maandag 17 december 2012

Platenzaakstickers #81



The Music Shop
heeft uw lievelings-muziek
Steenstraat 21 - Tel. 26219 - Arnhem

Op achterzijde Mary O'Hara, 7", Spinning Wheel, Beltona Records IEP 41 (Groot-Brittannië, 1958)

Inmiddels alweer de vierde platenzaak in Arnhem, al lijkt het er op dat The Music Shop uitsluitend platen verkocht en geen veredelde electronicawinkel was met een bakje singles op de toonbank. Op de blog van Rudolf A. Bruil is het een en ander over platenzaken in Arnhem terug te vinden, waaronder wat informatie over The Music Shop. Onder het kopje Grammofoonplatenzaken kom je daar in ieder geval te weten dat de winkel in vrouwenhanden was en dat de dochter van de eigenaresse knap was. Voorwaar geen oninteressante informatie, helaas ontbreekt ondersteunend beeld.

donderdag 6 december 2012

Platenzaakstickers #80



tot + beers
daar staat iets achter
Zaandam - Peperstraat 135-145
Telefoon 68255
Krommenie - Heiligeweg 30
Telefoon 84204

Op achterzijde Procol Harum, 7", A Salty Dog, Stateside 5C 006 90260 M (Nederland, 1968)

In 1945 besloten de heren Tot en Beers hun eigen installatiebedrijf op te zetten. Een naam was snel gevonden: tot + beers. In mei 1951 kocht het bedrijf café-restaurant het 'Wapen van Zaandam' op de hoek van de Wilhelminastraat. Dit werd het onderkomen van een radio- en televisiezaak in Zaandam (zie het plaatje hieronder).



Later is deze winkel verplaatst naar de Peperstraat die genoemd wordt op de sticker en openen tot + beers een filiaal in het nabijgelegen Krommenie. Omdat de kerntaken van het bedrijf in het installatiebedrijf lagen, zijn de winkels op een gegeven moment weer van de hand gedaan.
Een interview met Klaas Tot mede-oprichter van het bedrijf is hier te lezen. Op de site van het Nederlands Grammofoon Genootschap is een kort stuk van Ton Damstra met meer prachtige beelden te lezen. Damstra maakte het begin van de tot + beers winkel in Zaandam mee en werkte later bij V&D bij de vinylafdeling.

Fred van Essen mailde me nog de volgende informatie van de site over Zaanse pophistorie:
'Henny Huisman was in 1968-1969 ook platenverkoper en werkte bij de platenafdeling van Tot + Beers in Zaandam. Hij was onder andere disk-jockey in de Waakzaamheid te Koog aan de Zaan als invaller voor Hans Versnel. Op 27 september trad hij in het strijdperk met nog drie disc-jockey's om uit te maken wie er kampioen-platenruiter van Nederland werd. De inzet was een gouden , zilveren of een bronzen microfoon. Henny behaalde helaas niet de 1e plaats maar wel de derde, een bronzen microfoon. 2e was Mr. Stone en 1e werd Fred van Vooren. De finale werd gehouden in dancing "De Zwarte Kat" te Bergen op Zoom.'

Het gehele lemma is hier te lezen.

TOEVOEGING 1 FEBRUARI 2016


Op achterzijde hoes, Conny Stuart e.a., LP, Heerlijk duurt het langst, Philips PL 12703 (Nederland, 196?)

Deze sticker is een voorganger van de sticker hierboven, toen er nog geen filiaal in Krommenie was. Waarschijnlijk zat de oorspronkelijke winkel op de hoek van Dam en Wilhelminastraat en was het officiële adres Dam 62. Het telefoonnummer is niet naar de Peperstraat meegenomen. De heren Tot en Beers hielden het functioneel en zonder opsmuk. Dat was een paar jaar later wel anders toen ze de fabuleuze zinsnede 'daar staat iets achter' op de sticker lieten vermelden.
 

zondag 2 december 2012

LP top 10 1982 in Platenblad

Zoals elk jaar vroeg René van Kaam van Platenblad zijn lezers om een top 10 van de platen die 30 jaar geleden verschenen. Inmiddels is het een jaarlijks terugkerende flashback geworden. Voor een deel gaat het om platen die ik daadwerkelijk in dat jaar gekocht heb of, zoals dat toen gewoonte was, op een bandje opnam. Wat van dat laatste de moeite was, is in de tussenliggende periode op vinyl aangeschaft. Een deel van de platen is echter pas later in mijn collectie terechtgekomen. Vaak leidt het doorlezen van de verschillende lijstjes ook weer tot een aanschaf van een gemiste band of plaat.
Het is opvallend, of wellicht ook juist weer niet, dat de lijstjes zo uiteen lopen. Platen die ik inmiddels niet meer aan kan horen, blijken bij een ander nog steeds erg geliefd.

Hieronder mijn inzending voor 1982, wie meer wil lezen, spoedde zich naar de lokale platenzaak of goedgesorteerde tijschriftenwinkel of abonneert zich (platenblad@planet.nl).



