LP top 10 1993

Traditiegetrouw stuurde ik ook dit jaar weer een lijst met de beste 10 lp's van dertig jaar geleden in mijn platencollectie naar Platenblad. Dit is mijn lijst van 1993: 

1. Mazzy Star – So Tonight That I Might See

2. Teenage Fanclub – Thirteen

3. Nirvana – In Utero

4. Dinosaur jr. – Where You Been

5. Uncle Tupelo – Anodyne

6. PJ Harvey – Rid Of Me

7. Hallo Venray – A Million Planes To Fly

8. The Serenes – Back To Wonder

9. Drivin’ n’ Cryin’ – Smoke

10. Arno – Idiot Savants

1993 is een absoluut dieptepunt als het gaat om het aantal platen uit mijn top 10 dat op vinyl is verschenen. In 1991 stond er één cd in mijn lijstje en vorig jaar waren het er twee. In 1993 zijn het er vijf. Zeker is in ieder geval dat deze oplopende reeks volgend jaar niet door zal zetten. Opvallend is bovendien dat van de vijf albums op cd er nog steeds drie niet op vinyl verkrijgbaar zijn. Dat geldt voor Hallo Venray, The Serenes en Arno. Thirteen van Teenage Fanclub was mij in 1993 iets aan de dure kant op vinyl en van Anodyne verscheen pas in 2010 een vinylversie. Geruststelling is dat nog steeds de helft van mijn top 10 en twee derde van alle albums uit 1993 die ik heb op vinyl in de kast staan. De nummer 1 is er daar een van.

Met de prachtige opener Fade Into You wordt op de tweede LP van Mazzy Star direct de toon gezet. Bezwerend, mysterieus, muziek voor in de avonduren en dan liefst als het vroeg donker is. De ijle stem van Hope Sandoval vormt een perfecte combinatie met de tremologitaar van David Roback. Thirteen is de derde LP van Teenage Fanclub, de mini-LP King niet mee gerekend, en borduurt voort op voorganger Bandwagonesque. Big Star en  specifieker Alex Chilton zijn als invloed direct herkenbaar, maar inmiddels hebben de Schotten toch een duidelijk eigen geluid: de combinatie van melancholieke teksten en vervormende gitaar en de lijzige stem van Norman Blake. Afsluiter Gene Clark had daarentegen weer zo op een van de betere Neil Young en Crazy Horse-platen kunnen staan. Nirvana lost op In Utero alle beloftes van de voorganger Never Mind in en laat horen wat een geweldige teksten Curt Cobain kan schrijven. Het bewijs dat drie muzikanten voldoen voor een goeie rockband. Gitaar, drums en bas, meer is er niet voor nodig.

Met Where You Been levert Dinosaur jr haar beste plaat af. Een gebalanceerde afwisseling van uit de bocht vliegende herrie en lieflijk voortkabbelende melodieën voorzien van de getergde teksten van J Mascis. Ook Uncle Tupelo maakt in 1993 haar beste, en laatste, plaat. Anodyne is de meest consistente plaat van het songwriters duo Jeff Tweedy en Jay Farrar. In de cover Give Back The Key To My Heart van Sir Doug & The Texas Tornadoes is een prominente gastrol voor de meester zelve, Doug Sahm, weggelegd. De plaat is het bewijs dat country rock ook in 1993 nog meetelt. Na dit album scheiden de wegen van Tweedy en Farrar. Rid Of Me is een lekkere chaotische plaat waarmee PJ Harvey een stap voorwaarts zet na het debuut Dry dat er ook al mocht zijn. Bob Dylan zal jaloers geweest zijn op het arrangement van de cover Highway 61 Revisited, zo onherkenbaar is het.

Twee Nederlandse bands halen mijn top 10 van 1993. Hallo Venray komt daarbij net iets hoger dan The Serenes. Waar we van de eerste nog meer gaan horen in de komende jaren, is het de zwanenzang van de Friese The Serenes, die met Back To Wonder bewijzen dat hun schitterende debuutplaat Barefoot And Pregnant geen toevalstreffer was. Zanger/gitarist Theo de Jong laat daarna nog van zich horen met Slide en Simmer.

De uit Atlanta, Georgia afkomstige formatie Drivin’ n’ Cryin’ met zanger/gitarist Kevn Kinney als frontman levert met Smoke wederom een stevig en degelijk rockalbum af. Europeaan Arno sluit het lijstje af met een mooie combinatie van in het verlengde van T.C. Matic liggende rocknummers en Franse chansons. Jean-Marie Aerts voorziet de eerste van zijn herkenbare gitaargeluid en Ad Cominotto zorgt voor een origineel Frans tintje in de chansons met zijn accordeon. De afsluitende cover van Adamo’s Les Filles Du Bord De Mer wordt terecht een vast onderdeel van de live-optredens van Arno. Hij maakt er een typische Arno-versie van en bewijst tevens eer aan de oorspronkelijke auteur.

Net buiten de boot vallen Monster Magnet met Superjudge, spacerock in de voetsporen van Hawkwind, World Gone Wrong een mooie verzameling covers van Bob Dylan, met een vooruitziende titel, Unplugged van de uitvinder ervan, Neil Young, en Dream Harder van The Waterboys. Smashing Pumpkins en Texas blijken na 30 jaar een aardig eindje over de houdbaarheidsdatum.