woensdag 13 maart 2024

Platenzaaksticker #389


Voor uw gramofoonplaten
Klooster & Kiebert
Mient 22
Alkmaar
Telef. 2853    Postrek. 101479
Gramofoonplaten worden niet geruild

Op achterzijde hoes, Erroll Garner, EP, Erroll Garner, Philips 429 456 BE (Nederland, 195?)

Klooster & Kiebert bezuinigden op de verzegelstickers die in de jaren 50 gebruikelijk waren om te voorkomen dat platen thuis gedraaid werden en dan weer werden teruggebracht. Ben hen werden gramofoonplaten sowieso niet geruild. Een heldere opstelling en dus ook geen gedoe met half verbroken zegelstickers et cetera.

Klooster & Kiebert is de derde winkel in Alkmaar in dit blog en een oudje. Op de website Muziekschatten is bladmuziek terug te vinden van Alkmaar de victorie, die door Klooster & Kiebert is uitgegeven. In het Regionaal Archief Alkmaar zijn verschillende beelden van de winkel terug te vinden vanaf de jaren dertig van de vorige eeuw tot begin jaren zeventig. Opvallend is dat er sprake is van een winkel op Mient 22 op de oudste en de jongste foto en dat foto's uit de jaren vijftig en zestig een winkelpand van Klooster & Kiebert op nummer 17 van Mient laten zien. 

Bij de laatste winkel is sprake van Muziekhandel Klooster & Kiebert. Daar zijn ook duidelijk muziekinstrumenten in de etalage te zien. Mogelijk is de winkel op nummer 22 begonnen en is er ergens in de jaren vijftig of eerder een filiaal aan de overkant begonnen waar de muziekinstrumenten zijn ondergebracht. Op Mient 22 zou de firma dan verder zijn gegaan met geluidsdragers.


Pand van Klooster & Kiebert op Smient 22 in respectievelijk ongeveer 1930 en 1974


Pand van Klooster & Kiebert op Smient 17 in 1961

In een artikel in de Leidsche Courant van 4 juli 1938 staat een verslag van een diocesane Katholiekendag in Alkmaar waar de heren Klooster en Kiebert beiden vermeld worden.


De heer A. Klooster was dus dirigent van het mannen- en knapenkoor van de parochie en de heer G. Kiebert was de organist. Daar ligt waarschijnlijk de oorsprong van de samenwerking. De laatste eigenaar van de muziekhandel was Jos Kiebert, zo is terug te vinden op LinkedIn. Bij zijn profiel is te lezen dat hij tot juni 1989 de eigenaar van Klooster & Kiebert was. De nazaat van een van de oprichters van de winkel heeft zich de laatste jaren toegelegd op muziekinstrumenten, wellicht is het filiaal op Mient 22 dus al eerder gesloten. Na de sluiting is hij overgestapt naar Ypma in Alkmaar (platenzaaksticker 199) en werkt momenteel nog steeds in de pianobranch bij Piano's Maene.

zondag 3 maart 2024

Platenzaaksticker #388


G.M. Oord N.V.
Radio - Televisie - Gramofoon
Grote Houtstraat 108
Haarlem
Telefoon 13046

Op achterzijde hoes, Kathleen Ferrier, 10", Brahms: Four Serious Songs, Decca LW 5094 (Verenigd Koninkrijk, 195?)

De bakken platen in kringloopwinkels leveren zelden wat interessants op wat muziek betreft, maar des te meer als het om platenzaakstickers gaat. Deze kwam ik tegen bij het Haarlemse Rataplan. Naar alle waarschijnlijk is dit de eerste platenzaak in Haarlem geweest. In de catalogus van de tentoonstelling Haarlem Vinyl Stad, die in het Historisch Museum Haarlem plaatsvond van 15 augustus 2014 t/m 1 maart 2015, wordt melding gemaakt van een single die verscheen ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de winkel in 1963. Op de achterkant is een korte geschiedenis van de winkel te lezen. Op de voorzijde staan de etalages uit 1913, 1929 en 1963.



'Op 15 juli 1913 vestigde de heer Oord Sr. zich als filiaalhouder van Willem de Jong uit Rotterdam in de Haarlemse binnenstad. 2 jaren later al kon de zaak in eigen beheer overgaan, nog steeds als exclusief verkoopadres van de bekende "His Master's Voice"-platen"', zo is op de achterzijde te lezen. De Jong (sticker 193) begon in 1904 zijn winkel in Rotterdam. Naast platen verkocht Oord ook afspeelapparatuur, instrumenten, radio en tv. De tekst op de achterzijde is geschreven door G.M. Oord Jr., zoon Gerrie die in 1946 platenmaatschappij Bovema oprichtte. Begin jaren zeventig sloot de platenzaak zijn deuren.

Op internet vond ik nog een sticker uit 1921.


En natuurlijk is de winkel ook terug te vinden op de website over plaatzaken van Hans Dinkelberg. Daar staan behalve de single ook nog een paar mooie hoezen en nog een andere sticker van de winkel.






Opvallend is dat op de sticker sprake is van een ander huisnummer aan de Grote Houtstraat. De winkel moet dus ergens na het jubileum in 1963 naar de overkant verhuisd zijn en heeft ook een ander telefoonnummer gekregen. De vormgeving van deze sticker doet vermoeden dat die ergens uit de jaren zeventig is.

In het Noord-Hollands Archief is ook nog een foto van de winkel uit 1962 te vinden.

Fotograaf: W.M. Zilver Rupe. Bron: Noord-Hollands archief

Als je het pand terug zoekt op Google Maps is daar een sticker van de Free Record Shop op de winkel te zien. Het filiaal van deze keten sloot in 2013 de deuren. Iets verderop in de Grote Houtstraat, op nummer 171, kun je bij Sounds nog steeds terecht voor vinyl.

woensdag 21 februari 2024

Platenzaaksticker #387


Robbers Muziekhandel
Maandereind 18 - Ede
Uw dealer sinds 1905

Op achterzijde hoes, Flying Burrito Bros, LP, The Gilded Palace Of Sin, A&M Records AMLS 931 (Verenigd Koninkrijk, 1969)

Bij het verwijderen van mijn X account heb ik de platenzaakstickers die me zijn toegestuurd er afgehaald en daar zat ook deze inzending van Hans Dinkelberg. Een voorbeeld van waar de platenzaken ooit begonnen zijn: de muziekhandels die bladmuziek en instrumenten verkochten. Daarnaast hadden zij vaak ook fonografen, wasrollen en muziekschijfjes in het assortiment. Robbers was er daar een van. Begonnen in 1905 hield de winkel het ten tijde van deze sticker uit 1969 al aardig wat jaren vol.

In de beeldbank van het gemeentearchief van Ede is onderstaande foto van de winkel te vinden.


Zoals het opschrift op de gevel en onder de etalage duidelijk maakt is de muziekhandel inmiddels getransformeerd in een heuse platenzaak. Bij inzoomen op het paneel onder de etalage rechts blijkt dat Robbers ook souvenirs in de winkel had. De foto dateert uit 1961.

In de beeldbank komt nog een foto van Robbers voor, helaas ongedateerd.


Het is druk voor de etalage van Robbers, maar dat verhindert niet dat hier onder de linkeretalage nog het woord muziekinstrumenten te ontcijferen is. Op een bepaald moment zijn die dus omgewisseld voor souvenirs.

Op LinkedIn leidt google me naar ene Eddy Robberts, eigenaar van een Ranch Farm in Schotland. Hij blijkt de laatste eigenaar geweest te zijn van de muziekhandel, van 1960 tot en met 1977. Het was een familiebedrijf. Maar hoe zit het met de achternaam?

Een interview met Eddy Robberts in De Zandloper van februari 2015 geeft meer informatie over de winkel. De vader van de Ernst Anton Robbers was banketbakker in Amsterdam maar werd gegrepen door de ontdekking van Thomas Edison. Eerst verkocht hij fonografen en gramofonen in de banketbakkerswinkel, maar al snel begon hij een eigen winkel aan de Leliegracht, met daarin ook een opnamestudio, mogelijk de eerste in Nederland. De zinsnede 'Uw dealer sinds 1905' op de sticker verwijst naar de winkel aan de Leliegracht. Na zijn overlijden in 1923 zet zijn weduwe de winkel nog tien jaar voort, waarbij Ernst Anton helpt. Na zijn diensttijd in Ede vestigt hij zich aldaar en verhuist in 1933 de inventaris van de winkel van zijn ouders naar het Maandereind en begint zijn muziekhuis, een primeur voor Ede. Het verhaal vermeldt ook dat er na de Tweede Wereldoorlog ook souvenirs verkocht werden. Na een eerste verbouwing net na de oorlog waarbij de winkel twee keer zo groot werd, volgde er halverwege de jaren vijftig een tweede waarbij er een platenbar en luistercabines in de winkel kwamen. 