1. T.C. Matic: L’Apache
2. Cocteau Twins: Garlands
3. The Gun Club: Miami
4. Sapho: Passage d’Enfer
5. Dead Kennedys: Plastic Surgery Disaster
6. Barry Reynolds: I Scare Myself
7. Lou Reed: The Blue Mask
8. The Birthday Party: Junkyard
9. Siouxsie and the Banshees: A Kiss in the Dreamhouse
10. Bruce Springsteen: Nebraska

Vaak wordt beweerd dat de tweede LP spanning op een band zet. Zeker als de eersteling alom bejubeld is. Dit leidt meer dan eens tot tegenvallende opvolgers. Zo niet bij T.C. Matic. Na het titelloze debuut uit 1981 leveren Arno en kornuiten met L’Apache een weergaloze plaat af. Als er al iets op af te dingen valt dan is het dat producer/gitarist Jean Marie Aerts zichzelf wat meer op de voorgrond had mogen mixen. Arno verkeert in bloedvorm en zet de luisteraar van Middle Class and Blue Eyes tot en met La-Bas aan de heupen in de strijd te gooien. Een aaneenschakeling van hoogtepunten. Ook tekstueel levert het ratjetoe van Engels, Frans en Nederlands weer een natuurlijke eenheid op, waarbij de krachttermen niet van de lucht zijn. Ook de tweede van The Gun Club weet zich moeiteloos naast het debuut te nestelen. Jeffrey Lee Pierce zingt alsof de duivel hem op de hielen zit, maar weet hem telkens net voor te blijven. De Dead Kennedys en The Birthday Party scharen zich in dit rijtje en prikken de mythe van de moeizame opvolger van het debuut door. Nick Cave weet de laatste restjes vlees van het toch al kale bot af te schrapen en creëert met zijn medebandleden een verjaardagsfeestje dat geen van de aanwezigen snel zal vergeten. De Dead Kennedys blijven eveneens bij de les en schoppen de nodige heilige Amerikaanse huisjes omver.
De meest aangename verrassing van 1982 was het debuut van Cocteau Twins. Tot mijn eigen verrassing heeft Garlands de tand des tijds doorstaan. Tussen de uitwaaierende gitaren weet zangeres Elizabeth Fraser op erg originele wijze een indrukwekkende sfeer op te roepen. Net zo origineel is Sapho, die net als T.C. Matic, The Gun Club, The Birthday Party en Siouxsie ook al in mijn lijstje van 1981 voorkwam. Haar combinatie van Arabische muziek, New Wave en het Franse Chanson klinkt verfrissend en heeft in dertig jaar nog niks aan kracht ingeboet.
In de Compass Studio’s op de Bahama’s werd in 1982 de ene na de andere LP opgenomen met de Island huisstudioband rond ritmesectie Sly & Robbie. Wat Rick Rubin tegenwoordig voor in het slop geraakte grote namen doet, deden Chris Blackwell en de Compass band in 1982 met Joe Cocker, resulterend in Sheffield Steel. Daarnaast was de band actief op platen van onder andere Black Uhuru en Grace Jones. Boven dit alles steekt I Scare Myself van sessiegitarist Barry Reynolds uit. De enige plaat die Reynolds onder zijn eigen naam gemaakt heeft, is een pareltje. Hoogtepunten zijn Irony, Guilt en Times Square.
Oudgediende Lou Reed haalt een andere muziekmythe onderuit, namelijk dat artiesten op hun best zijn als ze in de ellende zitten. Dat huiselijk geluk ook tot mooie muziek kan leiden, bewijst The Blue Mask. Reed bezingt het huiselijke geluk in My House en Heavenly Arms, maar weet tussendoor ook nog de zelfkant van het bestaan te vereeuwigen in Underneath the Bottle, The Gun en Waves of Fear. A Kiss in the Dreamhouse van Siouxsie en haar Banshees haalt het niveau van JuJu niet, maar bevat toch een aantal prachtnummers zoals Cascade, Melt en She’s a Carnival die er voor zorgen dat bijvoorbeeld Prince, The Clash, Richard and Linda Thompson en The Cure de top 10 net niet haalden. Hekkensluiter van 1982 is Bruce Springsteen die zonder de E Street Band met Nebraska een fraaie plaat aflevert.
Dat popmuziek ook van een fraaie toekomst verzekerd is, bewijzen de mini-debuten van Green on Red en R.E.M. Die beloftes zullen de komende jaren ingelost gaan worden. Voor andere bands is 1982 het officiële einde, zoals Led Zeppelin dat op Coda de laatste restjes van zijn carrière verzamelt. Voor hardrock was 1982 sowieso een minder jaar, de oude garde laat het afweten en de nieuwe lichting weet me niet te boeien. Maar goed ook want anders was het nog moeilijker geweest om tot een lijstje van de 10 beste LP’s te komen.

Verschenen in Platenblad 192, 1 december 2012 t/m 25 januari 2013

En als toegift: