

Electro Stam
Hoorn 

Op label, Elly Nieman & Rikkert Zuiderveld, LP, De Draad van Ariadne, Imperial 5C 054-24347 (Nederland, 1971)

Afwijkend in vorm en formaat, maar de zwarte en negatieve belettering op een gouden achtergrond zijn dan weer wel gangbaar. Een achthoekige van dit minuscule formaat ben ik nog niet eerder tegengekomen. De woonplaats Hoorn is nauwelijks leesbaar en ik heb ook even moeten zoeken waarom deze plaat bij een partijtje zat dat ik van Erwin van Delden kreeg. Daarvoor moest hij eerst uit de hoes.

Stam was een van de vele elektronicawinkels die ook vinyl verkocht. Er is nog steeds een Electro Stam Beheer in Hoorn op Eikenhof 10. Het bedrijf richt zich op het beheer van vermogensbestanddelen en het besturen van andere vennootschappen. Met electro heeft dat niet veel meer te maken. In de jaren zeventig zal de firma waarschijnlijk in de binnenstad of aan de rand daarvan gevestigd zijn geweest. Elly Nieman en Rikkert Zuiderveld, beter bekend onder hun voornamen Elly & Rikkert waren niet bepaald top 40-artiesten, maar zaten aanvankelijk meer in de folkhoek. Dat duidt er op dat er toch een redelijk aanbod aan vinyl bij Stam geweest moet zijn.

Platenzaaksticker #410

Technisch Bureau
ELRES 
Keizerstraat 9
Haarlem
Telefoon 1 27 97

Op achterzijde hoes, Kenny Ball, LP, Kenny Ball's Golden Hits, Pye Golden Guinea Records GGL 0209 (Verenigd Koninkrijk, 1966)

De bekende plakbandsticker, al geloof ik niet dat er eerder een zwarte is geweest. Meestal is de kleurkeuze andersom, bijvoorbeeld zwart op een gele achtergrond, of zwart op rood zoals de vorige sticker.

'Elres is al meer dan 85 jaar een begrip in het centrum van Haarlem', zo is op de website van de winkel te lezen. Dat betekent dat de winkel dus al in 1940 bestond. In de beeldbank van het Noord Hollands Archief is, naast andere foto's, onderstaande foto uit 1988 terug te vinden met daarop de eigenaar, Ed van de Rest, in het interieur van de winkel.

 

Bron: Noord Hollands Archief, collectie De Boer

 

Het ligt voor de hand dat Elres de afkorting is van Elektronica Van de Rest, waarbij de voorvoegsels en de laatste letter van de achternaam zijn weggelaten. Aangezien de winkel in 1988 al meer dan veertig jaar bestond is Ed waarschijnlijk een nazaat van de oprichter van de winkel. Elres was een van de vele elektronicawinkels die naast afspeelapparatuur ook geluidsdragers in het assortiment had. Dat is inmiddels al een tijdje niet meer het geval. Wel worden er nog steeds witgoed en audiovisuele apparatuur verkocht. Hieronder een recente foto van het winkelpand.

 

 

Platenzaaksticker #409

 

La Boîte à Disques
22, Av. Jean Volders
Bruxelles 6
Tel. 37.22.67

Op achterzijde hoes, Charles Aznavour, 7", L'Amour A Fleur De Coeur, Ducretet Thomson 460 V 20001 (Frankrijk, 1963) 

Vorige week in Brussel, dus als het even mogelijk is, gaat er dan een sticker mee terug. Deze vond ik op de vlooienmarkt op het Vossenplein.

De bekende plakbandsticker met duidelijk zichtbaar de rafels aan beide zijden waar hij afgescheurd is.

Op het blog La Boîte à Discques van Philippe Schoepen is de geschiedenis van de winkel terug te vinden. Die heeft niet toevallig dezelfde naam als de winkel van de sticker. Philippe is de zoon van Marie Van Brabant, de eigenaresse van de winkel. Marie had de winkel in de Brusselse wijk Sint-Gillis van 1963 tot 1987 zo is daar te lezen. De winkel bestond daarvoor al vijf jaar. Zij nam hem samen met haar man Camille Schoepen (inderdaad broer van 'Bobbejaan' Schoepen, de zingende cowboy) over. Terwijl haar man voor RCA bleef werken beheerde Marie de winkel. Marie was haar werkzame leven als secretaresse bij RCA begonnen.

Op het blog is ook nog een platenzak van de voorganger en een plastic tas van La Boîte à Disques te vinden. 

 

Een singlehoesje van de winkel voor Marie Van Brabant die overnam. Bron: blog Philippe Schoepen

 

Tasje voor singles uit de tijd dat Marie Van Brabant de winkel had. Bron: blog Philippe Schoepen

Nadat de man van Marie in 1983 stierf heeft ze de zaak nog tot 1987 voortgezet. De concurrentie met de aanbiedingen van de FNAC-winkel kon ze niet meer aan, waarna ze de winkel sloot.

 

Interieur van de winkel. Bron: blog Philippe Schoepen

Platenzaaksticker #408

 

Disco-Hoek N.V.
Brouwersgracht 139
hoek Willemsstraat
Tel. 242612 - Amsterdam

Op achterzijde hoes, Kathleen Ferrier with The London Philharmonic Orchestra, 10", A Recital Of Bach Arias, Decca LW 5083 (Verenigd Koninkrijk, 1954)

Aangezien de sticker niet uit zichzelf bleef plakken was er hulp nodig van een stukje plakband. En dat was goeie, want hij houdt het nog steeds.