Interieur van Robbers Muziekhandel na de verbouwing halverwege jaren vijftig


Begin jaren zestig werden de grammofoonplaten meer naar voren gehaald, de feestartikelen en souvenirs verdwenen naar een andere winkel die door mevrouw Robbers en een van haar zonen gerund werd. In 1966 overlijdt Ernst Anton op 60-jarige leeftijd en komt Eddy noodgedwongen in het familiebedrijf terecht. Een combinatie van factoren leidde ertoe dat de winkel in 1977 gesloten werd. Zo waren er inmiddels in Ede wel 10 winkels waar je LP's, singles en cassetttes kon kopen en ging de huur van het pand waar de winkel gevestigd was fors omhoog. De ontwikkelingen in de muziekindustrie gingen bovendien zo snel dat dat met verbouwingen niet meer bij te benen was. Het hart van Eddy lag eigenlijk ook niet bij de winkel, maar meer in het buitenleven.

De schrijfwijze van de familienaam heeft waarschijnlijk te maken met een familiekwestie. Officieel heette de familie volgens het geboorteregister Robberts, maar de tak van grootvader Willem liet de t uit de achternaam. Bij zijn verhuizing naar Schotland heeft Eddy de t weer toegevoegd.

woensdag 14 februari 2024

Platenzaaksticker #386

 

Radio Beuk
[Langstraat 6-8]
Tel. 2100
Wassenaar

Op label, Willy Alberti, 7", Nel Blu Dipinto Di Blu, Philips 318 085 PF (Nederland, 1958)

Een kleine, maar erg verfijnde sticker, waarbij de naam van de winkel/eigenaar verbeeld is in de gelijknamige boom, met bij de wortels nog een nuance in de kleur door de toevoeging van een aantal witte stipjes.

Eigenaar van de winkel was de heer J.N. Beuk, zo is te lezen op de website van Gerard Oortwijn over elektrische grammofoons. Daar is ook het briefpapier van de winkel te zien met een offerte.


Hierop dezelfde boom maar dan in een vierkant kader en tevens het adres van de winkel. Mocht de winkel telefonisch niet bereikbaar zijn dan kan naar het huisadres van de familie Beuk gebeld worden op nummer 3614.

Beuk was een ouderwetse elektronicawinkel, die niet alleen verkocht, maar ook verhuurde en repareerde. Op de zolder werd nog een heuse opnamegrammofoon aangetroffen. Die zette Beuk zelf in elkaar en hij nam er ook platen mee op. En natuurlijk had Radio Beuk ook zijn eigen label voor de vers gesneden platen.



Naast de zelfgesneden platen had Radio Beuk dus ook een aanbod vinylsingles. 

Op geneologieonline is te vinden dat de heer Joannes Nicolaas Beuk op 2 december 1911 is geboren in Wassenaar en aldaar op 23 mei 1991 is overleden. Tussen 1947 en 1981 had hij een radio-televisiezaak.

Dat zou betekenen dat ten tijde van de brief Radio Beuk nog maar net bestond. Gerard Oortwijn schrijft dat Beuk 'pionier was op het gebied van radiotechniek in de jaren dertig en veertig'. In 2015 ontruimt de familie het oude bedrijfspand en komt daarbij nog het een en ander aan oude apparatuur tegen.

Op de website rijksmonumenten.nl is een foto van de winkel te vinden.




woensdag 7 februari 2024

De platenverzamelaar ontleed

Meer dan 25 jaar lang verzorgde Johan Peels in Platenblad de vaste rubriek De omgevallen platenkast. 220 afleveringen kende de rubriek, waarbij Peels een muziekverzamelaar, meestal van vinyl, interviewde. Veel lezers zullen zich bij lezing herkend hebben in de drang naar compleetheid binnen een bepaald genre, van een artiest of band of van singles op een bepaald thema. Voor velen zal het ook een geruststelling geweest zijn, dat zij niet de enigen waren die met het vinylvirus waren aangestoken. Het was altijd een van de eerste stukken die ik bij bezorging van een nieuw Platenblad las.


Peels pakte zo’n interview serieus aan, weet ik uit eigen ervaring. Geen telefoongesprek maar een echt huisbezoek, zodat hij ter plekke de verzameling kon bekijken en de gastheer (in 90 procent van de gevallen betrof het een mannelijke verzamelaar) zijn schatten kon tonen. Vaak begon hij in de huiskamer met een kopje koffie om als het ijs gebroken was uitgenodigd te worden op de zolderkamer of in een schuurtje achter in de tuin, waar de platencollectie was ondergebracht en de verzamelaar zich kon afzonderen met zijn geliefde platen. Afgelopen jaar zette Peels een punt achter de rubriek en bundelde de 220 interviews in een boek. Hij kortte de interviews in, zette ze in rubrieken bij elkaar en maakte een populair-wetenschappelijke analyse van het geheel.

Met de bundeling in een boek is het een prachtig overzicht geworden van verschillende soorten muziekverzamelaars en hun merkwaardigheden. Door de ingekorte versies (elk interview heeft hij tot een halve pagina teruggebracht met daarin de essentie van het stuk) leest het prettig. De analyse van de interviews moet Peels aardig wat tijd en werk gekost hebben. Hij heeft een onderscheid gemaakt tussen verschillende soorten verzamelaars en die bij elkaar in hoofdstukken gezet. Het is een toegevoegde waarde om ze zo bij elkaar te lezen. Behalve de inhoud van de platenverzameling, heeft Peels nog een aantal andere aspecten op een rijtje gezet. Dat gaat van de soort kast waarin de collectie is ondergebracht, de manier waarop de collectie is gerangschikt tot de database, word-bestand of het schrift waarin de collectie wordt bijgehouden en levert soms hilarische, maar vooral herkenbare verhalen op.


Bij het lezen over het uitdijen van de collecties, zie je de dilemma’s opdoemen. Waar moeten al die platen blijven en moet er niet weer eens een subrubriekje gecreëerd worden? Menige verzamelaar haalt regelmatig alles uit de kast om het er weer op een andere manier in te zetten. Allemaal weten ze direct te vertellen wat het eerste plaatje was dat ze kochten, hoe groot de collectie inmiddels is en wat ze nog missen.


In de laatste hoofdstukken in het boek gaat Peels in op wat de verzamelaar drijft en of de verzamelaar een einddoel heeft of dat het verzamelen eindeloos is en wat er met de collectie moet gebeuren als de eigenaar er niet meer is. Bijna in alle gevallen blijken de collectie en het verzamelen een belangrijke, zo niet essentiële rol te spelen in het leven van de verzamelaar. De muziek en het luisteren er naar staan bij de meesten voorop. Deze analyse wordt gevolgd door een vragenlijst, die uitsluiting geeft wat voor type muziekliefhebber of verzamelaar de invuller is. Een audiofiel, jager, archivaris, nostalgicus, socializer, handelaar, purist of wetenschapper. Waardige afsluiter van het boek is een beschrijving van een bezoek van Jimmy Tigges aan de verzamelaar Johan Peels, de allerlaatste Omgevallen platenkast.


 

De vragenlijst aan het eind van het boek kun je ook gebruiken om de geïnterviewden in Passion for vinyl: tales from the groove te rubriceren. Het boek is het derde deel in de reeks Passion for vinyl, waarvoor Robert Haagsma wederom op pad ging om, de titel zegt het al, mensen met een passie voor vinyl te interviewen. Het boek markeert het 25-jarig jubileum van platenperserij Record Industry in Haarlem. Mieke en Ton Vermeulen namen de zieltogende platenperserij in 1998 van Sony over. Na een kritisch moment in 2010 toen de vinylverkoop op een dieptepunt verkeerde, kunnen ze tegenwoordig de vraag naar vinyl nauwelijks bijbenen. Reden genoeg voor een feestje.