Disco-Hoek zat aan het randje van de Jordaan, waar tegenwoordig Espressobar Tazzina zit. Een mooi, hoog hoekpand, met glas in lood in de bovenramen.

Een toepasselijke naam voor een platenzaak die op de hoek van twee straten zit. De winkel komt voor op de website van Peter Haitsma, die beschrijft hoe hij zich zijn vader voorstelt die in Disco-Hoek de platenbakken doorploegt. Dat moet, na enig rekenen, eind jaren 50, geweest zijn. In de beeldbank van de gemeente Amsterdam is beeld terug te vinden uit 1954. Op het moment van de foto zit er een vruchtendrankhandel, maar die was natuurlijk geen lang leven beschoren aan een gracht waar, zoals de naam al zegt, vooral bier werd gebrouwen. Niet veel later zal Disco-Hoek in het pand getrokken zijn.

Op de website van het Jordaanmuseum is wat meer over de winkel terug te vinden. De winkel blijkt van Jantien van Breen en haar vader Henk van Breen geweest te zijn. Op de website is te lezen: 

'In 1958 organiseerde Discohoek in samenwerking met Phonogram optredens van radio- en tv-artiesten op de Willemsstraat. In het album zitten foto’s van: The Fouryo’s, The Leedy Trio, Frans Popti & Eddy Christiani, De Mounties, Duo de Munck, Rita Corita, Ria Verda, Willy Alberti, Dutch Swing Collegeband, Jan Burgers and his New Orleans Syncopators, De Wama’s, Royal Hawaiian Minstrels, The Butterflies, Tom Kelling en The Three Jacksons.'

 

De Dutch Swing College Band in de Willemsstraat. Bron: Fotoalbum Discohoek

Dit soort feesten waren niet ongebruikelijk bij platenzaken in de Jordaan zoals te lezen is bij sticker 229 van De Draaitafel aan de Lindengracht.

Op Facebook is nog meer informatie over de winkel te vinden. Disco-Hoek blijkt niet een pure platenzaak te zijn, maar een radio- en tv-zaak, die ook singles en lp's verkocht. Aanvankelijk was het ook een postorderbedrijf. In 1974 sloot de winkel. Daar is ook onderstaande foto te vinden.

Bron: Stadsarchief Amsterdam

De winkel behoort tot de officiële dealers van His Master's Voice zo is te zijn aan het uithangbord in de Willemsstraat. Rechts naast de toegangsdeur hangen twee rijen met platen. Zowel als lichtbak als op de winkelruit is Discohoek aan elkaar geschreven in tegenstelling tot op de sticker. Er zijn ook twee advertenties van Discohoek uit respectievelijk 1959 en kerst 1960 te zien:

 

Grammofoonplaten kostten in die tijd bij Discohoek slechts fl 1,95, nog net niet 1 euro.

Platenzaaksticker #407

 

Caarels
Choorstraat 30
Utrecht
Tel. 18782

Op achterzijde hoes, Antonio Soler, LP, Sonatas For Harpsichord, Westminster WL 5196 (Verenigde Staten, 1953)

Een cadeautje van Pieter van platenzaak The Lonely Hunter in Leiden, dit oudje uit Utrecht. Zoals te verwachten is die ook te vinden op de website van Plaatzaken die zich beperkt tot Utrecht. Daar is te lezen dat Caarles een elektronicazaak was waar naast onder andere radiotoestellen, grammofoons, koelkasten en feestverlichting ook platen verkocht werden. De winkel was in ieder geval actief tussen 1946 en 1955. In het Utrechts Archief is nog een briefhoofd uit 1946 terug te vinden.

 

Op een foto uit hetzelfde archief uit 1988 is het pand te zien, waar dan inmiddels een winkel van Erich de Gilde, 'gespecialiseerd in exclusief leder en suède' is ingetrokken. Het huisnummer is moeilijk te traceren want zit precies achter de regenpijp aan de rechterkant van het pand.

Platenzaaksticker #406

Fonotape Center
Marine Van Impe
Erembodegem - Terjoden
Tel. 053 - 21.85.36

Op voorzijde hoes, Fats Domino, LP, Rock And Rollin' With Fats Domino, United Artists Records UAS 29297 (Frankrijk, 1978)

Marine Van Impe opereerde in het tijdvak voor de komst van de cd, toen al wel de verkoop van albums op cassettes een vlucht nam. Zo blijkt uit de aanduiding 'Fonotape' in de winkelnaam. Erembodegem is de grootste deelgemeente van het Oost-Vlaamse Aalst, waar de naam Van Impe redelijk vaak voorkomt. Zo is er ook een juweliersfirma die al vier generaties door Van Impe's gerund wordt. Voor het in Aalst opging was Erembodegem een zelfstandige gemeente, waarin ook het dorp Terjoden was ondergebracht.

Wielerliefhebbers zal de naam Van Impe ook bekend voorkomen. Lucien, de kleine van Mere, is ook geboren in de omgeving van Aalst, in het dorp Erpe-Mere. Of het familie van Marine was, heb ik niet kunnen achterhalen. Net zo min als het antwoord op de vraag of de winkel het cd-tijdperk gehaald heeft. Eén ding is echter zeker: in 1978 stond deze heruitgave van de eerste LP van Fats Domino er in de bakken. Ik kwam hem tegen bij Grey Records in Antwerpen, vanwaar hij de Belgische grens overging en in Haarlem terecht kwam.