Het boek werd afgelopen jaar gepresenteerd op het eerste Haarlem Vinyl Festival, dat eind september van dit jaar een vervolg krijgt. De Haarlemse binnenstad wordt dan drie dagen lang bevolkt door vinylliefhebbers. Er zijn panels, presentaties, signeersessies, optredens en natuurlijk hoort daar ook een platenmarkt bij. Bij de presentatie gaf Haagsma een inkijkje in de totstandkoming van het boek. Zelf was hij het meest onder de indruk van het interview met Warren Ellis, die over de platencollectie van zijn vader vertelde en wat die voor hem betekende. Het interview met Tommy Meini, die de Gladys Palmera collectie, de grootste particuliere Latin collectie ter wereld, zorgde er voor dat hij zelf inmiddels ook Latin is gaan verzamelen, vertelde hij. Het virus is dus ook besmettelijk. Bijna had hij Neil Young te spreken gekregen. Dat wordt iets voor de volgende editie.


Voor deze derde editie interviewde Haagsma 29 personen verspreid over de aardbol die werkzaam zijn in een van de vele takken van de muziekindustrie en/of het vinyl een warm hart toe dragen. Muzikanten, dj’s, platenlabeleigenaren, radioprogrammamakers, een fabrikant van draaitafels tot iemand die een YouTubekanaal voor vinyl heeft. Allemaal verzamelen ze naast of vanuit hun werk ook vinyl en bezoeken als ze in het buitenland zijn platenzaken. Velen, zoals Warren Ellis, hebben de liefde voor muziek van huis uit meegekregen. De geïnterviewden hebben over het algemeen wat meer te besteden dan de verzamelaars uit het boek van Peels, maar vinden het toch nog altijd het leukst als ze een vondst doen op een rommelmarkt of in een kringloopwinkel. Alles is op internet te vinden, maar de zoektocht blijft een belangrijk onderdeel van de aanschaf. Bij lezing kun je ze al vrij snel indelen in de door Peels onderscheiden verschillende soorten verzamelaars. Zoals ook in de andere delen worden er per interview een paar platen uitgelicht die voor de geïnterviewde belangrijk zijn geweest en die in een kadertje omschreven worden.


Nederland is vertegenwoordigd met Hans Rutten, drummer van The Gathering, Raven van Dorst, naast tv-persoonlijkheid, zanger en gitarist van Dool, Coco Maria, van oorsprong Mexicaans, dj, tegenwoordig woonachtig in Amsterdam, Angelo Schifano, business control manager bij distributeur Bertus en verwoed verzamelaar van Prince, en Dick van Dijk, eigenaar van Concerto.

Zoals gebruikelijk, en zeer toepasselijk, is bij het boek ook een vinylsingle gevoegd met daarop twee nummers die in het boek genoemd worden: Spanjaard Gecko Turner, voormalig lid van de band Animal Crackers met Am I Sad? en de Peruaanse psychedelische band Los Saicos met Demolición. Een reden te meer om dit fraai vormgegeven boek met mooie foto’s van de geïnterviewden van Tim Knol aan te schaffen.

 

Johan Peels: Meer! Meer! Meer! Meer dan 200 omgevallen platenkasten 
Eigen beheer, 2023. Te bestellen via johanpeels@gmail.com. Prijs: 27,50 euro

Robert Haagsma: Passion for vinyl: tales from the groove. 
Haarlem: Record Industry, 2023. Prijs: 39,95 euro

 

Verschenen in: Platenblad, nr. 280, 31 januari tot 13 maart 2024

woensdag 17 januari 2024

Platenzaaksticker #385

 


Radio - T.V. - Foto
Brand
's-Gravendeel tel. 1317

Op achterzijde hoes, Saskia & Serge, LP, Portret van Saskia & Serge, Philips 6343 209 (Nederland, 1973) 

Ook de inwoners van 's-Gravendeel hadden hun eigen platenzaak, zij het in combinatie met radio, t.v. en fotografie, zo blijkt uit deze sticker die Tijs Tummers stuurde. Een typische jaren 70 sticker: zwarte schreefloze belettering op een zilverkleurige achtergrond, zonder randje.

Brand behoort tot de audio-apparatuurwinkels waar ook een schap vinyl stond, maar waar het aanbod niet voldoende was om het op de sticker te vermelden.

Brand is terug te vinden in online telefoon- en bedrijfsgidsen, al zijn t.v. en foto inmiddels uit de naam verdwenen, het is daar Radio Brand. Een artikel over regionale radio- en tvwinkels in de juli-aflevering van het blad Hoekse Waard in 2016 spreekt echter in de verleden tijd van Radio Brand. Het bedrijf was gevestigd aan de Beneden Gorsdijk 22 was actief in de branch: reparatie van consumentenelektronica (geen computers). De winkel staat vermeld in een aantal advertenties voor een kleurentelevisie en een televisiespel van zogenaamde Plus-zaken in regionale dagbladen van 1977. Een voorbode van de winkelketens waardoor veel van deze kleine elektronicawinkels uiteindelijk verdwenen.

Een post op facebook vermeldt nog dat het een vaste plek was om het wekelijkse top 40-blaadje te halen. Dat zal dan ook ergens begin jaren 70 geweest zijn. Een bewijs dat je ook voor de hitsingles terecht kon bij Brand.

zondag 24 december 2023

Platenzaaksticker #384

 


Radioko
Enschede - Hengelo

Op voorzijde hoes, Juliette Gréco, LP, La Femme, Philips 844 702 BY (Frankrijk, 1967)

De welbekende plakbandsticker, nauwelijks te verwijderen, dus het verkooppunt is voor eeuwig verbonden aan de plaat. De plaat met sticker kwam ik tegen bij Plaatbas in Alkmaar, maar aangezien ik de plaat al had mocht hij niet mee, maar wel op de foto.

De naam van de winkel lijkt te wijzen op een elektronicawinkel, gespecialiseerd in audioapparatuur, waarbij ook vinyl werd verkocht. Dat moet toch best een aardig assortiment zijn geweest als ook deze van Juliette Gréco in het assortiment zat. Opvallend is dat de toevoeging Ko is vastgeschreven aan Radio. Zou het de radiowinkel van Ko zijn geweest? En welke vestiging was er eerder, die in Enschede of die in Hengelo?

Een speurtocht op het internet levert al snel nog twee oudere stickers op.



Op label, Gregor Serban and his Rumanian Orchestra, 10” Shellac, Sarba Lui Radu, Telefunken AH-108 (Nederland, 1954)



Op label, Guy Mitchell, 10” Shellac, Singing The Blues, Philips B 21989 H (Nederland, 1956)

Hier is mooi de ontwikkel van de platenzaaksticker te zien, van een papieren zegel met witte belettering, via de goudkleurige sticker met zwarte belettering naar de plakbandsticker.


Op het internet zijn ook nog twee advertenties in regionale bladen te vinden van Radioko



Twenteland, nr. 6, 1960


Twentse Post, nr. 8 augustus 1970

Hier wordt duidelijk dat Radioko inderdaad gespecialiseerd was in platenspelers en een aardig assortiment gramofoonplaten gehad moet hebben. Anders noem je jezelf tenslotte geen speciaalzaak. In 1960 heette een platenspeler nog pick-up. 

De vestiging in Enschede was in 1960 gevestigd aan de C.F. Klaarstraat 28 en in 1970 inmiddels verhuisd naar Boulevard 90. In Hengelo was de winkel te vinden aan de Nieuwstraat op nummer 57. In een artikel in nr. 4 van Oald Hengel in 2004 is te lezen dat de winkel aanvankelijk aan de Langestraat 19 zat, maar dat na afbraak van het pand aldaar voor een nieuw stadhuis Radioko naar een fonkelnieuw pand aan de Nieuwstraat verhuisde. Daar wordt ook de eigenaar van de winkel genoemd: G. Holtkamp. In Enschede heette de winkel aanvankelijk Radio Holtkamp. Dat zou kunnen betekenen dat het een familiebedrijf was. 

De combinatie Hengelo - Enschede is ook terug te vinden bij Fox. Inmiddels telt het Platenplakkerblog al 4 platenzaken in Hengelo en dan zit Popeye daar nog niet eens bij. Ook Radioko zal, net als meer radiowinkels in die tijd, in de loop van de jaren zeventig verdwenen zijn of opgegaan in een groter witgoedbedrijf.